·1·
Opgewonden door de ophanden zijnde moord zette Doug Jacobs zijn headset op en schakelde het beeldscherm van zijn computer in. Het beeld was kristalhelder, bijna alsof hij ter plaatse was.
Maar hij was heel blij dat dat niet zo was.
‘Ter plaatse’ was duizenden kilometers bij hem vandaan, maar dat zou je niet zeggen als je naar het scherm keek. Voor geen goud zou hij daar naartoe gaan. En trouwens, er waren veel mensen die veel beter waren in dat werk. Zo meteen zou hij met een van hen kort contact hebben.
Jacobs keek even naar de vier muren en naar het ene raam van zijn kantoor in deze zonnige wijk van Washington D.C. Aan de buitenkant zag het lage stenen gebouw er heel gewoon uit, het stond in een multifunctionele wijk waar ook historische woonhuizen stonden, in verschillende stadia van verval of renovatie. Sommige delen van Jacobs’ pand waren echter helemaal niet gewoon. Het dikke stalen toegangshek bijvoorbeeld, en het hoge hek rondom het terrein. In de gangen van het gebouw patrouilleerden gewapende bewakers en bewakingscamera’s hielden de buitenkant in de gaten. Maar buiten wees niets op wat er binnen gebeurde.
En binnen gebeurde heel veel.
Jacobs pakte zijn beker verse koffie waar hij zojuist drie zakjes suiker in had gedaan. Hij moest uiterst geconcentreerd naar het beeldscherm kijken. Suiker en cafeïne hielpen hem daarbij. Dat paste wel bij de emotionele kick die hij over slechts enkele minuten zou krijgen.
Hij praatte in zijn headset. ‘Alpha One, bevestig locatie,’ zei hij kortaf. Hij realiseerde zich dat hij klonk als een luchtverkeersleider die het luchtruim probeerde veilig te houden.
Ach, op een bepaalde manier ben ik dat ook. Alleen is ons doel tijdens elke vlucht de dood.
Hij kreeg bijna meteen antwoord. ‘Locatie Alpha One zevenhonderd meter ten westen van doelwit. Zesde verdieping van de oostkant van het flatgebouw, vierde raam van links. Als je inzoomt, zou je net het einde van mijn geweerloop moeten kunnen zien.’
Jacobs boog zich naar voren en bewoog zijn muis. Hij zoomde in op de livesatellietbeelden van deze verre stad waar zoveel vijanden van de Verenigde Staten woonden. Hij liet de cursor over de rand van het raamkozijn zweven en zag het uiterste puntje van een lange geluiddemper die op een geweerloop was geschroefd. Het geweer was een op bestelling gemaakt wapen dat op grote afstand kon doden. Tenminste, als hij door iemand met een ervaren hand en oog werd gehanteerd.
En dat was nu het geval.
‘Begrepen, Alpha One. Klaar om te schieten?’
‘Ja. Alle variabelen in telescoopvizier ingevoerd. Dradenkruis op doelwit gericht. Akoestische reflectiedemper ingesteld. Ondergaande zon achter me en schijnt in hun gezicht. Geen optische reflecties. Klaar om te schieten.’
‘Oké, Alpha One.’ Jacobs keek op zijn horloge. ‘Plaatselijke tijd bij jou zeventienhonderd?’
‘Op de minuut af. Update stand van zaken?’
Deze informatie haalde Jacobs van een subscherm. ‘Op schema. Doelwit arriveert over vijf minuten. Hij stapt aan de trottoirkant uit de limo. Volgens schema blijft hij één minuut op de stoep staan om vragen te beantwoorden. Daarna heeft hij tien seconden nodig om het gebouw in te gaan.’
‘Tien seconden lopen bevestigd?’
‘Bevestigd,’ zei Jacobs. ‘Maar het interview kan langer duren dan één minuut. Je kunt naar eigen inzicht handelen.’
‘Begrepen.’
Jacobs keek nog een paar minuten naar het scherm en toen zag hij ze. ‘Oké, de stoet auto’s komt eraan.’
‘Ik zie hem. Ik heb prima zicht. Geen obstakels.’
‘De menigte?’
‘Ik heb het afgelopen uur de bewegingspatronen van de mensen bekeken. De beveiliging heeft de zaak afgezet. Ze hebben het pad dat hij zal nemen gemarkeerd, het lijkt wel een verlichte landingsbaan.’
‘Ja, dat zie ik nu ook.’
Jacobs vond het heerlijk als hij op de eerste rang zat zonder dat hij zich daadwerkelijk in de gevarenzone bevond. Hij kreeg beter betaald dan degene aan de andere kant van de lijn. In een bepaald opzicht sloeg dat helemaal nergens op.
De schutter was ter plekke, en als ze miste of niet op tijd weg was, dan was ze dood. En hier zou niemand ook maar enige betrokkenheid toegeven, maar alles gewoon ontkennen. De schutter had geen documenten, geen geloofsbrieven, geen identiteitsbewijs die iets anders bewezen. De schutter zou op zichzelf zijn aangewezen. En in het land waar deze aanslag plaatsvond, zou de schutter worden opgehangen. Of wellicht onthoofd.
Ondertussen zat Jacobs hoog en droog hier, en kreeg hij ook nog eens meer geld.
Maar hij dacht: er zijn heel veel mensen die raak kunnen schieten en weg kunnen komen. Ik ben degene die de geopolitieke narigheid voor deze klojo’s moet oplossen. Alles hangt af van de voorbereiding. En ik ben elke cent dubbel en dwars waard.