Zucht!

Hoofdstuk 1





Negen jaar geleden

Mei 2003, Universiteit van Illinois, Urbana-Champaign



Het was achter de rug.

Rylann Pierce zat met haar hand onder haar kin aan een grote tafel in de studentenkroeg en luisterde afwezig naar het opgewonden gepraat van haar studiegenoten. Voor het eerst in een maand dacht ze eigenlijk nergens aan en dat was een heerlijke gewaarwording.

Ze zaten met z’n vijven op de eerste verdieping van de Clybourne, een van de weinige café’s op de campus dat ook werd bezocht door studenten die al waren afgestudeerd. Hier werden de met water aangelengde drankjes à vier dollar per stuk in glazen geserveerd en niet in plastic bekers. Iedereen in het groepje van Rylann was geslaagd voor het laatste tentamen strafrecht dat die middag was afgenomen. Ze waren allemaal in een luidruchtige feeststemming, voor zover rechtenstudenten luidruchtig konden zijn.

Iemand gaf haar een zachte por. “Hallo? Is er iemand thuis?”

Het was Rae Mendoza, Rylanns kamergenoot.

“Sorry”, antwoordde Rylann. “Ik zat te dagdromen. In gedachten lig ik al aan de rand van het zwembad. Het is zonnig en warm. Op het tafeltje naast mij staat een tropische cocktail met een fleurig parasolletje. En ik ben verdiept in een spannend boek.”

“Ha, bestaan die ook?” grapte Rae. Het afgelopen jaar hadden ze alleen studieboeken gelezen.

“Zover ik me kan herinneren”, lachte Rylann. Net als hun medestudenten hadden ze de afgelopen maanden uren met hun neus in de boeken gezeten. In de hoop te slagen voor de vier tentamens die het verdere verloop van hun toekomstige juridische loopbaan zouden bepalen. Het was een spannende tijd geweest.

Volgens de verhalen van ouderejaars zou het tweede en derde jaar minder zwaar zijn en dat was goed nieuws. Van slapen was de laatste tijd namelijk niet veel gekomen. Rylann had tot diep in de nacht doorgeleerd zodat ze ’s morgens vroeg met rode ogen in de collegezaal zat. Gelukkig begon haar vakantiebaan pas over een week en had ze dus nog een paar dagen om bij te tanken. Ze nam zich voor elke ochtend tot twaalf uur uit te slapen en de rest van de dag loom bij het buitenzwembad van de universiteit door te brengen.

“Ik wil je fantasie niet verpesten, maar het is verboden om alcohol te nuttigen op het terrein van de universiteit.”

Rylann wuifde het bezwaar weg. “O, dan doe ik de margarita gewoon in mijn thermosfles en maak iedereen wijs dat het citroenlimonade is. Als de bewaking moeilijk doet, schud ik het Vierde Amendement uit mijn mouw. Ze mogen me niet zonder reden fouilleren.”

“Wauw. Je klinkt echt als een nerd.”

Haar kamergenoot had gelijk. “Denk jij dat we ooit nog normaal kunnen doen?”

Rae dacht na. “Ik heb gehoord dat rechtenstudenten ergens in het derde studiejaar de drang verliezen om in elk gesprek over de grondwet te beginnen.”

“Dat is hoopgevend.”

“Maar aangezien jij fanatieker bent dan de rest, komt dat moment voor jou vast later.”

“Je herinnert je zeker nog wel wat ik gisteravond heb gezegd? Dat ik je de komende zomer zal missen? Dat neem ik terug.”

Lachend legde Rae haar arm om Rylanns schouder. “We weten toch allebei dat je niet zonder mij kunt!”

Ineens werd Rylann sentimenteel. Nu de tentamens achter de rug waren gingen Rae en alle andere medestudenten naar huis. Rae zou tien weken in Chicago doorbrengen en dubbele diensten draaien in een bar. Een leuke en spannende baan. Met het verdiende geld kon ze bijna het hele komende studiejaar bekostigen. Rylann had een stageplaats bemachtigd bij het Openbaar Ministerie van het Central District van Illinois. Hoewel het een prestigieuze en felbegeerde stageplek was onder eerstejaars rechtenstudenten zou ze het minimumloon verdienen en daar was niets felbegeerds aan. Met een beetje geluk en vooropgesteld dat ze zeer zuinig zou leven, hield ze misschien net genoeg over om de studieboeken voor het komende jaar te betalen. Want die waren schreeuwend duur.

Ondanks het lage salaris waande ze zich toch in de zevende hemel. Natuurlijk mopperde Rylann net als haar studiegenoten over de studiebeurs die ze later moest terugbetalen, maar ze studeerde geen rechten om er rijk van te worden. Ze had voor zichzelf een plan uitgestippeld van zes jaar - ze was een kei in het maken van plannen voor de lange termijn - en de stageplek was een onderdeel van dat zes jaar durende plan. Na haar studie hoopte ze een baantje als hulpofficier te bemachtigen bij het OM en daarna wilde ze bij het gerechtelijk arrondissement solliciteren.

Een heleboel studenten hadden geen flauw idee welke kant ze op wilden na hun rechtenstudie, maar dat was bij Rylann niet het geval. Vanaf haar tiende had ze geweten dat ze strafrecht wilde studeren en sindsdien had ze geen seconde getwijfeld. Natuurlijk kon je veel meer verdienen in de civiele sector, bijvoorbeeld bij een grote advocatenfirma, maar civiel recht was droog en onpersoonlijk. Bedrijf X dat bedrijf Y voor de rechter sleepte en een schadevergoeding van miljoenen dollars eiste. Een dergelijke zaak kon jaren duren zonder dat iemand er beter van werd, met uitzondering natuurlijk van de advocaten die torenhoge honoraria vroegen. Nee, dat was niets voor Rylann.