Crossfire - 2 Begeerd door jou(17)

Mijn voet begon te trillen, maar ik ging niet achteruit. ‘Leg eerst eens uit waarom je lippenstift op je overhemd hebt, Gideon.’

Zijn kaak verstrakte. ‘Nee.’

‘Wat?’ Die regelrechte weigering deed de grond onder me wegzakken.

‘Geef antwoord op mijn vraag.’

Ik bestudeerde zijn gezicht en zag daar het masker dat hij bij andere mensen, maar nog nooit bij mij had opgezet. Hij stak zijn hand naar me uit alsof hij mijn wang met zijn vingertoppen ging aanraken, maar trok zich op het laatste moment terug. In dat korte ogenblik waarin hij zich terugtrok, hoorde ik hem tandenknarsen, alsof het een worsteling was om me niet aan te raken. Ik voelde me gekwetst, maar was dankbaar dat hij het niet had gedaan.

‘Je moet het uitleggen,’ fluisterde ik, terwijl ik me afvroeg of ik het me had ingebeeld dat zijn gezicht even pijnlijk vertrok. Soms wilde ik iets zo graag geloven dat ik met opzet excuses verzon om de pijnlijke waarheid te kunnen negeren.

‘Ik heb je geen reden gegeven om aan me te twijfelen.’

‘Die geef je me nu, Gideon.’ Ik ademde uit en voelde me leeg. Ik trok me terug. Hij stond recht voor me, maar hij leek wel kilometers bij me vandaan te zijn. ‘Ik begrijp dat je tijd nodig hebt voordat je geheimen met me deelt die pijnlijk voor je zijn. Dat heb ik zelf ook meegemaakt. Toen wist ik ook dat ik moest praten over wat er met me was gebeurd, maar daar was ik gewoon nog niet klaar voor. Daarom heb ik heel hard geprobeerd je niet te pushen of je op te jagen. Maar met dit geheim doe je mij pijn en dat is echt iets anders. Begrijp je dat dan niet?’

Hij vloekte binnensmonds en nam mijn gezicht in zijn koele handen. ‘Ik doe heel erg mijn best om ervoor te zorgen dat je geen reden hebt om jaloers te zijn, maar als je dan toch bezitterig wordt, vind ik dat prettig. Ik wil dat je voor me vecht. Ik wil dat je heel veel om me geeft. Ik wil dat je helemaal gek van me bent. Maar bezitterigheid zonder vertrouwen is afschuwelijk. Als je me niet vertrouwt, hebben we niks.’

‘Vertrouwen werkt twee kanten op, Gideon.’

Hij haalde diep en luid adem. ‘Verdomme, kijk niet zo naar me.’

‘Ik probeer erachter te komen wie jij bent. Waar is de man die recht voor zijn raap zei dat hij met me wilde neuken? De man die er geen moeite mee had om me te vertellen dat ik zijn hoofd op hol breng, net op het moment dat ik het met hem uitmaakte? Ik had gedacht dat je altijd genadeloos eerlijk zou zijn. Daar rekende ik op. Maar nu...’ Ik schudde mijn hoofd. Mijn keel zat zo dicht dat ik niets meer kon zeggen.

Hij keek zo grimmig dat zijn lippen dun werden, maar hij reageerde niet.

Ik pakte zijn polsen en trok zijn handen weg. Er knapte iets in me. ‘Ik zal deze keer niet weglopen, maar jij duwt me weg. Misschien moet je daar eens over nadenken.’

Ik vertrok. Gideon hield me niet tegen.



De rest van de middag hield ik het vol door me op mijn werk te richten. Mark vond het heerlijk om hardop te brainstormen en voor mij was dat erg leerzaam. Het was inspirerend om te zien hoe zelfverzekerd en vriendelijk hij met zijn accounts omging. Ik zag hem met gemak door twee besprekingen met klanten heen zeilen, met een zelfverzekerde uitstraling die geruststellend en niet bedreigend was.

Daarna keken we naar een behoefteanalyse van een bedrijf voor babyspeelgoed. We concentreerden ons op de matige investeringsrendementen en ook op nog onbenutte mogelijkheden, zoals adverteren op mamablogs. Ik was dankbaar dat mijn baan zo’n goede afleiding van mijn privéleven was en ik keek uit naar mijn Krav Maga-lessen later op de dag, waar ik wat van mijn rusteloze gevoel in kwijt zou kunnen.

Het was net na vieren toen de telefoon op mijn bureau overging. Ik nam een beetje kribbig op en voelde hoe mijn hart een sprongetje maakte toen ik Gideons stem hoorde.

‘We moeten om vijf uur vertrekken,’ zei hij, ‘als we op tijd bij Dr. Petersen willen zijn.’

‘O.’ Ik was helemaal vergeten dat we op donderdag om zes uur samen relatietherapie zouden krijgen. Het zou onze eerste sessie zijn.

Opeens vroeg ik me af of het ook onze laatste zou zijn.

‘Ik haal je op,’ zei hij kortaf, ‘als het zover is.’

Ik zuchtte. Ik had er helemaal geen zin in. Ik was al zo rauw en prikkelbaar door onze ruzie eerder op de dag. ‘Het spijt me dat ik je heb geslagen. Dat had ik niet mogen doen. Ik vind het heel vervelend dat ik dat heb gedaan.’

‘Engel.’ Gideon ademde hoorbaar uit. ‘Je hebt me niet die ene belangrijke vraag gesteld.’

Ik sloot mijn ogen. Het was zo irritant dat hij mijn gedachten kon lezen. ‘Hoe dan ook: het verandert niets aan het feit dat je geheimen hebt.’

‘Aan geheimen kunnen we werken, aan vreemdgaan niet.’

Ik wreef over de zere plek achter mijn voorhoofd. ‘Daar heb je gelijk in.’