De storm(22)

‘Jongens!’ Rose lachte spottend. ‘Altijd per se hun zin doordrijven! Denk liever na! Zou het niet logischer zijn om het eerst bij een van de bungalows te proberen? Voor zover ik onze docenten ken, hebben ze een sleutel onder de deurmat liggen. En ik heb er geen moeite mee om bij een van hen te schuilen.’

Chris beet op zijn lip. Als Rose gelijk had, had ze gelijk. ‘Goed, dan gaan Ben en ik dat controleren.’

‘Jullie kunnen ons hier niet alleen laten! Jullie moeten bij ons blijven!’ Debbie ontwaakte plotseling uit haar verdoving.

‘Zodat we samen doodvriezen? Nee, dank je wel,’ antwoordde Benjamin.

Chris keek om zich heen. ‘Als we het toch via het zwembad moeten proberen, kunnen jullie het best onder de luifel gaan staan. Daar hebben jullie beschutting tegen de wind.’

Rose dacht niet lang na, maar haalde een dikke trui uit haar rugzak en legde die op Debbies schoot. ‘Zo, Debbie, trek die maar onder je jas aan, zodat je het warmer krijgt. Het duurt niet lang meer voordat we binnen zijn. Dan ga je lekker naar bed om te slapen en…’

Julia keek naar Chris en schudde langzaam haar hoofd. ‘Doe het niet, het is te gevaarlijk.’

Hij aarzelde maar een paar seconden en daarna wees hij naar de donkere hemel. ‘Laten we gaan, voordat De storm- echt losbarst.’



Chris beende woedend door de sneeuw.

Stormbeveiliging! Overal stormbeveiliging! Dat kon toch niet waar zijn? Hun poging om in de bungalow van een van de ouderejaars of docenten te komen was mislukt, omdat dat deel van het terrein was afgesloten met een groot hek. Normaal gesproken stond het altijd open, maar nu de campus leeg was, was het op slot. Heel even bedacht hij dat zijn vader ooit in een van de bungalows had gewoond.

‘Het heeft geen zin, Chris!’ Benjamin bleef staan en veegde de sneeuw van zijn gezicht. ‘De bungalows zijn gebarricadeerd alsof ze een reïncarnatie van de orkaan Katrina verwachten. We zouden over het hek moeten klimmen en alle bungalows een voor een moeten proberen. Geloof me, we kunnen beter via het dak van het zwembad naar binnen zien te komen.’

Chris haalde diep adem. Misschien had Benjamin gelijk. Hij spoorde natuurlijk niet, maar hij was niet levensmoe. En het sportcentrum had nog een voordeel: van daaruit konden ze ondergronds naar het hoofdgebouw komen, waar de twee bewakers moesten zijn.

Hij knikte.

Ze trokken hun hoofd in en renden langs de achterkant van het hoofdgebouw naar het sportcentrum. Chris keek telkens weer omhoog, op zoek naar een raam of een deur die iemand vergeten was af te sluiten, maar hij zag niets.

Misschien bezat dit rotgebouw zoiets als een centrale vergrendeling. Een van die bewakers met een IQ dat lager was dan dat van een aap hoefde alleen op een knop te drukken en – hop – het gebouw was in één keer afgesloten. Het zou Chris niet verbazen als het zo was.

Voorbij de beschutting van het hoofdgebouw renden ze dwars over het open terrein, waar het moeilijker werd om vooruit te komen, en toen ze voor de zwemhal stonden begonnen ze te twijfelen.

De hal deed denken aan een enorme wintertuin. De constructie bestond uit een stalen gevel waarin glas was aangebracht. De afzonderlijke elementen waren niet groter dan een meter bij een meter vijftig.

Chris keek achterom naar het hoofdgebouw. Daar hurkten Julia, Debbie en Rose dicht tegen elkaar aan; ze vertrouwden erop dat Ben en hij een manier zouden vinden om binnen te komen.

De wind had verschrikkelijk veel kracht en de sneeuw sloeg in dikke, ijzige vlokken in zijn gezicht. Het was een enorm risico om de stalen constructie onder deze omstandigheden te beklimmen, maar had hij een keus? Hij had bezorgdheid in Julia’s ogen gelezen en hij wist zeker dat die niet gespeeld was. Tja, dan leverde De storm- in elk geval iets goeds op. Hij had de kans om de held te spelen, ook al was dat een rol die hem niet goed lag. Maar hij had Julia’s vertrouwen tijdens hun beklimming van de Ghost bijna verspeeld en dat mocht niet nog een keer gebeuren.

Hij tuurde naar het dak. Acht, negen meter, meer kon het niet zijn tot het schuine gedeelte. Op de Ghost hadden ze veel grotere obstakels overwonnen!

Hij trok de rits van zijn jack tot zijn kin omhoog. ‘Laten we opschieten, voordat De storm- het onmogelijk maakt.’

De sneeuwvlokken werden steeds dikker en zwaarder, en ze waren hier volledig overgeleverd aan de ijzige wind die van de gletsjer de vallei in waaide.

‘Yo, man!’ Benjamin grijnsde en stak zijn hand op voor een high five. Daarna deed hij een stap naar voren en greep een van de stalen geleiders die een centimeter of vijf uit de gevel staken.

‘Hou je je rugzak om?’ vroeg Chris. ‘Die trekt je naar beneden.’

Benjamin schudde zijn hoofd. ‘Als ik toch dood moet gaan, dan niet zonder mijn camera. Straks vergeten jullie nog hem in mijn graf te leggen.’