De Marcolini broers 02(51)

Sabrina vouwde de krant weer dicht en gaf hem aan Giovanna. ‘Wanneer – of misschien moet ik zeggen áls – Signore Marcolini vandaag thuiskomt, kun je zeggen dat ik Molly een paar dagen meeneem. Ik ga nadenken over zijn aanbod.’

De huishoudster knikte onzeker. ‘Sì?’

Ze rechtte haar schouders. ‘Ik weet niet zeker of dit wel het leven is dat ik wil leiden,’ zei ze. ‘Ik heb wat tijd nodig om na te denken.’

Handenwringend keek Giovanna haar aan. ‘U moet wel laten weten waar u bent,’ zei ze. ‘Anders zal hij woedend zijn.’

Uiterlijk onbewogen zei Sabrina: ‘Laat hem maar woedend zijn. We kunnen niet samen verder als hij niet meer geeft. En dat maakt mij woedend.’

Vertwijfeld gooide Giovanna haar handen de lucht in. ‘Hij heeft u diamanten gegeven, hij heeft u een palazzo gegeven en dure kleren. Hij behandelt u als een principessa. U bent zijn vrouw! U deelt zijn bed!’

Sabrina kon haar tranen niet langer bedwingen. ‘Ik wil zijn stomme diamanten en dure kleren niet!’

Giovanna keek haar niet-begrijpend aan. ‘Wat wilt u dan?’

Ik wil zijn hart, antwoordde ze in gedachten, maar ze durfde haar wens niet hardop uit te spreken. ‘Zeg maar dat ik hem over drie dagen bel,’ zei ze. ‘Tot die tijd staat mijn mobiel uit.’



Mario sloeg hard met zijn vuist op tafel. ‘Hoe bedoel je dat ze Molly heeft meegenomen?’ brulde hij. ‘Waar is ze? Ze móét je verteld hebben waar ze naartoe ging.’

Giovanna kromp ineen. Met betraande ogen antwoordde ze: ‘Ik heb haar gezegd niet te gaan, maar ze wilde niet luisteren. Ze heeft een taxi gebeld en is meteen weggegaan zonder te vertellen waarheen.’

Vloekend liep hij de keuken uit. Waar kon ze naartoe zijn gegaan? Ze had geld genoeg om het land uit te gaan. En ze zou Molly met zich meenemen… De gedachte dat er iets met een van hen zou gebeuren, maakte dat hij het benauwd kreeg. Hij was niet gewend aan zulke heftige gevoelens. Waarom had hij dit niet voorzien? Hij had te veel op haar vertrouwd. Onterecht had hij gedacht dat ze naar elkaar toe waren gegroeid, de laatste tijd. En al die tijd was ze van plan geweest om te ontsnappen! Plotseling stond hem levendig voor ogen hoe hij haar tegen Molly had horen praten op de dag van de begrafenis. Toen had ze gezegd dat ze een manier zou vinden om uit de situatie te komen.

Hij klemde zijn kaken zo strak opeen dat zijn tanden ervan knarsten. Ze had hem doen geloven dat ze zich openstelde voor hem, maar niets was minder waar. Ze was al die tijd uit geweest op wraak! De pers zou hem met de grond gelijk maken als ze erachter kwam. Niet dat hem dat werkelijk iets kon schelen. Wat hem wel iets kon schelen, was dat hij Sabrina kwijt was geraakt op het moment dat hij zich had gerealiseerd hoe belangrijk ze voor hem was. En niet alleen vanwege Molly. Misschien was het zelfs nooit alleen maar vanwege Molly geweest…

Op de dag dat hij Sabrina voor het eerst had ontmoet, was er iets aan hem gaan knagen. Het gevoel dat hij iets miste in zijn leven. Tot de dag van vandaag had hij er de vinger niet op kunnen leggen. Maar nu voelde zijn palazzo plotseling koud en leeg. Was het altijd zo leeg geweest? Waarom had hij dat niet eerder opgemerkt? Zijn voetstappen klonken hol door de eindeloze gangen, terwijl hij kamer in kamer uit liep op zoek naar een aanwijzing over waar Sabrina naartoe kon zijn gegaan.

Toen hij de babykamer binnen liep, voelde het alsof een ijskoude hand zijn hart omsloot. Hij pakte een roze rompertje en liet de zachte stof door zijn vingers glijden. Met een brok in zijn keel dacht hij aan zijn broer. Antonio was dapper genoeg geweest om na vijf eenzame jaren alleen opnieuw een kind te krijgen met de vrouw van wie hij hield.

Mario schaamde zich voor wie hij was geworden. De avond ervoor had Antonio hem aangesproken op zijn gedrag. Zijn broer had hem vrij resoluut duidelijk gemaakt dat hij vond dat Mario een egoïstische en oppervlakkige playboy was. Nu pas begreep hij dat hij niet van Sabrina mocht vragen haar droom van een gezinsleven opzij te zetten voor een liefdeloos huwelijk met hem. Kinderen waren alles voor haar. Hij had gezien hoe haar prachtige grijze ogen oplichtten als ze Molly zag. Hij had haar geprobeerd te paaien met dure spullen, maar was totaal voorbij gegaan aan wat écht belangrijk voor haar was.

‘Signore Marcolini?’

Hij draaide zich om en zag Giovanna in de deuropening staan. ‘Sì?’

‘Het etentje van vanavond…’ Ze keek hem zenuwachtig aan. ‘Ik heb uw pak laten stomen.’

Met een luidruchtige vloek keek hij op zijn horloge. ‘Bel mijn broer en vertel hem dat ik niet kan komen,’ zei hij. Daarna liep hij de babykamer uit naar zijn studeerkamer om iets na te kijken op zijn computer. ‘Zeg maar dat er iets belangrijks tussen is gekomen. Hij zal het begrijpen.’