‘We zullen iets voor de komende weken of maanden moeten regelen,’ zei Nathan somber. ‘Het is uitgesloten dat ze nu alleen thuis kan wonen. We moeten een particuliere verpleegster inhuren en die fysiotherapie en logopedie regelen.’
‘O, ik dacht dat jij haar wel in huis zou nemen,’ grapte Jordan om hem wat op te vrolijken.
Geschokt keek Nathan hem aan. ‘Dat kan ik Ana niet aandoen.’
‘Ik meende het ook niet serieus.’
Pas nu kon er een lachje bij Nathan af. ‘O, gelukkig.’ Opeens grijsde hij-breed. ‘Hoewel, nu moeder niet kan praten, is ze natuurlijk wel een stuk minder lastig.’
Jordan probeerde niet te lachen. Wat zijn broer zei, was natuurlijk vreselijk, maar het was wel de waarheid. ‘Ze boft maar met ons,’ zei hij. ‘Omgekeerd zou ze ons aan ons lot overlaten, maar wij zitten hier en doen ons best iets voor haar te regelen.’
Nathan knikte. ‘Ze is bang, dat zie je aan haar ogen. Op de een of andere manier voel ik toch wel medelijden met haar.’
‘Ik ook.’
‘Nou ja, over een maand zal ze wel weer helemaal de oude zijn. Dan manipuleert ze iedereen weer en deelt overal orders uit.’
Jordan wist het zo net niet. Bestond er geen kans dat deze hele gebeurtenis haar zou wakker schudden en een beter mens van haar zou maken? Als ze wilde veranderen, als ze tot inkeer wilde komen, was dit het moment ervoor. Of hield hij zichzelf voor de gek? Was de wens de vader van de gedachte?
‘Is het niet gek dat pa opeens kwam opdagen?’ vroeg Nathan. ‘Of misschien ook niet. Misschien houdt hij nog steeds van haar.’
‘Van haar houden? Heeft hij dat ooit gedaan dan? Ik dacht dat ze moesten trouwen omdat jij eraan kwam.’
‘Ja, maar pa hield destijds wel degelijk van haar. Dat heeft hij me laatst verteld. Helaas kwam er van haar kant geen enkele liefde. Ze wilde alleen zijn geld maar, en dat heeft ze dan ook met bakken tegelijk over de balk gesmeten.’
Dan is dat waarschijnlijk de reden dat hij altijd zo ongelukkig overkomt.’
Waarschijnlijk. Hij zei dat haar gedrag hem bitter heeft gemaakt, en dat hij dat op ons afreageerde, in plaats van op degene die het verdiende.’
Jordan had tot nog toe aangenomen dat zijn ouders elkaar haatten en zich altijd afgevraagd waarom ze nog twintig jaar bij elkaar waren gebleven. Nu leek het erop dat zijn vader al die tijd had gehoopt de liefde van zijn vrouw alsnog te kunnen winnen. En dat was natuurlijk niet gebeurd.
Na de lunch gingen ze terug naar hun moeders kamer. Hun vader was er nog steeds en hield haar hand vast.
Het was de eerste keer dat Jordan zag dat ze elkaar aanraakten. Na wat hij net had gehoord, hoopte hij maar dat zijn moeder zijn vader niet gebruikte, dat ze hem niet weer als een baksteen zou laten vallen zodra ze zich beter ging voelen. De kans dat ze de steun van haar ex waardeerde, achtte Jordan echter bijzonder klein.
Hoewel het Jane niet lekker zat dat ze misbruik van de situatie maakte, vond ze het heerlijk dat ze twee dagen het rijk op kantoor alleen had om in Jordans computer en lades te snuffelen. Ze hield zich voor, dat het ook in zijn voordeel was. Als ze kon bewijzen dat hij onschuldig was, had iedereen daar baat bij.
Ze zocht in zijn files, maar kon daar niets vinden wat erop wees dat hij schuldig was aan sabotage of omkoping. Vervolgens kopieerde ze zijn e-mails en las die op haar eigen computer allemaal door. Weer niets. Daarna installeerde ze een spywareprogramma op zijn computer, waardoor haar collega’s bij Edwin Associates zijn toekomstige mails zouden kunnen lezen. Wat ze nu nog moest zien te krijgen, was inzicht in zijn persoonlijke bankzaken. Die handelde hij duidelijk niet op kantoor af.
Ze gaf alles aan Edwin Associates door, en haar baas was het met haar eens dat ze voor Jordans financiën toegang tot zijn computer thuis moest zien te krijgen. Ze moest daartoe nu vooral zijn telefoontjes in de gaten houden en zien bij hem thuis te geraken.
Haar baas was uitermate tevreden met haar resultaten tot nu toe en was blij te horen dat Jordan belangstelling voor haar toonde. Als hij al bang was dat ze met een klant in bed zou belanden, zei hij daar niets over. Het drong tot haar door dat haar baas misschien zelfs wel een oogje zou toeknijpen als het in het belang van de zaak zou zijn. De vraag was nu of ze zelf bereid was zo ver te gaan. Nee, natuurlijk was ze dat niet.
Omdat haar onderzoek haar bijna de hele dag had gekost en ze niet wilde dat Jordan argwanend werd over het weinige kantoorwerk dat ze had verzet, bleef ze donderdag tot laat op kantoor. Pas om tien uur ging ze naar huis.
Na haar post uit haar brievenbus te hebben gehaald en de trap naar de tweede verdieping te hebben genomen, bleef ze abrupt staan.
‘Ik dacht dat je nooit thuis zou komen,’ zei Jordan, die naast haar voordeur op de grond zat. ‘Heb je zo lang gewerkt?’