De kroon van Santina 02(21)

‘Is er iets, Daisy?’ vroeg ze, zodra ze de vreemde blik op het gezicht van haar assistente zag.

Met een dramatisch gebaar maakte Daisy een hoofdbeweging in de richting van Ella’s kamer. ‘Daarbinnen,’ zei ze hardop fluisterend.

‘Daarbinnen, wat?’ vroeg Ella verward. Maar haar verwarring veranderde al snel in iets anders, iets wat ze niet kon benoemen, maar het voelde als schrik en opwinding en doodsangst tegelijk.

Nadat ze diep had ingeademd, liep ze haar kleine kantoor in. Ze was geschokt, maar op de een of andere manier niet verbaasd toen ze de lange gestalte van sjeik Hassan Al Abbas voor het raam zag staan.





Hoofdstuk 6





Ella’s hart sloeg een slag over. Het krachtige lichaam van de sjeik hield het grootste deel van het daglicht tegen. En niet alleen het daglicht. Het leek wel alsof alle zuurstof was verdwenen, waardoor ze plotseling erg moeilijk kon ademhalen.

‘W-wat doe jij hier?’ fluisterde ze.

Hassan staarde naar de vrouw die zojuist het rommelige kantoortje was binnen gestapt. De enige kleur op haar bleke gezicht was de felrode lippenstift op haar lippen, en hij vond dat ze er als een vreemde uitzag. Maar ze was ook een vreemde, dacht hij grimmig bij zichzelf. Hij had haar alleen onder het valse glinsterende licht van kroonluchters gezien. En naakt, natuurlijk.

‘Je wilde mij spreken, Ella,’ zei hij zachtjes. ‘Hier ben ik dan.’

Het was zo’n grote schok om hem weer te zien, dat het leek alsof ze een klap had gekregen. Voorzichtig zette ze het tasje met de donut en koffie op het bureau. Haar vingers trilden zo erg dat ze bang was dat ze de hete drank zou laten vallen.

‘Ik wilde met je práten. Dat is heel wat anders.’ Ze keek in zijn zwarte nietszeggende ogen, en ze was boos op haar eigen lichaam dat instinctief op hem reageerde. Alsof het de man herkende die haar in een trillend hoopje verlangen had veranderd. Het kostte haar enige moeite om haar blik van hem af te wenden. ‘Verschijn je altijd onaangekondigd bij mensen op kantoor? Het is in ieder geval wel een onconventionele methode.’

‘Ach, maar ik ben in vele opzichten een onconventionele man. In andere opzichten kan ik natuurlijk erg voorspelbaar zijn.’ Hij liet zijn blik over haar heen gaan en concludeerde dat ze er moe uitzag. ‘En aangezien we niet hadden afgesproken dat we elkaar nog eens zouden ontmoeten, ben ik nogal nieuwsgierig om te weten te komen wat je wilt.’

Ella vond het erg moeilijk om rustig te blijven. Zijn komst had haar overrompeld. Maar dat was niet de enige reden dat haar hart zo wild klopte. Hij was het. Het effect dat hij op haar had, hoezeer ze ook probeerde om immuun voor hem te blijven. Nu ze hem in levenden lijve zag, had hij een veel sterkere uitwerking op haar dan de foto op het internet.

Op de avond dat ze… elkaar hadden ontmoet, had hij een formeel kostuum aangehad dat de gewoonste man nog geweldig zou staan. En dit was een man die geen mooie kleding nodig had om er goed uit te zien. Vandaag droeg hij een zakelijk kostuum dat er heel duur uitzag. Een kostuum dat over de hele wereld door succesvolle zakenmannen werd gedragen. Toch leek hij zich er niet prettig in te voelen. Het leek te beklemmend voor de krachtige lijnen van zijn lichaam. Hij had al een knoopje van zijn overhemd opengemaakt en zijn stropdas losser getrokken. Plotseling besefte Ella dat er onder al dat uiterlijke vertoon een primitieve man schuilging. Bij de gedachte aan wat ze hem moest vertellen werd ze plotseling bang.

Het was echter belangrijk dat ze eerst een soort gesprek op gang kregen. Er waren een paar dingen die moesten worden opgehelderd, wat er later ook zou gebeuren, want door de antwoorden op haar vragen zou ze kunnen vaststellen hoe hij over vrouwen in het algemeen dacht, en over haar in het bijzonder.

‘Vertel me eens, Hassan,’ zei ze zacht. ‘Vertrek je altijd midden in de nacht uit het bed van een vrouw zonder zelfs maar de moeite nemen om gedag te zeggen?’

Hij was verrast door haar directheid en was geïrriteerd door haar gebrek aan wroeging. Voelde ze zelfs niet een beetje schaamte voor wat ze had gedaan? Of waren dit soort vluchtige vrijpartijen voor haar heel normaal? Zijn kaak verstrakte. Hij wilde niet accepteren dat hij een vrouw had gekozen die zo vrijgevig met haar gunsten was. Hoewel hij daarover, gezien haar achtergrond, niet verbaasd hoefde te zijn.

‘Ik had besloten dat ik moest vertrekken om de schade te beperken,’ zei hij toonloos.

‘Pardon? Om de scháde te beperken?’

‘Ach, doe nu niet alsof het iets anders was,’ zei hij. ‘Het was geweldige seks – dat weten we allebei. Maar onder de omstandigheden was het nogal onverstandig. Het leidde nergens toe. Dat zou nooit kunnen. Dus wat had het voor zin om het te rekken?’

‘Goede manieren hadden je toch kunnen bewegen om op de een of andere manier afscheid te nemen?’