‘Jordan, wat doe je?’
Hij beantwoorde haar vraag door haar in zijn armen te nemen en te kussen. Daarna nam hij haar gezicht tussen zijn handen. ‘Ik hou van je, Jane. Dat heb ik nog nooit tegen een vrouw gezegd, maar ik wil dat je weet hoeveel je voor me betekent.’
Glimlachend keek ze hem aan. ‘Ik hou ook van jou, Jordan.’
Met gesloten ogen drukte hij zijn voorhoofd tegen het hare. Nooit had hij kunnen denken dat het zo heerlijk zou zijn die woorden te horen. Nog eenmaal kuste hij haar, toen ging hij naar de raffinaderij.
Verslagen zat Jane- achter haar bureau en luisterde nog een keer naar het opgenomen telefoongesprek tussen Jordan en Peter Burke. Wetende wat ze moest doen, voelde ze zich misselijk van ellende.
Ze was er zo zeker van geweest dat Jordan onschuldig was, maar nu ze dit telefoongesprek had gehoord, leek alles op- het tegendeel te wijzen. Ze kon dit niet verzwijgen. Jordan betaalde die Peter ergens voor, misschien wel om met de apparatuur te knoeien. Als er nu weer een explosie zou komen, terwijl zij dit telefoontje niet had gemeld, maakte haar dat medeplichtig aan een misdrijf.
Dat Jordan haar net de liefde had verklaard, maakte het allemaal nog veel moeilijker. Het was bijna alsof hij had geweten dat ze dit gesprek had gehoord en verwachtte dat ze hem zou aangeven. Misschien hoopte hij dat ze haar mond zou houden, als ze wist dat hij van haar hield.
Even aarzelde ze wat ze met deze informatie -moest doen. Moest ze de inhoud van het telefoongesprek direct aan haar baas bij Edwin Associates melden, of zou ze ermee naar de directie van Western Oil gaan? Ze besloot tot het laatste. Als ze het eerst intern besprak, kon Adam Blair aangeven wat hij wilde dat er daarna- gebeurde. Met de kleine minirecorder in haar hand, liep ze naar het kantoor van Adam Blair.
Met pijn in haar hart liet ze Bren weten haar baas dringend te moeten spreken.
Hij stond op, zodra ze het kantoor binnen kwam. ‘Miss Monroe, gaat u zitten.’
Ze nam tegenover hem plaats. ‘Ik heb iets wat u moet horen.’ Nadat ze het gesprek voor hem had afgespeeld, keek ze hem mismoedig aan. ‘Het spijt me,’ zei ze toen.
Hij had alles schijnbaar onbewogen aangehoord. ‘U hebt uw werk gedaan. Heeft iemand anders dit al gehoord?’
‘Nee, ik ben er direct mee naar u gekomen.’
‘Dat is goed. Waar is Jordan nu?’
‘Op weg naar de raffinaderij.’
Hij nam de telefoon en belde zijn secretaresse. ‘Been, zorg dat Jordan ogenblikkelijk naar mijn kantoor komt. Het is dringend.’ Nadat hij zich ervan verzekerd had dat Jordan teruggeroepen zou worden, keek hij Jane aan. ‘Ik wil graag dat u erbij blijft.’
Dat was wel het laatste wat ze wilde. Het gesprek zou niet alleen Jordans carrière, maar zijn hele leven kunnen verwoesten. Er waren ongetwijfeld mensen die ervan genoten toe te kijken als slechteriken ten val werden gebracht, maar zij voelde daar geen enkele behoefte toe. Jordan hield van haar, en zij had hem verraden.
De baan die ze eerst zo geweldig had gevonden, had alle glans verloren. Ze zou nog liever voor haar ouders werken of voor het minimumloon in een snackbar staan dan dit nog een keer te moeten doen.
‘Miss Monroe? Gaat het wel met u?’ Bezorgd keek Mr. Blair haar aan.
‘Ja. Ja, het is alleen...’
‘U mag hem graag.’
Was het zo duidelijk? ‘Ik had inmiddels niet meer verwacht nog bewijs tegen hem te vinden.’
‘Misschien bestaat er een logische verklaring voor dit gesprek.’
Dat geloofde hij net zomin als zij. ‘Ik denk niet dat ik dit werk nog langer wil doen,’ zei ze openhartig. Zelden had ze zich zo ellendig gevoeld.
‘Vanwege deze ene opdracht?’
‘Het was mijn eerste opdracht. Ik ben eigenlijk jurist.’
Verbaasd keek hij haar aan. Dit was uw eerste opdracht? Dat had ik nooit gedacht. U ging zo professioneel te werk.’ Ongelovig schudde hij zijn hoofd. ‘Het is misschien wat voorbarig, maar als u ander werkt zoekt, weet ik zeker dat we u een goede positie op onze juridische afdeling kunnen bieden.’
‘Dat is erg vriendelijk van u.’ Niet dat ze ooit nog een voet in dit kantoor wilde zetten als het uit was tussen haar en Jordan, maar dat hoefde hij niet te weten.
Op dat moment ging de deur open, en Jordan kwam met zijn jas nog aan binnen. ‘Je wilde me zien?’
Adam Blair knikte. ‘Je bent snel terug.’
‘Ik was nog in de kantine. Ik kocht net een sandwich voor onderweg toen Bren belde.’
Jane had verwacht dat hij verbaasd zou zijn haar hier te zien zitten, maar hij knipperde geen moment met zijn ogen.
‘Ik wil dat je hiernaar luistert.’ Adam drukte op de af-speeltoets van de minirecorder.
Na de eerste zin onderbrak Jordan de opname al. ‘Dat gesprek heb ik ongeveer twintig minuten geleden in mijn eigen kantoor gevoerd.’