‘Nou, wat vond je ervan?’ vroeg hij toen ze na een paar uur weer in de auto zaten.
‘Geweldig. Ik had nooit gedacht dat een raffinaderij zo boeiend kon zijn.’
‘En dan zijn we nog niet eens in het laboratorium geweest. Daar was nu geen tijd meer voor, maar volgende keer zal ik je dat ook laten zien. Dan zul je pas echt versteld staan.’
‘Sta je daar ook aan het hoofd?’
‘Nee, dat is mijn broers afdeling, maar ik kom er graag. Ik heb niet alleen economie gestudeerd, maar ook scheikunde. Dus het is mijn tweede vak, zou je kunnen zeggen.’
Verrast keek ze op. ‘Economie en scheikunde? Dat is geen voor de hand liggende combinatie. Scheikunde snap ik, na wat ik vandaag heb gezien, maar waarom heb je economie gekozen?’
‘Omdat daar geld mee te verdienen is. En natuurlijk ook omdat ik het leuk vind.’
Op dat moment ging zijn telefoon weet, waardoor ze alle tijd had om naar buiten te kijken. Tot haar verbazing zag ze dat de chauffeur de afslag naar het kantoor van Western Oil miste. Of hij kende de weg niet goed, of Jordan moest eerst nog ergens anders naartoe.
De limo stopte voor Café du Soleil, een van de duurdere Franse restaurants in de stad. Pas nu begreep ze dat Jordan een lunchafspraak moest hebben, en dat de chauffeur hem hier eerst afzette voordat hij haar terugbracht naar kantoor.
Jordan beëindigde zijn telefoongesprek, maar bleef zitten.
Niet-begrijpend keek ze hem aan.
‘Dames gaan voor.’
‘Pardon?’
‘We kunnen wel in de auto eten, maar ik ga toch liever naar binnen.’
Pas nu begon het tot haar door te dringen dat hij met haar wilde lunchen. ‘Eten we hier? Samen?’
Hij trok een wenkbrauw op. ‘Schaam je je soms voor mij?’ vroeg hij met een twinkeling in zijn ogen.
‘Nee, natuurlijk niet!’ Geen enkele vrouw zou zich ervoor schamen om met een man als hij te worden gezien. ‘Ik dacht alleen...’
‘Je bent jarig, en omdat je voor vanavond geen plannen hebt, leek het me leuk je op een lunch te trakteren.’
‘Maar dat hoeft toch niet?’
‘Nee, maar ik vind het leuk.’
Ze vond het zelf ook leuk, verschrikkelijk leuk zelfs, maar er kleefde wel een bezwaar aan. Als iemand haar hier herkende en aansprak, zou Jordan haar ware identiteit kunnen ontdekken. Niet dat ze hier regelmatig kwam, maar het was en bleef riskant om met hem in het openbaar te verschijnen.
‘Als je niet van de Franse keuken houdt, kunnen we ook ergens anders naartoe,’ interpreteerde hij haar aarzeling verkeerd.
Ze stelde zich aan. Natuurlijk zou niemand verraden dat ze voor Edwin Associates werkte, want vrijwel niemand wist dat. Bovendien vormde een lunch de perfecte gelegenheid om hem beter te leren kennen. ‘Nee, ik wil hier graag eten,’ zei ze daarom met een glimlach. ‘Dank je wel.’
Even later nam een vriendelijke gastvrouw hun jassen aan en begeleidde hen naar een tafeltje.
Het ontging Jane niet dat diverse vrouwen Jordan bewonderende blikken toewierpen. Dat verbaasde haar niets. Als zij hier had zitten eten, en hij was langsgelopen, zou ze ook zo hebben gekeken.
Ze kregen een tafeltje bij het raam. Vrijwel direct werden ze begroet door een ober die hun vertelde wat de specialiteiten van de dag waren en de bestelling van hun drankjes opnam.
Jane bestelde bronwater.
‘Weet je zeker dat je geen glaasje wijn wilt?’ vroeg Jordan. ‘Of beter nog, zal ik een fles champagne bestellen omdat je jarig bent?’
‘Ik moet nog werken.’
Hij knipoogde. ‘Dan beloof ik je dat ik het niet aan je baas zal vertellen.’
Ze wilde weigeren, maar bedacht toen dat de nieuwe wereldse Jane dat niet zou doen. Bovendien was het wel goed als er alcohol zou worden geschonken, want dan werd hij misschien wat loslippiger als ze hem vragen ging stellen. ‘In dat geval, graag,’ antwoordde ze met een glimlach.
Hij bestelde een fles goede champagne.
‘Het personeel kent je bij naam. Je eet hier zeker vaak?’ vroeg ze toen de ober weg was.
‘Vaak genoeg om te weten dat boeuf bourguignon hier uitstekend is.’
Ze bestudeerde de menukaart, die helemaal in het Frans was, en werd daar niet veel wijzer van. ‘Dan zal ik die nemen.’
De ober bracht de champagne, schonk hun een glas in en nam de bestelling op.
Zodra hij weg was, hief Jordan zijn glas. ‘Op je verjaardag. Hoe oud ben je nu geworden? Drieëntwintig?’
‘Negenentwintig.’ Lachend proostte ze met hem, waarna ze genietend een slokje nam.
Net toen ze een tweede slokje wilde nemen, kreeg ze de schrik van haar leven en verslikte zich bijna. Haastig zette ze haar glas neer en staarde vol afschuw naar de man die met resolute pas op hun tafeltje af kwam lopen. Haar maag trok zich samen, en haar hart kromp ineen. Dit kon niet waar zijn.