‘Ze is als de dood, zoals je je misschien kunt voorstellen. Ze wijkt niet van zijn zijde.’
‘Natuurlijk niet. Is hij al lang ziek?’
‘Nee. In het vliegtuig werd hij opeens onwel. Hij was er zo slecht aan toe dat de piloot en de steward hem naar mijn auto hebben moeten dragen. Toen ik eindelijk thuiskwam en het Deline vertelde, begon die over jouw zwangerschap. Ze is in paniek. Wij allemaal trouwens.’
‘In het begin was ik ook in paniek, maar nu niet meer. En Deline hoeft zich ook niet ongerust te maken.’ Ze legde haar hand op zijn arm. ‘Heeft hij gehoord dat ik intussen getrouwd ben?’
‘Geen idee. Hij heeft nog niets gezegd. Gabi is bang omdat zijn toestand niet verbetert.’
Ze begreep het volkomen. Stel je voor dat Vincenzo in het ziekenhuis lag! Ze moest er niet aan denken. ‘Hoe het ook zij, je moet ervan uitgaan dat hij weer beter wordt, Leon.’
‘Een van de redenen dat ik hier ben, is om ervoor te zorgen dat zijn toestand niet verslechtert. Als hij over de baby hoort…’
Ze zweeg even. ‘Ik kan niet iedereen verplichten om zijn mond te houden. Ik kan niet voorkomen dat hij het te horen krijgt. En ik kan zeker niet verhinderen dat Andreas te snel conclusies zal trekken.’
‘Nee. Dat kan niemand.’
‘De test die gedaan zal worden, staat gepland voor vrijdag over een week. Tegen die tijd gaat het vast al een stuk beter met Andreas. Als we weten wie de vader is, zal ik het hem op een geschikt moment vertellen, maar tot dat ogenblik hoop ik vurig dat de baby van Vincenzo zal zijn.’
‘Je bent een sterke vrouw, Irena.’
Terwijl hij haar omhelsde, hoorde ze een jonge stem. ‘Irena?’
Dino stond in de deuropening. Vincenzo stond achter hem. Hij glimlachte niet. Zijn ogen stonden waakzaam.
‘Kom hier, Dino.’ Toen hij naar haar toe rende, ving ze hem op in haar armen. ‘Dino, ik wil graag dat je kennismaakt met Leon. Hij is getrouwd met Deline, mijn beste vriendin. Ik heb je al het een en ander over haar verteld.’
Snel blikte ze naar Leon. ‘Leonides Simonides, dit is mijn stupendo stiefzoon Dino.’
Dino giechelde om de manier waarop ze het Italiaanse woord uitsprak.
Leon glimlachte. ‘Ciao, Dino. Come stai?’
Ze was vergeten dat hun families allebei Italiaans spraken. Met bonzend hart keek ze toe hoe Vincenzo naar hen toe liep. ‘Leon, dit is mijn man, Vincenzo Valsecchi.’
De mannen gaven elkaar een hand.
‘Nog gefeliciteerd met uw huwelijk, Signore Valsecchi. Irena en haar familie zijn al jarenlang bevriend met mijn familie. Ik heb altijd gezegd dat de man die ooit haar hart verovert, een geluksvogel is.’
‘Grazie, Signore Simonides,’ zei haar echtgenoot beleefd. ‘Wat voert u helemaal hiernaartoe?’
Irena’s hart klopte in haar keel. ‘Andreas is ziek thuisgekomen van zijn huwelijksreis en ligt in het ziekenhuis.’
Terwijl Vincenzo Leon vragend aankeek, begon Dino aan haar mouw te trekken.
Ze blikte omlaag. ‘Wat is er?’
‘Wie ligt er in het ziekenhuis?’
‘Leons broer.’
‘Is hij ook een vriend van je?’ vroeg Dino in zijn onschuld. Beide mannen staarden haar aan totdat ze bijna geen adem meer durfde te halen. ‘Ja.’
‘O.’
‘Dino?’ Vincenzo legde zijn hand op de schouder van zijn zoon. ‘We gaan alvast naar de auto. Irena komt nadat ze afscheid heeft genomen van Signore Simonides.’ Met zijn beleefde gedrag maskeerde hij zijn gevoelens.
‘Ik kom zo,’ verzekerde ze de jongen.
Toen Vincenzo de deur achter hen had dichtgedaan. loosde Leon een diepe zucht. ‘Sorry, Irena. Ik weet niet goed hoe ik met deze situatie moet omgaan.’
‘Maak je geen zorgen. Vincenzo en ik zijn allebei wat prikkelbaar omdat we zo lang op die testresultaten moeten wachten.’
‘De man is smoorverliefd op je. Dat kan een kind zien.’
Het was opwindend om die woorden te horen. Alleen was het jammer dat Vincenzo ze niet zelf had uitgesproken. ‘Hij is de zon in mijn leven. Ik adoreer hem en ik zou hem voor geen goud willen kwetsen.’
Leon schudde zijn hoofd. ‘Nu begrijp ik opeens hoe de vork in de steel zit. Ik snap waarom je Andreas hebt laten vertrekken zonder een traan te laten…’
‘Ik was al verliefd op Vincenzo geworden en ik had al besloten om het uit te maken met je broer.’
Met een bezorgd gezicht keek Leon haar aan. ‘Dit moet een heel moeilijke situatie voor je zijn.’
‘Je bent een van de weinige mensen die misschien begrijpt hoe graag ik wil dat de baby van Vincenzo is. Maar als het kind van Andreas is, zal ik het hem vertellen zodra ik denk dat hij de schok aankan.’ Ze liep naar haar bureau en haalde haar tas uit een la. ‘Kom. Ik loop met je mee naar het parkeerterrein. Er wacht een klein jongentje op me. Samen met zijn vader.’