Irena streek haar haar achter haar oor. ‘Toen ik met mijn ouders praatte, wist ik niet dat Vincenzo een titel had, dus hoe zijn ze daar achter gekomen?’
‘Je vader is niet voor niets een journalist. Als die bloed ruikt, rust hij niet voordat hij erachter is waar het vandaan komt.’
‘Ik begrijp wat je bedoelt. Heeft Leon het artikel gelezen?’
‘Sterker nog, hij is degene die me er attent op heeft gemaakt. Daarom leek me het het beste om je te bellen.’
‘Heeft hij argwaan?’
‘Ongeloof is een beter woord. Ik heb hem verteld dat ik wist dat je tijdens je zakenreis een man had ontmoet. En dat alles na je terugkeer opeens heel snel is gegaan.’
Met nietsziende ogen staarde ze voor zich uit. ‘Als Andreas terugkomt van zijn huwelijksreis, zal Leon het hem waarschijnlijk onmiddellijk vertellen, maar ik maak me eerlijk gezegd meer zorgen over Vincenzo’s gevoelens. Ik hou zo verschrikkelijk veel van hem, Deline.’
‘Weet ik. Daarom vind ik het zo erg om je te moeten zeggen dat Andreas en Gabi al terug zijn. Ze zijn vanavond aangekomen. Leon is naar het vliegveld gegaan om ze af te halen. Eigenlijk had ik mee gewild, maar Nikos heeft griep. Ik vrees dat je huwelijk binnen niet al te lange tijd ter sprake zal komen in het gesprek.’
‘Ja, dat geloof ik graag.’
‘Ik ben blij dat je die test laat doen, Irena. Enfin, als Andreas je belt, weet je wat je kunt verwachten. Heb je je ouders verteld dat je in verwachting bent?’
‘Nog niet. Vincenzo en ik hebben besloten dat we met Dino naar Athene vliegen en dat we hen persoonlijk op de hoogte zullen brengen. Nadat die test is gedaan. Ze hebben altijd kleinkinderen willen hebben. Deline, bedankt voor je update.’
‘Geen dank. We houden contact, hè?’
‘Ja.’ Ze hing op en liep naar de balustrade.
Daar vond Vincenzo haar een paar minuten later.
Ze draaide zich om. ‘Ik ben blij dat je terug bent,’ fluisterde ze.
Onderzoekend keek hij haar aan. ‘Wat heeft Deline tegen je gezegd? Je ziet er zo gekweld uit.’
Ze vertelde hem alles. ‘Ik had er niet op gerekend dat mijn vader de zaak aan het rollen zou brengen.’
Met zijn handen in zijn broekzakken bleef hij voor haar staan. ‘Hij houdt van zijn kleine meid en hij vindt het erg als je gekwetst wordt. Ik kan me zijn reactie wel voorstellen. Bovendien is hij een trots man. Het zal hem plezier hebben gedaan om ons huwelijk aan te kondigen.’
‘Maar hij heeft geen idee dat juist het bestaan van die titel je zoveel leed heeft bezorgd. Nu weet iedereen dat je van adel bent.’
‘Over mij hoef je je niet ongerust te maken.’
‘Maar dat doe ik wél! Ik weet hoeveel waarde je aan je privacy hecht. O, het spijt me zo.’ Haastig liep ze het terras af, regelrecht naar Dino’s slaapkamer waar ze neerzeeg op het bed en zich vastklampte aan het kussen alsof het een reddingsboei was.
Op het volgende moment voelde ze dat er iemand naast haar kwam zitten. Vincenzo boog zich over haar heen en liefkozend streelde hij haar haar. ‘Vergeet alles, Irena,’ drong hij aan. ‘Je moet je ontspannen. Het enige belangrijke ben jij. En de baby. We gaan die test doen en daarna zul je een sterk, gezond kind op de wereld zetten. Ik wil dat je je nergens zorgen over maakt.’
Hoofdstuk 8
Ze was nog voor hem opgestaan, had het ontbijt klaargemaakt en de tafel op het terras gedekt. Vandaag had ze een wit linnen broekpak aangetrokken dat perfect stond bij haar gebruinde huid en haar donkere haar. Over een uurtje zou ze in de vergaderkamer op het hoofdkwartier zitten, aangestaard door vijandige familieleden van Vincenzo, had ze bedacht toen ze haar kledingkeuze had bepaald. Het kon dus geen kwaad om er tiptop uit te zien.
Tijdens de rit naar La Spezia overhoorde Vincenzo haar. Ze had ijverig gerepeteerd op de openingszinnen die ze in het Italiaans wilde zeggen.
Haar man was apetrots dat ze zijn taal zo snel onder de knie kreeg. Je hoorde bijna niet dat ze een accent had, stelde hij tevreden vast.
Lang voordat ze aankwamen bij het complex, had Bruno, Vincenzo’s assistent, zich al geposteerd bij de ingang van de vergaderruimte op de vierde verdieping. Hij had Irena op haar eerste zakenreis naar Italië ontmoet. Met een brede glimlach verwelkomde hij haar toen ze naar hem toe kwamen lopen. En zijn glimlach werd nog breder toen ze hem in het Italiaans begroette.
Hij wisselde een blik van verstandhouding met Vincenzo, die met een knikje reageerde terwijl hij Irena naar binnen loodste.
De twaalf, zoals Vincenzo hen altijd in gedachten noemde, zaten al om de ovale tafel, in verschillende gradaties van vijandigheid, klaar om toe te slaan, maar toen ze haar zagen, gingen er veel wenkbrauwen omhoog. Fabbio’s mond viel zelfs bijna open van verbazing.