‘Ja, het is een drukke week geweest.’ Snel zei ze haar familie gedag, die niet de moeite nam haar over te halen nog wat langer te blijven.
Pas toen ze wegliep, merkte ze dat ze behoorlijk aangeschoten was. Terwijl ze met Jordan op hun jassen stond te wachten, leunde ze zo onopvallend mogelijk tegen de-muur.
‘Je familie lijkt me erg aardig.’
‘Ja, dat lijken ze.’
Hij trok een wenkbrauw op. ‘Wil je daarmee zeggen dat ze dat niet zijn?’
Ze had geen zin er doekjes om te winden. ‘Tegen anderen wel, tegen mij meestal niet. Of ze doen bazig en proberen mijn leven te regelen, 6f ze negeren me.’
‘Je zus is jaloers op je.’
Schamper lachend keek ze hem aan. ‘Jaloers? Waar zou die nou jaloers op zijn? Ze is zelf knap en succesvol genoeg.’
‘En ze kan er niet tegen dat jij iets hebt wat zij niet heeft.’
‘Hoe bedoel je?’ -
Hij haalde Mary’s visitekaartje uit zijn broekzak. ‘Dit duwde ze me bij het afscheid in de hand.’
Dat was nou typisch haar zus. Er was niets veranderd. Hij stak haar het kaartje toe. ‘Hier, neem maar, ik heb er niets aan.’
Glimlachend pakte ze het aan. Dat hoorde ze graag. Hun jassen werden gebracht.
‘Gaat het wel?’ vroeg Jordan, haar arm pakkend toen ze even wankelde.
‘Ja, ik heb een of twee drankjes te veel op. Dat komt door het effect dat mijn familie op mij heeft.’
‘Dan kun je niet rijden.’
‘Nee, daar peins ik ook niet over. Ik neem een taxi.’
‘Waarom zou je een taxi betalen als ik je ook even een lift naar huis kan geven? Ik regel ook wel dat je auto morgen wordt opgehaald, zodat je niet terug hoeft om hem te halen.’
‘Dat zou fijn zijn, dank je.’ Nu ze zijn belangstelling weer had gewekt, moest ze die niet verspelen. Deze keer zou ze alleen iets minder toeschietelijk zijn.
Hij leidde haar naar buiten, naar een zilverkleurige sportwagen die er heel duur uitzag. Precies het soort auto dat ze zich bij hem voorstelde. Nadat hij haar had helpen instappen, liep hij om de auto heen en nam achter het stuur plaats.
Het interieur rook naar een mix van leer en zijn aftershave. ‘Wat een mooie auto.’
‘Dank je.’
‘Mag ik vragen wat een dergelijke auto kost?’
Hij grinnikte. ‘Iets meer dan zes ton.’
Ongelovig keek ze hem aan. ‘Zes ton?’
‘Ja, maar hij staat me goed.’
Dat klopte. Glimlachend bedacht ze dat Jordan voor iemand die zo rijk was wel heel pretentieloos overkwam. Hij was ook makkelijk in de omgang, hij had totaal geen kapsones. En zo’n man verlangde naar haar!
‘Ik dacht dat je vanavond je verjaardag met je familie zou vieren?’
De lach verdween van haar gezicht. ‘Dat dacht ik ook.’
Hij wierp haar een snelle blik toe. ‘Zijn ze het vergeten?’
Schouderophalend antwoordde ze: ‘Ach, dat had ik kunnen weten.’
‘Gaat dat altijd zo bij jullie in de familie? Vergeet jij hun verjaardagen ook?’
Nee, natuurlijk niet. Zij was de altijd even plichtsgetrouwe Jane. ‘Ik denk dat ze me op deze manier straffen omdat ik tegen hun belang in de familiepraktijk heb verlaten. Ze doen tegenwoordig alsof ik geen deel van de familie meer uitmaak.’
Met zijn rechterhand streek hij een lok haar uit haar gezicht.
Het was zo’n lief gebaar, dat ze er tranen van in de ogen kreeg. Of nee, dat kwam natuurlijk van alle alcohol, dat maakte een mens sentimenteel.
‘Families zijn vreselijk,’ zei hij. ‘Ik weet er alles van.’
Plotseling uitgeput legde ze haar hoofd tegen de hoofdsteun. Ze was zo moe van die voortdurende spanning. Het was een uitputtingsslag om de hele tijd behandeld te worden alsof ze niet goed genoeg was, alsof haar mening niet telde, alsof haar geluk er niet toe deed.
Ze moest even zijn ingedut, want het volgende wat ze zich herinnerde was dat Jordan haar naam riep en haar wakker maakte.
Snel ging ze rechtop zitten. ‘Sorry. Ik ben in slaap gevallen.’
‘Dat geeft niets. We zijn er.’
Verbaasd keek ze om zich heen. ‘Eh... Waar?’
‘In de parkeergarage onder mijn flat.’
‘Ik dacht dat je me naar huis zou brengen.’
‘Dat heb ik ook gedaan, naar mijn huis.’
Ze rolde met haar ogen.
Quasi onschuldig keek hij haar aan. ‘O, had je soms naar je eigen huis gewild?’
Lachend gaf ze hem een por. ‘Dat was wel de bedoeling, ja.’
Hij vond het heerlijk om haar weer te zien lachen. ‘Nou ja, nu we hier toch zijn, kun je net zo goed even boven komen, dan laat ik je zien waar ik woon.’ Dat zou ze niet erg vinden, nam hij aan, aangezien het haar opdracht was zo veel mogelijk informatie over hem te vergaren. Nu ze een paar dagen alleen op kantoor had gezeten, was ze er ongetwijfeld achter gekomen dat daar geen belastend materiaal te vinden was. Haar volgende doel zou zijn appartement zijn. Niet dat ze hier-iets zou vinden, maar ze zou het willen proberen. Hij wilde haar ervan overtuigen dat hij nooit iets zou doen wat het leven van andere mensen in gevaar zou brengen. Als ze daarvoor zijn flat moest doorzoeken, dan was dat maar zo.