De storm(21)

‘Ja hoor,’ mompelde Benjamin. ‘Volkomen krankjorum. Zo snel kan dat gaan. Een klap op je hoofd, je hersenen stuiteren op en neer, en het is gebeurd.’

Chris kwam overeind. Het was toch belachelijk dat ze dit rotgebouw niet binnen konden komen? Hij keek om zich heen, liep een paar meter over het pad naar de oever van het meer, bukte zich en pakte de eerste de beste steen van de grond. Hij had een doorsnede van minstens tien centimeter.

‘Wat ben je van plan, Chris?’ vroeg Julia.

‘Wat denk je? We gooien een van de ramen in.’

‘Maar…’

Voordat Julia haar zin kon afmaken, haalde Chris al uit en slingerde de steen tegen een van de ramen van de collegezaal die aan de ontvangsthal grensde. Hij hoorde een klap, maar het raam bleef heel.

Hij draaide zich zwijgend om, pakte weer een steen en nam er deze keer de tijd voor. Hij gooide opnieuw, maar ook nu bleef het raam heel. Hij klemde zijn kaken op elkaar en pakte een derde steen. Deze keer mikte hij rechtstreeks op de enorme raampartij van de ontvangsthal. Het kon hem niet schelen of het hele collegegebouw in scherven lag.

De steen botste met een merkwaardig geluid dat het midden hield tussen rinkelen en dof dreunen tegen het glas, maar er gebeurde niets. Geen gat, niet eens een dunne barst.

‘Hou maar op! Het heeft geen zin,’ hoorde hij Ben zeggen. ‘Het is veiligheidsglas.’

Chris staarde sprakeloos naar het gebouw. Dit kon toch niet mogelijk zijn? Dit was Grace College, geen extra beveiligde afdeling.

Ze stonden een hele tijd zwijgend bij elkaar, tot Benjamin begon te praten. ‘De kleedkamers achter het sportcentrum zouden een mogelijkheid kunnen zijn.’

‘Hoezo?’ vroeg Chris geïrriteerd. ‘Daar zitten niet eens ramen in.’

‘Nee, maar wel lichtkokers die zijn afgedekt met roosters.’ Benjamin grijnsde.

‘Hoe weet je dat?’ Julia keek hem vragend aan.

Ben streek over zijn gezicht. Zijn haar leek vreemd hard door de sneeuw.

‘Tja,’ zei hij zonder een spoor van verlegenheid. ‘Toen Forster me afgelopen zomer betrapte…’

‘Waarop heeft hij je betrapt?’

‘Doet dat er iets toe?’

‘Denk je dat we niet weten dat je wiet rookt?’ vroeg Rose schouderophalend. ‘Ik vraag me alleen af hoe je in de vallei aan dat spul komt.’

‘Denk maar niet dat ik mijn bron verraad. In elk geval heeft die sukkel van een Forster het aan de decaan gemeld en toen moest ik voor straf de lichtkokers schoonmaken.’

Rose giechelde. ‘Kijk eens aan. Dat heeft mister Cool waarschijnlijk niet gefilmd, of wel soms?’

Benjamin grijnsde naar haar. ‘Natuurlijk wel.’ Hij klopte op zijn tas, waarin hij zijn camera had gestopt. ‘Al dat stof gaf een waanzinnig lichteffect.’ Hij keek naar Chris. ‘Maar ik weet dus dat de kokers ladders hebben, net als schoorstenen. En de roosters kun je met z’n tweeën optillen.’

‘Je vergeet één ding.’

Benjamin keek hem vragend aan. ‘En dat is?’

‘Je bent vanuit het sportcentrum de kokers in gegaan, hè?’

Benjamin grijnsde weer. ‘Je hebt gelijk. Ik denk dat daar het avontuurlijke deel van onze expeditie begint. Als we op het dak van de kleedruimtes willen komen, zal dat via het dak van de zwembadhal moeten.’

Chris dacht na. De zwembadhal was een monumentale constructie van glas en staal, die aan een enorm klimrek in een avontuurlijke speeltuin deed denken. Het bouwwerk had een aantal architectuurprijzen gewonnen, en heel wat dronken studenten hadden geprobeerd het te beklimmen. Een paar maanden geleden waren twee tweedejaarsstudenten eraf gevallen. Een van hen had twee rugwervels gebroken en het was nog niet bekend of hij daar blijvende schade aan zou overhouden.

‘Via het glazen dak?’ riep Julia. ‘Met dit weer? Eén windstoot en jullie vallen naar beneden, als het jullie al lukt om naar boven te klimmen.’

Chris staarde naar de hemel. Boven de Ghost verschenen meer zwarte wolken en de wind zwiepte vanaf de berghelling de vallei in.

‘Het kan lukken als we plat op het dak gaan liggen en op onze buik vooruitschuiven,’ dacht hij hardop.

‘Het is te gevaarlijk, Chris,’ ging Julia tegen hem in.

‘Niet gevaarlijker dan buiten staan als De storm- echt begint.’

‘Echt begint? Dit is de hel toch al?’

Chris sloeg een arm om Julia heen. ‘Schatje, je hebt er geen idee van wat een sneeuwstorm in de Rockies betekent. Geloof me, dit is hoogstens een stormachtige wind. Als het inderdaad zo erg wordt als ze in het weerbericht hebben voorspeld, dan hebben we hier buiten geen enkele kans om het te overleven.’

Hij voelde dat ze ineenkromp, maar had geen spijt van zijn woorden. Het was nu eenmaal de waarheid en daar kon hij helaas niets aan veranderen.