De Marcolini broers 01(12)

Drie tellen lang bleef het stil.

‘Je hoorde me wel, Claire. Je hebt mijn moeder gechanteerd en haar gedwongen je een flink bedrag te geven, omdat je anders naar de pers zou stappen met een of ander lasterverhaal over je huwelijk met mij.’

Ze keek hem aan alsof hij een andere taal sprak. Maar hij wist heel goed hoe manipulatief ze kon zijn en vermoedde nog steeds dat ze van plan was om zo veel mogelijk geld van hem los te krijgen. Toch zou niemand die haar nu zou zien haar verdenken van zulke snode plannen, met haar grote ogen, haar gespeelde onschuld en haar trillende mond en bleke gezicht.

‘Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord,’ zei hij.

Zichtbaar verstijfde ze, maar haar toon bleef rustig. ‘Welke vraag bedoel je?’

‘Wat heb je met dat geld gedaan?’

Er ontsnapte haar een diepe zucht. ‘Wat denk je dat ik ermee gedaan heb?’

Fronsend keek hij haar aan. ‘Ik had je verdorie best geld willen geven, Claire. Maar dat weigerde je altijd.’

Daarop keerde ze hem haar rug toe. ‘Het voelde minder persoonlijk om het van haar aan te nemen. Ik wilde niets meer met jou te maken hebben.’

‘Maar wat heb je er nou mee gedaan?’

Na een tijdje draaide ze zich weer om met een kille blik in haar ogen. ‘Ik heb het aan mezelf uitgegeven,’ zei ze. ‘Dat doen golddiggers, toch?’

Om zijn geduld niet te verliezen, haalde hij diep adem. Nu zat ze hem met opzet uit te dagen, zoals ze al zo vaak had gedaan. Hij had bewijs dat ze zijn moeder gechanteerd had, ook al ontkende ze dat nu, maar hij snapte ook wel dat ze dat als een soort wraak had gezien voor het feit dat hij er niet voor haar was geweest.

Hij was op een punt in zijn leven aangekomen waarop hij zich wilde gaan settelen. De plotselinge dood van zijn vader had daar ongetwijfeld veel invloed op gehad en de manier waarop zijn moeder nadien was afgetakeld ook. En aangezien zijn broer Mario geen plannen had om voor een erfgenaam te zorgen, was het aan Antonio om belangrijke beslissingen te nemen met het oog op zijn toekomst. Hij kon echter niet verder voor hij de zaken uit het verleden had afgehandeld. Dat was hij ook verplicht aan zijn prachtige dochtertje, dat nooit de kans had gekregen om te ademen.

Even moest hij slikken tegen de stortvloed van emoties die hem overviel, elke keer als hij dacht aan dat kleine, perfecte, levenloze gezichtje. Tijdens zijn lange, zware carrière als chirurg had hij zoveel mensen geholpen. Hij had levens gered, levens veranderd van mensen die oog in oog hadden gestaan met de dood of een levenslange verminking. Toch was hij er niet geweest toen zijn dochter en Claire hem het hardst nodig hadden.

De gedachte dat hij iets had kunnen doen kwelde hem. De bevalling was veel te vroeg begonnen. Toen zij die ochtend haar bezorgdheid daarover had uitgesproken, had hij de signalen genegeerd. Het was natuurlijk geen excuus, maar hij was afgeleid geweest door de patiënt die hij die dag zou behandelen. Een jong meisje van zeventien dat net een lucratief modellencontract had binnengesleept, was een paar weken daarvoor betrokken geraakt bij een vreselijk verkeersongeluk. Nog nooit had hij iemand gezien die er zo erg aan toe was. Hij had zich tot het uiterste moeten inspannen om belangrijke gezichtszenuwen te redden tijdens een operatie die zou bepalen of ze ooit nog haar prachtige glimlach voor een camera zou laten zien. Onder zijn operatiejas had het zweet in straaltjes over zijn rug gelopen, terwijl hij samen met zijn toegewijde team bijna dertien uur bezig was geweest om haar gezicht zo goed mogelijk te herstellen. En het was hem gelukt. Bianca Abraggio werkte nog steeds als model en had inmiddels een fortuin verdiend met haar gezicht. Zij had haar leven weer op de rails, terwijl zijn eigen leven stilstond.

‘Ik kan me niet herinneren dat ik je een golddigger heb genoemd,’ zei hij.

Haar kin ging omhoog en haar blauwgroene ogen schoten vuur. ‘Dat was ook niet nodig. Je familie heeft heel duidelijk gemaakt dat ze me zo zagen.’

Hij haalde een hand door zijn haar. ‘Ik geef toe dat ze niet hadden verwacht dat ik zo snel met een vrouw aan zou komen zetten. Ik was nog bezig met mijn opleiding en –’

‘Ze hebben me nooit geaccepteerd,’ onderbrak ze hem. ‘Ze vonden me niet goed genoeg voor je. En ik ben natuurlijk een buitenlander. Ik sprak hun taal niet eens. Sterker nog, ik sprak met een plat Australisch accent.’

‘Dat is niet waar,’ zei Antonio. Keer op keer had hij zijn ouders hun uiterste best zien doen om Claire te leren kennen, maar ze was zo ontzettend eigengereid geweest dat ze het uiteindelijk maar hadden opgegeven. ‘Het was niet aan hen. Ik besloot zelf met wie ik mijn tijd wilde doorbrengen. En dat is nog steeds zo.’

‘Hoe kun jij nou weten hoe het voor mij was?’ vroeg ze. ‘Ik kan dat niet nog een keer verdragen. Het heeft lang geduurd voor ik eroverheen was.’