Crossfire - 2 Begeerd door jou(122)

‘Ja hoor, prima. Zullen we om twaalf uur afspreken?’

Dat deden we, en ik hing net op toen Will bij mijn hokje kwam staan. Hij keek me met de ogen van een puppy aan en zei: ‘Help.’

Ik glimlachte met moeite. ‘Zeg het eens.’

De twee uren vlogen voorbij. Toen het twaalf uur was, ging ik naar beneden en trof Christopher wachtend in de hal aan. Zijn kastanjebruine haar was een warboel van korte, losse lokken en zijn grijsgroene ogen straalden. Hij droeg een zwarte pantalon en een chic wit overhemd met opgerolde mouwen, en zag er zelfverzekerd en aantrekkelijk uit. Hij begroette me met een jongensachtige grijns en toen besefte ik: ik kon het niet maken hem te vragen wat hij lang geleden tegen zijn moeder had gezegd. Hij was toen zelf nog een kind en was ook onderdeel van een disfunctioneel gezin.

‘Ik ben echt in de wolken dat je me hebt gebeld,’ zei hij. ‘Maar ik moet wel zeggen dat ik benieuwd ben waarom. Ik vraag me af of het iets te maken heeft met dat Gideon weer terug is bij Corinne.’

Dat deed pijn. Afschuwelijk. Ik moest even diep ademhalen en daarna mijn spanning wegblazen. Ik wist wel beter. Ik twijfelde niet. Maar ik was eerlijk genoeg om toe te geven dat ik me Gideon wilde toe-eigenen. Ik wilde hem claimen, hem bezitten en iedereen laten weten dat hij van mij was.

‘Waarom heb je toch zo’n hekel aan hem?’ vroeg ik, en ging hem voor door de draaideuren. In de verte klonk nog een donderklap, maar de hete slagregen was opgehouden en er lagen plassen smerig water op straat.

Hij kwam naast me op de stoep lopen en legde zijn hand op mijn onderrug. Dat stuurde een siddering van walging door me heen. ‘Hoezo? Wil je aantekeningen vergelijken?’

‘Ja hoor. Waarom niet?’

Tegen het einde van de lunch had ik een vrij goed beeld van waar Christophers hekel vandaan kwam. Hij gaf alleen om de man die hij in de spiegel zag. Gideon was aantrekkelijker, rijker, machtiger, zelfverzekerder... alles aan hem was beter. En Christopher was overduidelijk stikjaloers. Zijn herinneringen waren gekleurd door de overtuiging dat Gideon als kind alle aandacht had gekregen. Dat was misschien ook wel zo, als je bedacht hoe gekweld hij was. Wat nog erger was, was dat de rivaliteit tussen de broers was overgeslagen naar hun beroepsleven toen Cross Industries de meerderheid van de aandelen in Vidal Records had verkregen. Ik bedacht dat ik moest onthouden dat ik Gideon zou vragen waarom hij dat had gedaan.

We stopten buiten het Crossfire om afscheid van elkaar te nemen. Een taxi die door een enorme plas water racete, spoot een fontein schuimend water in mijn richting. Ik vloekte zachtjes en ontweek de straal door bijna tegen Christopher aan te struikelen.

‘Ik wil graag eens met je uit, Eva. Wil je misschien een keer met me eten?’

‘Ik bel je nog wel,’ zei ik ontwijkend. ‘Mijn huisgenoot is nogal ziek op het moment en ik moet zo veel mogelijk bij hem blijven.’

‘Je hebt mijn nummer.’ Hij glimlachte en kuste mijn hand, een gebaar waarvan hij vast dacht dat het charmant was. ‘En ik hou contact.’

Ik baande me een weg door de draaideuren van het Crossfire en liep op de draaihekjes af.

Bij de balie hield een van de in het zwart geklede beveiligingsmedewerkers me tegen. ‘Miss Tramell.’ Hij glimlachte. ‘Wilt u even met me meelopen, alstublieft?’

Nieuwsgierig volgde ik hem naar het beveiligingskantoor waar ik ooit mijn medewerkerspasje had gekregen toen ik net aangenomen was. Hij deed de deur voor me open en daarbinnen zat Gideon te wachten.

Hij leunde achterover tegen het bureau met zijn armen over elkaar. Hij zag er prachtig en neukbaar uit, en keek spottend geamuseerd. De deur ging achter me dicht. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd.

‘Zijn er nog meer mensen in mijn leven die je van plan bent lastig te vallen vanwege mij?’ vroeg hij.

‘Zit je me weer te bespioneren?’

‘Ik hou een beschermend oogje in het zeil.’

Ik trok een wenkbrauw op. ‘En hoe weet je nou of ik hem lastiggevallen heb of niet?’

Zijn vage glimlach werd breder. ‘Omdat ik jou ken.’

‘Nou, ik heb hem niet lastiggevallen. Echt niet,’ zei ik, toen hij me ongelovig aankeek. ‘Ik was het wel van plan, maar heb het toch maar niet gedaan. En waarom zijn we in deze kamer?’

‘Ben je op een of andere kruistocht, engel?’

We waren om elkaar heen aan het draaien en ik wist niet zo goed waarom. En het kon me ook niet schelen, omdat ik iets anders belangrijker vond.

‘Besef je wel dat je erg kalm reageert op het feit dat ik met Christopher heb geluncht? En dat ik erg kalm reageer op dat jij met Corinne omgaat? We reageren allebei totaal anders dan hoe we een maand geleden gereageerd zouden hebben.’

Hij was helemaal anders. De warme glimlach die om zijn lippen speelde, had ik nog niet eerder gezien. ‘We vertrouwen elkaar, Eva. Dat voelt goed, vind je niet?’