De kroon van Santina 02(26)

‘Geeft je vader je geen toelage?’

Bijna begon Ella hardop te lachen. Ze vroeg zich af op wat voor planeet hij leefde. Of misschien was het een teken van haar vaders kameleonachtige eigenschappen dat hij de wereld nog steeds kon voorspiegelen dat er geld in de familie zat.

‘Nee, ik krijg niets van mijn vader.’

In haar stem lag een sarcastische klank, en voor de tweede keer die dag viel hem op dat ze vage blauwe kringen onder haar ogen had. Waren zwangere vrouwen niet altijd heel erg moe? Opeens voelde hij zich schuldig. ‘Misschien moeten we toch maar gaan zitten,’ zei hij onverwachts. Hij legde een hand op haar onderrug en duwde haar in de richting van een van de stoelen. ‘Je ziet er een beetje moe uit.’

Ella had niet genoeg energie om tegen te stribbelen. Door zijn vriendelijkheid voelde ze zich echter gevaarlijk kwetsbaar. En ze was inderdaad moe. Alle emoties die zich in de weken daarvoor hadden opgestapeld, hadden haar zo uitgeput dat ze zich moest inhouden om niet in tranen uit te barsten.

Ze dacht aan alle plannen die ze voor de toekomst had gemaakt. Alle strategieën die ze had bedacht om het gat in de markt te bedienen en een succes te worden. Haar vastbeslotenheid dat ze een goede boterham voor zichzelf moest verdienen en nooit op een trouweloze man zou hoeven leunen, zoals haar moeder had gedaan.

Wat was er met al die plannen gebeurd? Die waren in rook opgegaan. Want iedere vrouw wist dat een baby in combinatie met een carrière een ongelooflijk zware goocheltoer was. En nu had ze ook nog met een machtige en angstaanjagend sexy man te maken die haar vermoedelijk te slim af zou zijn. En ze wist nog steeds niet wat hij wilde.

Nadat ze was gaan zitten nam hij plaats op de bank tegenover haar. Hij strekte zijn lange benen voor zich uit en zijn zwarte ogen keken haar ondoorgrondelijk aan.

‘Wanneer ben je uitgerekend?’

‘Nou, het feest is nu veertien weken geleden, dat betekent dat de baby in januari komt.’ Ze keek hem kalm aan. ‘Acht januari, om precies te zijn.’

Hassan verstrakte. Dat hij nu een datum had, veranderde alles. Het veranderde haar zwangerschap van een donker en onbekend spookbeeld in iets wat echt was. Iets wat echt gebeurde. Met haar en met hem. In de stilte die op haar woorden volgde, liet hij het gegeven tot zich doordringen. Dat hij vroeg in het nieuwe jaar, als er sneeuw op de hoogste toppen van het Samaltyn-gebergte lag, vader zou worden.

‘Dit is groot nieuws,’ zei hij langzaam.

‘Ja.’

‘Aan wie heb je het nog meer verteld?’

Ze aarzelde. ‘Alleen aan mijn broer Ben.’

‘Is hij discreet?’

Bij het horen van de twijfel in zijn stem stoof ze op. ‘Niemand is zo discreet als Ben, maar dat vind jij natuurlijk moeilijk te geloven omdat hij er een van de verschrikkelijke familie Jackson is.’

‘Toevallig weet ik dat jouw broer in de zakenwereld een goede reputatie heeft,’ zei Hassan droogjes. ‘Maar dit is iets heel anders.’

Het had haar goed moeten doen dat hij goedkeurend over Ben sprak, maar Ella maakt zich te veel zorgen over de implicaties van de vraag die Hassan haar had gesteld. Ze staarde hem dan ook vol afschuw aan. ‘Waarom vind jij het zo belangrijk wie hier wel of niet vanaf weet? Denk je… je denkt…’

Ze haalde diep adem en ademde toen bevend weer uit. ‘Luister eens even, Hassan Al Abbas. Ik zet deze baby op de wereld, wat er ook gebeurt. En wat jij ook zegt, ik verander niet van gedachten.’

Op haar gezicht lag een vechtlustige blik en tegen wil en dank bewonderde hij haar hartstocht en integriteit. Toen werd zijn gezicht boos van verontwaardiging. ‘Denk je soms dat ik wil dat je –’

‘Ik wil niet dat je het hardop uitspreekt!’ waarschuwde ze hem.

Ongeduldig maakte hij een zwaaiend gebaar met een hand. ‘Ik ben er niet aan gewend om in de rede te worden gevallen.’

‘Nou, ik ben er niet aan gewend dat ik beledigingen naar mijn hoofd krijg geslingerd. Dus als jij beschaafd tegen me kunt blijven, beloof ik dat ik je niet zal onderbreken. Dan moeten we toch prima met elkaar overweg kunnen?’

Hij kneep zijn ogen samen. Die middag had ze hem uit haar kantoor weggestuurd zodat ze verder kon met haar werk. Plotseling wist hij precies hoe hij dit moest aanpakken. ‘We moeten een besluit nemen over wat we gaan doen.’

Ella kreeg een enigszins ongemakkelijk gevoel toen ze het woordje ‘we’ hoorde. ‘Zoals ik al heb gezegd, is het besluit al genomen. Ik hou de baby en ik ben volkomen bereid haar of hem in mijn eentje groot te brengen.’

‘Maar jij kunt zo’n beslissing niet nemen, want het is niet alleen jóúw baby,’ merkte hij zacht op. ‘Dit kind heeft koninklijk bloed in zijn aderen. Heb je enig idee wat dat betekent, Ella?’