De Marcolini broers 02(47)

Iedere zenuwcel in haar lichaam was plots in opperste paraatheid. Als hij haar op deze manier aanraakte, was de verleiding om haar dromen op te geven heel groot. Alles voor nog een magisch moment in zijn armen. Toch kon ze niet voorkomen dat ze zich afvroeg hoelang het zou duren voor ze een hekel aan hem zou krijgen, omdat hij haar tegenhield haar dromen te verwezenlijken. Hij zou zijn vrijheid niet voor haar opgeven. En hij zou zich emotioneel niet aan haar binden. Dat was de reden waarom hij geen kind met haar wilde: hij wilde hun relatie geen permanent karakter geven. De verantwoordelijkheid voor Molly was hem genoeg…

Arme Molly. Waarschijnlijk zou zij degene zijn die zou lijden onder de liefdeloze overeenkomst tussen haar voogden. Een overeenkomst die gedoemd was te mislukken.

Ze trok zich los en wreef over haar bovenarmen, alsof ze zich had gebrand. ‘Niet doen, Mario,’ zei ze. ‘Zo gedragen normale mensen zich niet.’

‘Dit is geen normale situatie. We zijn door het lot op elkaar aangewezen. De kaarten zijn geschud, en we moeten er het beste van maken.’

‘Ik houd niet zo van kaartspelletjes,’ zei ze op felle toon.

Hij zuchtte diep. ‘Ik bedoel niet dat we er licht over moeten denken,’ zei hij. ‘Het spijt me als ik je die indruk heb gegeven. Een kind krijgen is een grote verantwoordelijkheid. Té groot voor mij. Ik heb met eigen ogen gezien hoe het verlies van een kind de band tussen mijn broer en zijn vrouw verscheurde.’ Hij zweeg korte tijd en vervolgde toen: ‘Ik weet dat er geen garanties zijn, maar ik wil dat dit lukt, Sabrina. Voor Molly, maar ook voor Ric en Laura. Zij hebben ons niet voor niets uitgekozen. Ergens moeten ze geweten hebben dat we een goed stel zouden zijn, anders hadden ze die keuze niet gemaakt.’

Wanhopig gebaarde ze met haar armen in de lucht. ‘Denk je dat ik daar niet over heb nagedacht?’ riep ze uit. ‘Maar ik begrijp nog steeds niet waarom ze dat hebben gedaan, Mario. We zijn elkaars tegenpolen! Als we elkaar ergens anders waren tegengekomen, had je me geen blik waardig gegund.’

‘Je onderschat jezelf, cara,’ zei hij. ‘Je bent een van de mooiste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. Maar in tegenstelling tot de meeste mooie vrouwen loop je niet met je schoonheid te koop.’

Ze rolde met haar ogen. ‘Je wilt me alleen maar omdat ik zo weinig ervaring heb. Het heeft niets te maken met gevoelens, maar alles met evolutie en instinct.’

‘Ik geef toe dat ik je onschuld heel verfrissend vind,’ zei hij. ‘Maar dat is het niet alleen. Er zijn nog veel meer dingen aan je die ik leuk vind.’

Ze keek hem met een ongelovige blik aan.

‘Ik bewonder dat je de kinderen van Howard Roebourne in bescherming probeerde te nemen, ondanks het feit dat iedereen daardoor een verkeerd beeld van je kreeg,’ zei hij. ‘En ik bewonder dat je met me bent getrouwd, ondanks het feit dat je een hekel aan me hebt, cara.’

‘Ik heb niet echt een hekel aan je,’ zei ze met een zucht. ‘Niet meer in ieder geval.’

Er verscheen een geamuseerde blik in zijn ogen. ‘Dat vermoedde ik al een beetje.’

Ze vroeg zich af of hij ook vermoedde hoeveel ze van hem hield? Maar dat kon ze hem niet vertellen. Niet nu hij had gezegd dat hij haar wel leuk vond. Dat was voor Sabrina een onoverkomelijk probleem. Hoe kon ze genoegen nemen met ‘leuk’ als het altijd haar droom was geweest een man te vinden die haar adoreerde? En bovendien een man die kinderen met haar wilde…

Ze was met Mario getrouwd omdat ze Molly wilde behoeden voor de eenzame jeugd die ze zelf had ervaren. Al had hij eruitgezien als Quasimodo, dan nog zou ze met hem zijn getrouwd om haar dierbare petekind te beschermen. Haar blik dwaalde verlangend af naar zijn prachtige voorkomen… Het was natuurlijk een prettige bijeenkomst dat hij er allesbehalve zo uitzag, gaf ze toe. Telkens wanneer ze hem zag, maakte haar hart een sprongetje. Hij was zo verschrikkelijk knap. Maar zou ze zo over hem blijven denken als hun huwelijk een liefdeloze aangelegenheid bleef?

‘Dat we… seks hebben gehad, wil niet meteen zeggen dat ik van je houd,’ zei ze.

‘Het zou nogal hypocriet van me zijn als ik dat had verwacht,’ zei hij. ‘Ik heb met heel veel vrouwen seks gehad en ben nog nooit verliefd geworden.’

Ze probeerde de pijnlijke steek in haar borst toen hij dit zei te negeren. ‘En dat wil je ook blijven doen?’

Hij staarde haar aan. ‘Ik heb je al eerder gezegd dat ik er vanuit ga dat onze overeenkomst een exclusieve is.’

‘Dus je gaat er geen minnares op na houden?’ vroeg ze fronsend.

‘Wat moet ik met een minnares als ik jou heb?’

Haar adem stokte in haar keel toen ze de smeulende blik in zijn inktzwarte ogen zag. ‘Dus… Dus je wilt dat we alles doen wat een getrouwd stel doet, maar zonder verliefd te worden?’