Samen zoefden ze in de privélift naar de begane grond. Voordat ze naar buiten liepen, hield ze hem even staande. ‘Ik ga ervan uit dat Andreas beter wordt. Daarom sta ik niet stil bij de mogelijkheid dat het niet zal gebeuren.’
‘Dat geldt voor mij ook.’ Leon omhelsde haar. ‘Je moet trouwens de hartelijke groeten van Deline hebben.’
‘Doe haar maar de hartelijke groeten terug.’
Terwijl hij haastig naar zijn huurauto liep, vol verlangen om weer snel in Athene terug te zijn, snelde ze naar Vincenzo’s auto op het speciale parkeerterrein voor de directie.
Dino had zijn hoofd uit het raampje gestoken. ‘Irena!’ riep hij stralend zodra hij haar zag.
Zijn enthousiasme en aanhankelijkheid gaven haar een warm gevoel. Ze gaf hem een kus op zijn wang en stapte in.
Vincenzo startte zonder iets te zeggen de auto.
‘Waarom is je vriend ziek?’ wilde Dino weten.
‘Hij heeft een virus opgelopen.’ Ze klopte op haar buik, een gebaar dat Vincenzo niet ontging. Op dat moment gingen hun gedachten uit naar het kind dat ze droeg.
‘Che triste’, zei Dino.
Ja, het is verdrietig, dacht ze. ‘Si, Dino. Maar over een tijdje is hij weer beter.’
‘De vraag is of jij je dan ook beter zult voelen,’ merkte Vincenzo knarsetandend op.
Door Leons bezoek was de kwestie van het vaderschap weer levensgroot aanwezig. Terwijl ze er met Vincenzo’s hulp net wat afstand van had genomen.
Toen ze stopten bij zijn huis, kondigde hij aan dat ze met zijn allen naar het park zouden gaan nadat ze zich verkleed hadden.
Met een juichkreet klauterde Dino de auto uit.
Ze volgde hem naar binnen en besloot een witte korte broek en een wit truitje aan te trekken. Omdat het drukkend warm was, bond ze haar haar in een paardenstaart waaromheen ze een witte sjaal wikkelde.
Terug in de woonkamer zag ze dat Vincenzo zijn keurige pak had verwisseld voor een blauwe korte broek en een lichtblauw T-shirt, een soortgelijke outfit als zijn zoon aanhad. Op een goede dag zou Dino net zo lang en gespierd zijn als zijn vader, bedacht ze. Geen enkele vrouw zou onverschillig voor hem kunnen blijven.
Het park lag even voorbij de kerk aan dezelfde kant van de straat. Er bleken al een stuk of tien kinderen te spelen toen ze aankwamen.
Vincenzo haalde een voetbal uit de tas die hij bij zich had.
‘Moet je kijken, Irena!’ Dino schopte de bal naar zijn vader toe, die hem soepel terugspeelde.
Vincenzo was atletisch gebouwd. Hij had er slag van om met kinderen om te gaan. Al snel gingen de andere jongens in het park meedoen.
Glimlachend zat ze op een van de schommels, blij dat ze niets hoefde te doen en dat ze alle tijd had om uitgebreid te genieten van het schouwspel dat haar voetballende stiefzoon en echtgenoot opleverden. Bewonderend keek ze naar Vincenzo’s sterke benen. Ze fascineerden haar. In gedachten voelde ze weer hoe het was geweest toen ze verstrengeld met elkaar in bed hadden gelegen.
Er ging een steek van spijt door haar heen. Omdat ze wenste dat de wereld volmaakt zou zijn, maar wist dat dat niet zo was, zette ze zich af. Steeds hoger klom haar schommel.
‘Doe je een beetje kalm aan?’ vroeg Vincenzo, die achter haar was gaan staan en de schommel rustig tot stilstand bracht. ‘En denk je aan de test? Nu we er zo dicht bij zijn, zou je je toch niet graag complicaties op de hals willen halen? Stel je voor dat je iets breekt…’
‘Je hebt gelijk.’ Ze stapte van de schommel en draaide zich naar hem om. ‘Ik stond er even niet bij stil.’
Zijn blik gleed over haar heen, van haar sandalen tot aan het sjaaltje dat ze om haar paardenstaart had gewikkeld. Bij zijn mond begon een spiertje te trillen, wat altijd op emotie duidde, wist ze.
‘Dat verbaast me niets. Je hebt net gehoord dat Simonides in het ziekenhuis ligt.’
‘Vincenzo…’ Ze keek naar hem op. ‘Ik had geen idee dat Leon me zou komen opzoeken. Als ik het had geweten, had ik het je verteld.’
‘Ik geloof je.’
Nerveus bevochtigde ze haar lippen, zich bewust van zijn onderzoekende blik. Over zijn schouder zag ze Dino met de andere jongens voetballen. Even waren ze ongestoord alleen met elkaar. ‘Hij maakt zich zorgen over zijn broer.’
‘Ik geloof graag dat hij niet wil dat je zijn tweelingbroer kwetst. Zeker op dit moment niet.’
Het wilde er niet bij haar in dat iemand die zo intelligent was als Vincenzo zo blind kon zijn voor haar gevoelens die ze voor hém had, bedacht ze. ‘Ik heb hem verteld dat ik me nergens zorgen over zou maken omdat ik ervan uitga dat jij de vader bent. Tegen de tijd dat Andreas weer op de been is, zijn de testresultaten bekend.’
Vincenzo wreef over zijn nek. ‘En dan?’
‘Dan mag Leon het moment bepalen waarop we Andreas inlichten over de uitslag. Maar daar wil ik nu nog even niet aan denken. Ik wil op dit ogenblik alleen maar aan ons denken.’