Crossfire - 2 Begeerd door jou(96)

‘Ik denk dat ik de seks begrijp.’

De rillingen liepen over mijn rug. ‘Bedoel je dat het van die ik-gooi-het-uit-mijn-systeem-seks is?’

‘Zou kunnen,’ zei hij zachtjes. Ik deed mijn ogen dicht en liet zijn bevestiging bezinken. Daarna rechtte ik mijn rug. ‘Ik moet gaan. Ik zie je vanavond.’



Het vervelende van nachtmerries was dat je je er niet op kon voorbereiden. Ze overvielen je precies op het moment dat je op je kwetsbaarst was, en zaaiden onrust en paniek wanneer je volkomen weerloos was.

En je had ze niet eens alleen als je sliep.

Ik zat er gekweld en verdoofd bij terwijl Mark en Mr. Waters de details van de Kingsman Wodka-advertenties bespraken, me pijnlijk bewust van het feit dat Gideon daar aan het hoofd van de tafel zat in een zwart pak met wit overhemd en witte das.

Hij was me nadrukkelijk aan het negeren, al vanaf het moment dat ik de vergaderkamer van Cross Industries was binnengelopen, afgezien van een korte handdruk toen Mr. Waters ons aan elkaar voorstelde. Die korte aanraking van zijn huid op die van mij had een stroom van bewustzijn door me heen gestuurd. Mijn lichaam herkende zijn lichaam onmiddellijk als datgene wat het de hele afgelopen nacht genot had bezorgd. Gideon leek het contact helemaal niet te hebben geregistreerd, want zijn blik bleef boven mijn hoofd gericht terwijl hij zei: ‘Miss Tramell.’

Het contrast met de laatste keer dat we in deze ruimte waren geweest, had niet groter kunnen zijn. Toen had hij zijn ogen niet van me af kunnen houden. Hij had zich vurig en onbeschaamd op mij gericht en toen we de kamer verlieten, had hij tegen me gezegd dat hij me wilde neuken en dat hij alles wat daartussen kwam, uit de weg zou ruimen.

Deze keer stond hij abrupt op toen de vergadering gesloten was, schudde Mark en Mr. Waters de hand en beende de deur uit met alleen een korte, ondoorgrondelijke blik naar mij. Zijn twee managers, allebei aantrekkelijke brunettes, hobbelden achter hem aan.

Mark keek me over de tafel heen vragend aan. Ik schudde mijn hoofd.

Ik ging terug naar mijn bureau. De rest van de dag werkte ik ijverig door. Tijdens mijn lunchpauze bleef ik binnen en zocht ik naar dingen die ik met mijn vader zou kunnen doen. Ik kwam uiteindelijk met drie mogelijkheden: het Empire State Building, het Vrijheidsbeeld en een toneelstuk op Broadway, met het tripje naar het Vrijheidsbeeld als reserve voor als hij daar echt graag heen wilde. Anders konden we ook de veerboot overslaan en er gewoon vanaf de kant van het water naar kijken. Hij was maar kort in de stad en ik wilde hem niet gek maken door de hele tijd maar rond te rennen.

In mijn laatste pauze van de dag belde ik naar Gideons kantoor.

‘Hoi Scott,’ begroette ik zijn assistent. ‘Mag ik heel even je baas spreken?’

‘Blijf aan de lijn, dan ga ik even kijken.’

Ik verwachtte half dat hij mijn telefoontje zou afwijzen, maar een paar minuten later werd ik doorgeschakeld.

‘Ja, Eva?’

Ik nam even de tijd om van het geluid van zijn stem te genieten. ‘Sorry dat ik je stoor. Dit is waarschijnlijk een stomme vraag, alles wel beschouwd, maar... kom je morgen nog bij me eten om mijn vader te ontmoeten?’

‘Ik zal er zijn,’ zei hij nors.

‘Neem je Ireland mee?’ Ik was verbaasd dat mijn stem niet eens bibberde, omdat ik me zo ontzettend opgelucht voelde.

Het bleef even stil. Toen zei hij: ‘Ja.’

‘Oké.’

‘Ik heb vanavond nog een late bespreking, dus ik zie je pas bij Dr. Petersen. Angus brengt je er wel heen. Ik neem een taxi.’

‘Goed.’ Ik zonk weg in mijn stoel en voelde een sprankje hoop. Doorgaan met de therapie en mijn vader ontmoeten kon je alleen maar als positieve tekenen zien. Gideon en ik hadden het moeilijk, maar hij had het nog niet opgegeven. ‘Dan zie ik je daar.’



Angus zette me om kwart voor zes bij de praktijk van Dr. Petersen af. Ik ging naar binnen en Dr. Petersen zwaaide naar me door de openstaande deur van zijn praktijk. Hij stond op vanachter zijn bureau om me de hand te schudden.

‘Hoe gaat het met je, Eva?’

‘Het is weleens beter geweest.’

Hij bestudeerde mijn gezicht. ‘Je ziet er moe uit.’

‘Dat hoor ik nou al de hele dag,’ zei ik droogjes.

Hij keek over mijn schouder. ‘Waar is Gideon?’

‘Hij had nog een late bespreking, dus hij komt apart.’

‘Dat is goed.’ Hij gebaarde naar de sofa. ‘Dit is een mooie gelegenheid voor ons om even met zijn tweeën te praten. Is er iets specifieks waar je het over wilt hebben voordat hij komt?’

Ik ging op de sofa zitten en gooide alles eruit. Ik vertelde Dr. Petersen over het heerlijke weekendje in North Carolina en over de bizarre, onverklaarbare week die we daarna hadden gehad. ‘Ik begrijp het gewoon niet. Ik heb het gevoel dat hij in de problemen zit, maar ik kan hem totaal niet zover krijgen dat hij erover vertelt. Hij heeft zich emotioneel volkomen van me afgesloten. Ik weet echt niet meer waar ik aan toe ben. Bovendien maak ik me zorgen dat deze verandering in zijn gedrag aan Corinne te wijten is. Elke keer dat we tegen zo’n muur zijn opgelopen, is dat vanwege haar geweest.’