Hoofdstuk 1
De belangrijke dingen in het leven gebeurden altijd per ongeluk. Op haar vijftiende wist ze eigenlijk nog niet veel, en ieder jaar werden de meeste dingen haar minder duidelijk. Maar dit wist ze wel: je kon jezelf ziek tobben over de vraag hoe je een beter mens kon worden, je kon duizend nachten slapeloos doorbrengen, piekerend hoe je zuiver en fatsoenlijk en oprecht moest leven en je kon een plan maken en je er spijkerhard aan houden, iedere avond bij je bed knielen en God zweren dat je je eraan zou houden, verdomme, je kon naar de kerk gaan en zoals het hoorde een gelofte doen. Je kon met stijf dichtgeknepen ogen zevenmaal je hand op je hart leggen, je in je duim snijden en erin knijpen en met je eigen bloed plechtig eden op een steen schrijven en deze dan klokslag middernacht in de rivier gooien. En dan, uit het pikkedonker verderop, als een havik op een rat, dook een naamloze ramp op je leven neer en zette alles voor altijd op zijn kop.
Skye bedacht later dat de oude havik die bewuste nacht waarschijnlijk buiten op het dak op zijn kans had zitten loeren en de rat had geobserveerd om een beetje pret te maken, want het was allemaal heel rustig begonnen toen die twee vrouwen het café in waren komen struinen. Ze wist niet wie ze waren, maar wat ze waren was voor iedereen duidelijk te zien. Ze droegen meer make-up dan kleren, en aan de wankele manier waarop ze op hun hoge hakken liepen zag ze dat ze al vaag waren van de drank. Ze droegen beiden strakke kleine topjes, de ene een rood, de andere een zilveren met franje, en de voorste vrouw, die lang zwart haar had en wier borsten werden opgedrukt als meloenen op een kastplank, droeg een rokje dat zo kort was dat ze het evengoed niet had kunnen dragen. De muziek in het café bonkte luid, en de vrouw met het zwarte haar probeerde er toen ze binnenkwamen een paar danspasjes op te maken, waardoor ze bijna op haar bek ging.
De mannen die ze bij zich hadden liepen vlak achter hen en gingen schuil achter de vrouwen terwijl ze hen door de menigte loodsten. Beiden droegen een cowboyhoed, en in het afgescheiden gedeelte aan de andere kant van het café, waar Skye en haar vrienden en vriendinnen zaten, kon ze hun gezichten niet zien. Niet dat het haar ook maar in de verste verte interesseerde. Ze was zelf meer dan zomaar bezopen. De lichten waren gedempt tot een doffe rode gloed en door de kolkende sigarettenrook registreerde ze niet meer dan twee trieste kerels van rond de veertig die zich jonger probeerden te voelen en ongetwijfeld hun vrouw aan het bedriegen waren. Skye wendde haar blik af. Ze pakte haar glas bier, nam een slok en stak nog een sigaret op.
Ze keek voornamelijk naar ze omdat ze zich verveelde, wat ook ietwat treurig was, in aanmerking genomen dat ze jarig was. Jed en Calvin zaten straalbezopen en stomgeslagen naast haar, Roxy zat nog in haar handen te huilen om iets wat Craig tegen haar had gezegd en Craig zat nog te vloeken over zijn auto, dat wrak dat ermee was opgehouden. Weer een avond in pretstad, zei Skye tegen zichzelf, en nam nog een slok - leuke verjaardag.
Het café was een godverlaten krot, dat zo dicht bij de spoorlijn lag dat de flessen trilden en rinkelden als er een trein voorbijkwam. Om redenen die niet moeilijk te doorgronden waren lieten de smerissen de kroeg met rust, en zolang je maar geen luier droeg kneep het personeel wel een oogje dicht als je te jong was om te mogen drinken. Een groot deel van de klanten was dus ongeveer even oud als Skye. Zeker een hoop jonger dan de vier die net waren binnengekomen. Ze stonden nu bij de bar te wachten om iets te bestellen. Ze stonden met hun rug naar haar toe, en Skye merkte dat ze weer naar ze zat te staren.
Ze keek hoe de handen van de grote kerel zich over de heupen en het achterste van de vrouw met het zwarte haar en toen omhoog langs haar ruggengraat naar haar blote schouders bewogen en zag hoe hij zich naar haar toe boog en met zijn neus in haar nek porde. Jezus, hij stond haar af te likken. Wat grof konden sommige kerels zijn. Wat was er toch met vrouwen loos? Hoe konden ze het verdragen door griezels als die daar te worden ondergekwijld? Al dat gedoe met seks was iets waarvan Skye nog steeds niets snapte, en ze betwijfelde of ze er ooit iets van zou snappen. O, ze deed het natuurlijk wel. Iedereen deed het. Maar ze was er nog steeds niet achter waarom er zo'n drukte over werd gemaakt.
De man moest iets smerigs hebben gefluisterd, want de vrouw gooide opeens haar hoofd achterover, lachte rauw en deed een speelse poging hem een klap te geven. De man lachte ook, draaide zich met een ruk om om de klap te ontwijken en zijn hoed viel van zijn hoofd en voor het eerst kon Skye zijn gezicht zien.
Het was haar stiefvader.
Gedurende die paar momenten voordat zijn blik de hare ontmoette, ving ze op zijn gezicht een glimp op van een uitdrukking die ze nog nooit had gezien, een soort innerlijk gezicht dat nog steeds dat van een jongen was, losjes en vrolijk en vreemd kwetsbaar. Toen zag ze dat hij haar herkende en de jongen verdween even snel als hij verschenen was. Zijn gezicht betrok en verkrampte en werd weer het gezicht dat ze kende en waar ze bang voor was en waar ze een hekel aan had, het gezicht dat ze zag als hij in de kleine uurtjes ziedend van drank en woede naar de camper terugkwam en als hij haar moeder een bruine slet noemde en haar sloeg tot ze om genade brulde en hij zijn smerige aandacht op Skye richtte.