‘O. Kunnen we dan nu naar het park gaan om te voetballen?’
‘Zo meteen, Dino. Eerst even mijn koffie opdrinken.’
Bronnen rondom de familie Simonides houden de gelederen gesloten voor de pers, maar het gerucht gaat dat het kersverse paar op huwelijksreis is in het Caribisch gebied en nog een tijdje onbereikbaar zal zijn voor het geven van commentaar en het maken van foto’s.
Eigenlijk verwachtte iedereen dat de voormalige vriendin van de CEO, Irena Liapis, dochter van de Atheense krantenmagnaat Giorgos Liapis, in het huwelijk zou treden met de briljante Simonidestycoon. Maar sinds het bekend worden van het verrassende nieuws schijnt de zevenentwintigjarige Miss Liapis, die redactrice is van een maandelijkse lifestylerubriek van haar vaders krant, haar baan opgezegd te hebben en van het toneel verdwenen te zijn. Haar verblijfplaats is onbekend.
Een ijzige hand leek zich te sluiten om zijn longen. Hij had Irena’s wens gerespecteerd om geen contact meer met haar op te nemen sinds ze begin juni naar Griekenland was teruggekeerd. Elke dag had hij gewacht op het bericht dat het huwelijk tussen haar en de grote Simonides een feit was.
Bij hun eerste ontmoeting had hij het bestaan van de bekende tycoon hartgrondig vervloekt. Hij had Irena voortdurend geplaagd met haar gevoelens voor de man met wie ze van plan was te trouwen. Gevoelens die haar er overigens niet van weerhouden hadden om een goddelijke nacht met hem, Vincenzo, door te brengen, bedacht hij boos. Hij had nog wel gehoopt dat die ervaring net zo adembenemend was geweest voor haar als voor hem en dat haar verlangen naar zijn concurrent erdoor was verdwenen.
Deze twee koppen bewezen echter dat hij zichzelf voor de gek had gehouden. Om de een of andere reden had hij gedacht dat deze vrouw anders zou zijn dan alle andere vrouwen.
‘Irena!’
‘Je bent natuurlijk stomverbaasd om me te zien.’
Deline omhelsde haar. ‘Ik dacht dat je al naar Italië was vertrokken. Waarom heb je me niet gebeld dat je nog in Athene zat?’
‘Dat… dat durfde ik niet.’
‘Dat durfde je niet?’ Haar beste vriendin keek haar met grote ogen aan. ‘Kom binnen. Dan kunnen we verder praten.’
Irena knikte, en stapte over de drempel.
‘Ik heb net de tweeling te eten gegeven. Ze zitten in de box in de tuinkamer. Leon zal het jammer vinden dat hij je net heeft gemist. Hij is een paar minuten geleden naar zijn werk gegaan.’
‘Dat weet ik. Ik was hier al eerder, maar ik heb expres gewacht totdat zijn auto verdwenen was.’
Deline had haar door het landhuis van de familie Simonides geloodst, maar nu bleef ze staan. Ze draaide zich om en legde haar hand op Irena’s arm. ‘Toen ik je gezicht zag, wist ik dat er iets verschrikkelijk mis was. Wat zit je dwars, Irena?’
‘Op dit moment is mijn grootste angst dat je personeel te weten komt dat ik bij je langs ben geweest en het aan Leon doorvertelt. Hij mag absoluut niet weten dat ik geweest ben!’
Onuitgesproken woorden en vragen bleven in de lucht hangen.
Deline, die altijd tussen de regels door las, besefte dat Irena een belangrijke reden moest hebben gehad om naar haar toe te komen. ‘De meisjes komen pas vanmiddag. Mijn huishoudster Sofia is de enige die op dit ogenblik hier is. Ik zal haar op het hart drukken dat je bezoek geheim moet blijven. Al weet ik dat ik van haar op aan kan, ik zal haar toch vertellen dat ze een groot probleem heeft als mijn man te weten komt dat je langs bent gekomen.’
Deline was de beste vriendin die ze zich kon wensen, dacht Irena dankbaar. Opnieuw omhelsde ze haar. ‘Dank je wel.’
‘Ik ben zo terug.’
Terwijl ze wegstoof, liep Irena de tuinkamer in. De vijf maanden oude tweeling lag in de box. Ze hadden allebei een plastic speeltje in hun handjes en leken volmaakt tevreden met het leven, maar toen ze Irena zagen, begonnen hun kleine armpjes en beentjes opgewonden te bewegen.
Ze knielde neer bij Kris, die zijn hartoperatie zo goed had doorstaan. Je zou niet zeggen dat hij net uit het ziekenhuis is gekomen, dacht ze. Ze gaf hem een kusje op zijn wang en draaide zich daarna om naar Nikos. De twee zwartharige jongetjes waren qua uiterlijk het evenbeeld van hun vader Leon. De meeste mensen zouden bij het zien van Delines zwarte haar en olijfkleurige huid aannemen dat zij de moeder was, maar anderen, die beter op de hoogte waren van het wel en wee van de familie Simonides, wisten van Leons slippertje. Thea Turner, een beeldschone Grieks-Amerikaanse vrouw, die nu overleden was en met wie hij toen hij dronken was geweest een keer het bed had gedeeld, was degene die hem zijn mooie kinderen geschonken had.
En ongelooflijk, maar waar: Deline, die nu in verwachting was van zijn kind, had genoeg van hem gehouden om hem zijn misstap te vergeven. Ze hadden nu samen een gezinnetje met twee kinderen. De derde was onderweg.