De nanny's 01(5)

‘Zoals ik al zei, Brady’s moeder komt niet voor in het verhaal. Ik betaal je om –’

‘Om Brady’s moeder te zijn?’

‘Nee…’ Hij had een vrouw betaald om Brady op de wereld te zetten en nu betaalde hij er eentje om het kind op te voeden. Dat hoefde niet verder benadrukt te worden. ‘Waarom is dat van belang?’

‘Als alleenstaande vader kunt u beter iets voor de lange termijn regelen. Als ik dit had geweten, had ik deze opdracht afgewezen.’

‘Waarom?’

‘Ik blijf maar zes weken, dan –’

‘Wát?’

‘Dat staat ook in het contract. Ik blijf nooit langer.’

Jason wilde geen eindeloze reeks van verzorgers voor Brady. Continuïteit en stabiliteit waren van belang voor een gedegen opvoeding en hij zou alles in het werk stellen om zijn zoon het beste te geven. Hij wilde nu die lange termijn. Hij wilde Margaret Mary Shepherd.

Nauwlettend nam ze zijn reactie op. ‘Ginger vindt wel –’

‘En als ik niemand anders wil?’ Vanaf het moment dat ze hem had genegeerd en alleen oor voor de baby had, had hij het al zeker geweten. Niemand anders zou volstaan.

‘Ik blijf niet langer dan wat in het contract staat. U moet zich daar van tevoren goed bewust van zijn.’

‘Zit je al te vissen naar een verhoging, Maggie?’

‘Het gaat niet om geld.’

Ja, en hij was op zijn achterhoofd gevallen. ‘Luister, dit hoeven we niet vanavond te beslissen. Als het zover is, bespreken we de nieuwe voorwaarden wel.’

Ze stond op. ‘Zes weken, Mr. Garrett.’

‘Noem me Jason, alsjeblieft.’

‘Goed, maar die termijn staat vast. Zes weken, meer niet.’

Hij volgde de deining van haar smalle heupen toen ze de deur uit liep. Die laatste uitspraak was een uitdaging. Kennelijk had Maggie nog nooit onderhandeld met iemand die haar wilde en die het geld had om daarvoor te betalen.





Hoofdstuk 2





Maggie legde de baby op haar schoot en liet hem haar duimen grijpen. ‘Hé, grote jongen, waar is die lach? Ik weet dat je dat kunt,’ mompelde ze. ‘Laat eens zien.’

Leek die lach op die van zijn vader? Nee, al was het maar vanwege de ontbrekende tanden. Zijn vader Jason had een bedwelmende glimlach. Brady zou vermoedelijk als twee druppels water op hem gaan lijken. Hij strekte zich, met zijn voetjes in haar buik gedrukt. Niet voor het eerst vroeg ze zich af hoe het zou voelen als er een levend wezentje in haar bewoog. Dit was zo’n mooi kind, van wie de moeder was weggegaan. Net als haar eigen moeder.

Misschien had geld daar een rol bij gespeeld. Jason was rijk. Het penthouse was luxueus ingericht en overal hingen en stonden kunstwerken. Voor ze vertrok, moest ze hem er wel op attenderen die kostbare glaskunstwerken buiten het bereik van peuterhanden te houden. Een ongelukje hier kostte meer dan de meeste mensen in een maand verdienden. Ze keek door de enorme ramen naar het spectaculaire uitzicht over de Las Vegas Strip en de vallei erachter. Zo’n uitzicht kostte wat.

Jason had haar nagetrokken, maar dat had zij omgekeerd ook gedaan. Ginger had gezegd dat er geen sprake was geweest van ongewenste intimiteiten of iets dergelijks. Integendeel, al zijn werknemers spraken vol lof over hem. Maar waarom was hij dan toch de moeder van zijn kind kwijtgeraakt? Op die vraag kreeg ze graag een antwoord.

Alsof Brady voelde dat haar aandacht even niet bij hem was, begon hij te kraaien, waarop Maggie moest glimlachen. ‘Ik negeerde je niet, schattebout. Je bent een charmeur in spe, dat ben je.’ Zijn mondhoeken krulden omhoog, terwijl hij vrolijk met zijn beentjes trappelde. Ze lachte en er klonk een diep gorgelend geluidje bij hem dat niet anders dan als een lach kon worden opgevat.

Het was zo’n vertederend babymoment, dat elk hart zou doen smelten. Daar moest ze mee uitkijken. Ze hield echt wel van baby’s, maar ze wilde zich niet hechten. Deze baby had echter meteen al iets speciaals voor haar gehad. De komende weken zouden nog wel eens heel moeilijk kunnen worden. ‘Je bent te leuk voor woorden, Mr. Garrett,’ zei ze glimlachend tegen het ventje.

‘Dank je.’

De bekende stem klonk warm, maar toch moest ze huiveren. Al voor de zoveelste keer was hij die dag onverwacht thuisgekomen. Daardoor had ze zich meer op haar gemak moeten voelen met hem, maar hij maakte haar juist nerveus. ‘Ik had het niet tegen jou. Ik wist helemaal niet dat je er was, net zoals alle andere keren dat je me vandaag hebt beslopen.’

‘Hm-m.’ Hij kwam op de rugleuning zitten, gooide zijn jasje uit en leunde voorover om naar zijn zoon te lachen. ‘Hé, knul.’ Toen keek hij haar aan. ‘Ik begrijp wat je bedoelt.’

‘En ik begrijp wat jij bedoelt.’