‘Jordan, pak een stoel, en kom erbij zitten.’ Het was duidelijk dat haar vader hier meer van wilde weten.
‘Ik wil me niet opdringen.’
‘Doe niet zo raar,’ zei haar moeder. ‘We vinden het juist gezellig.’
‘In dat geval, graag.’
Jane kon hem wel wurgen, vooral toen hij een stoel pakte en naar haar gebaarde dat ze iets moest opschuiven zodat hij naast haar kon zitten. Nu zat hij zo dicht naast haar, dat hun dijen elkaar bijna raakten. Straks dachten haar ouders nog dat ze iets met hem had.
Haar vader wenkte de ober, en er werd nog een rondje drankjes besteld. Jordan nam een whisky en Jane, die wel inzag dat elk verzet nu nutteloos was, bestelde een vierde martini.
‘Werken jij en Jane samen?’ vroeg Richard.
Jane trok wit weg. Weliswaar had ze tegen Jordan gezegd dat haar familie niets van haar huidige baan afwist, maar ze kon er niet op vertrouwen dat hij zich dat herinnerde. Als hij de waarheid zei, kon ze wel inpakken.
‘Nee, ik zit in de olie-industrie,’ antwoordde Jordan. Een zucht van verlichting ontsnapte haar lippen.
‘Als wat?’
‘Als directielid van een groot bedrijf.’
Jane wist dat de interesse van haar familie nu was gewekt. Haar familie rook geld van verre, en hoewel Jordan er niet chic uitzag, zou zijn Rolex haar familie niet zijn ontgaan. Waarschijnlijk draaiden hun radartjes nu op volle toeren om Jordans salarisschaal in te schatten.
‘Hebben jullie een verhouding met elkaar?’
‘Mary!’ Jane ontplofte bijna toen ze haar zus die vraag hoorde stellen.
‘Ik heb haar wel gevraagd om met me uit te gaan,’ zei Jordan met een grijns vol zelfspot, ‘maar ze heeft me af- gewezen.’ Losjes legde hij zijn arm op de rugleuning van haar stoel.
Hij plaagde haar en genoot ervan! En dat was nog niet het ergste, maar hij had ook nog eens een zeer verleidelijke aftershave op gedaan die haar het logische denken nu onmogelijk maakte. ‘We zijn gewoon vrienden,’ zei ze stellig.
Nadat de drankjes waren gebracht, stelde Jordan een paar vragen over de familiepraktijk, en toen ging het gesprek daar weer over. Janes ouders hemelden haar broers en zus op, maar zeiden geen woord over Jane. Altijd hetzelfde liedje. Als haar ouders haar destijds maar wat belangrijkere zaken hadden toegeschoven, had ze ook de nodige successen in de rechtszaal kunnen boeken. Die kans had zij nooit gekregen. Qua juridische kennis was ze Mary’s meerdere, maar terwijl Mary de kans had gekregen om belangrijke cliënten te vertegenwoordigen, had Jane vooral voorbereidend werk op de achtergrond moeten doen. Dat was niet minder belang- rijk geweest dan het uiteindelijke pleidooi in de rechtszaal, maar het had zich achter de schermen afgespeeld - onzichtbaar voor iedereen die niet rechtstreeks bij de zaak betrokken was geweest.
Waarschijnlijk kon niemand zich voorstellen dat iemand die zo charmant en succesvol als Jordan was, ook maar de geringste belangstelling voor haar aan de dag kon leggen. Misschien was dat de reden dat Mary schaamteloos met hem flirtte. Deed Mary dat nou omdat ze net had gehoord dat Jane en Jordan alleen maar vrienden waren? Of deed ze het om Jane de ogen uit te steken? Als het dat laatste was, zou dat niet de eerste keer zijn. Mary vond het leuk om haar te laten zien dat ze iedere man van haar kon afpakken. Zodra Jane op de middelbare school een jongen leuk had gevonden, had Mary hem versierd. De paar keer dat Jane er wat van had gezegd, had ze steevast als antwoord gekregen: ‘Waar maak je je druk om? Je denkt toch niet echt dat hij belangstelling voor jou zou hebben gehad?’
Mary had natuurlijk de waarheid gesproken. Jongens hadden Jane nooit zien staan. Toch had het pijn gedaan dat het haar zo werd ingewreven.
Na nog een rondje stond Jordan op en zei dat hij moest gaan. ‘Het was leuk om jullie allemaal te ontmoeten.’
‘Het genoegen was geheel aan onze kant.’ Hartelijk schudde haar vader hem de hand.
‘Ik hoop dat we je nog eens zien.’ Haar moeder wierp haar een blik toe die haar moest vertellen dat Jane gek was als ze deze man liet lopen.
‘Het was erg leuk.’ Mary hield Jordans hand net iets langer vast dan nodig was.
‘Jou zie ik binnenkort wel weer,’ zei Jordan tegen Jane.
Jane wist dat als ze nu bleef zitten, het kruisverhoor weer van voren af aan zou beginnen. Ze vond het niet leuk als haar familie haar negeerde. Hun manier van vragen stellen kon ronduit onaangenaam en beledigend zijn, en dat was minstens zo vervelend als genegeerd worden. De etentjes met haar familie waren nooit gezellig, het was nooit eens gewoon leuk. Als ze weg wilde, moest ze nu meteen gaan, nu Jordan ook ging.
‘Ik ga ook naar huis,’ zei ze daarom resoluut.
Hoofdstuk 11
‘Weet je het zeker?’ vroeg Jordan.