Dagboek van een submissive(11)

Het maakte me geheel onverwacht ook belachelijk geil. Ja, kom op zeg, het is een kledingstuk – je verwachtte toch zeker niet dat ik zou zeggen dat het mijn hele persoonlijkheid zou veranderen, of wel? Ik realiseerde me echter al snel dat dit korset een subtiele en totaal onverwachte vorm van bondage was. Ons etentje was een van de meest sensuele maaltijden van mijn leven – niet slecht voor een klein Italiaans restaurant met een studentvriendelijk budget. Ik was de hele avond opgewonden en wilde niets anders dan naar huis. Mijn huid gloeide en mijn ogen glinsterden in het kaarslicht.

Uiteindelijk gingen we naar mijn appartement. Hij trok mijn broek en onderbroek uit, bond mijn handen vast achter mijn rug met het lint van de doos en we neukten. Hij zat op de kruk en ik bereed hem. Ik schuurde mezelf op hem totdat we allebei naar adem snakten.

Hij bevrijdde mijn borsten uit het korset, maar de opluchting was van korte duur want al snel stortte hij zich met zijn tanden en vingers op mijn pijnlijke tepels. Hij hijgde en mijn ademhaling werd oppervlakkiger, ingesnoerd door de prachtige schoonheid van het korset. Hij stimuleerde mijn klit en zoog net zo lang op mijn borsten tot ik kwam, trillend en jammerend in een mengeling van genot en pijn.

Terwijl mijn ledematen nog natrilden, liet ik me op de vloer zakken en nam ik hem in mijn mond. Ik keek naar hem door mijn wilde haardos heen en zag hoe hij klaarkwam. Hij keek gretig naar de ongerepte puurheid en de sletterige losbandigheid die ik hem liet zien. Met zijn handen ging hij door mijn haar en ondertussen neukte hij me in mijn mond. Ik zoog hem diep achter in mijn keel waar hij klaarkwam.

De volgende dag namen we afscheid van elkaar. We waren allebei uitgeput, verzadigd en mijn lichaam zat onder de blauwe plekken. Mijn billen deden zeer van de klappen en mijn borsten en romp waren gekneusd door het korset dat Catherine zo enthousiast had aangesnoerd. De borstel waar het allemaal mee begonnen was (en waarmee ik die avond nog de hardste straf ooit kreeg), heb ik aan Ryan meegegeven als deel van zijn afscheidscadeau.

Ik heb hem nooit meer gezien hoewel ik vaak aan hem denk. Ik denk er ook wel eens aan om hem op te zoeken op een van de honderden sociale netwerksites maar dan denk ik weer: ach, hij heeft ook niet naar mij gezocht. Ik vraag me af of het niet beter is de dingen te laten zoals ze zijn. Het klinkt misschien een beetje als hippieachtige onzin, maar ik ben er zeker van dat we mensen ontmoeten om een bepaalde reden. Terugkijkend denk ik nu dat wat Ryan en ik deden redelijk tam was. Maar het was mijn eerste kennismaking met een dominant die mijn onderdanigheid erkende. Hij oordeelde niet over wat me opwond en liet me zien wat het met hem deed. Ik zal hem daar altijd dankbaar voor zijn. Nog steeds kan ik genieten van het plezier dat we samen hebben gehad.

Ik heb het korset nog steeds. Het is het bewijs dat sommige verkleedpartijtjes voor een boel plezier kunnen zorgen. Ik draag het soms zelfs nog, hoewel het is besmeurd met herinneringen aan die avond. Alleen al door het aan te trekken en het vast te maken, word ik nat tussen mijn benen en verharden mijn tepels.

De rest van mijn studie ging snel voorbij. Zodra hij weg was, realiseerde ik me dat mijn gevoelens voor Ryan toch dieper waren dan ik zelf had willen toegeven. Ik voelde me verlaten en moest me ook nog eens door alle tentamens en een scriptie heen slaan. Het was op dat moment vooral veel werk en weinig plezier.

Zelfs al kwam ik mensen tegen die me uit mijn zelfopgelegde ballingschap hadden kunnen halen, onze avontuurtjes waren van het type vanille en pogingen om er iets anders van te maken eindigden in een ramp. Zo vroeg ik een partner (Graham, geografie) of hij me wilde spanken terwijl we aan het neuken waren. Hij keek me vol afgrijzen aan, gaf me een paar halfbakken tikken op mijn kont en hervatte vervolgens weer zijn eigen ritueel. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord.

Weer een andere keer vroeg ik een potentiële kandidaat (Ian, wiskunde) zo afzijdig mogelijk of hij wel eens fantaseerde over kinky seks. Hij bloosde lichtjes en zei dat hij het wel spannend vond om seks met me te hebben terwijl hij mijn kleren droeg. Ik geloof dat ik nog net mijn afschuw kon verbergen – ik bedoel, ik heb natuurlijk genoeg issues van mezelf dus ik kan het niet maken om te oordelen over een ander – maar ik heb hem gek genoeg daarna niet meer gezien.

Ik kan dus met zekerheid zeggen dat ik Ryan ontzettend miste. Al was het nu wel een stuk minder pijnlijk om op die houten bankjes van de collegezaal te gaan zitten.





3

Het einde van mijn studentenleven ging voorbij in een vlaag van deadlines – essays, werk voor het universiteitsblad en vervolgens veel te snel en volkomen onvermijdelijk de lawine van tentamens. Ik blokte aan één stuk door en richtte me telkens weer op het volgende tentamen. Feiten en cijfertjes onthoudend, teksten lezend en herlezend. Om ze vervolgens weer uit te spuwen op ontelbare lege A4-tjes, hopend dat er iets zinnigs op papier stond. Drie weken na de laatste tentamens was ik alles wat ik had geleerd ongeveer al vergeten. En hoewel mijn ouders hiervan uit hun dak zouden zijn gegaan, maakte het mij niet zoveel uit. Het belangrijkste wat ik op de universiteit heb geleerd is denk ik zelfvertrouwen hebben. Niet per se vertrouwen in mezelf over alles – wie zou er nu een wandelend ego willen zijn? – maar meer het gevoel dat ik alles wat ik in het leven mee zou maken, zou kunnen doorstaan met een redelijke evenwichtigheid en gevoel voor humor. Mijn volgende taak was een plekje in deze wereld vinden. Ik wist dat ik iets met schrijven wilde doen, maar ik was ook realistisch. Mensen deden jarenlang hun best om schrijver te worden en omdat ik de concentratieduur van een goudvis heb en het langste wat ik ooit had geschreven een scriptie was, besloot ik dat ik eerst maar eens een baan moest vinden.