Dat had ze al gedaan… op een manier die haar tot over haar oren liet blozen.
‘Dat zal ik doen. Tot morgen dan. Ik hou van jullie.’
Ze had net opgehangen toen ze Andreas hoorde roepen. ‘Ik ben in mijn hut!’
Buiten adem kwam hij binnen. ‘Wat ben je aan het doen?’
‘Ik heb mijn ouders het nieuws verteld. Ze zijn dol van vreugde.’
‘Ik ook,’ gromde hij, en hij trok haar op bed. ‘Ik heb Stavros opdracht gegeven naar het strand van Papafragas te varen. Als er verder niemand is, wil ik daar de liefde met je bedrijven. Daar droom ik al van sinds ik je ken.’
Ze kuste zijn neus en ogen. ‘Dat heb je al eerder gezegd.’
‘Ja, je bent als een geurig briesje dat over het eiland waait en me met zoveel verlangen vervult dat ik er geen woorden voor heb.’
‘Ik hou zoveel van je dat het pijn doet, Andreas.’
‘Ik ook van jou, en ik ben van plan daar nu onmiddellijk iets aan te doen. We kunnen twee dingen doen: gaan zwemmen zoals we al eerder hebben gedaan of de korte weg nemen via de trap naar het strand aan de andere kant.’
Ze slaakte een kreet. ‘Is er dan een korte weg?’
Hij barstte in lachen uit. ‘Dus je bent wel moe.’
‘Helemaal niet. Ik wil mijn krachten sparen om met jou de liefde te bedrijven. Hoelang duurt het nog voor we er zijn?’
Hij trok de ceintuur van haar ochtendjas open. ‘Te lang, liefste.’
Hoofdstuk 10
Nadat ze opnieuw de liefde hadden bedreven, bleven ze in elkaar verstrengeld op het strand liggen. Het zand koelde af en midden in de nacht moest Andreas een deken over hen heen trekken.
‘Kijk eens naar die sterren, liefste. Door de muren aan weerskanten lijkt het of we door een telescoop naar de hemel kijken.’
‘Ik zie ze,’ zei hij. ‘In jouw ogen.’ Hij kon nog steeds niet geloven dat hij zijn vrouw, zijn geliefde, zijn beste vriendin, zijn leven, in zijn armen hield.
Haar glimlach ging direct naar zijn hart. Steeds opnieuw wilde hij met haar vrijen. ‘Als we later met onze kinderen hier komen, kunnen we hun nooit vertellen… nou ja, je weet wel.’
Het ene moment was ze vrijmoedig, het volgende verlegen. Er viel nog zoveel over haar te leren. Gelukkig was dit slechts het begin.
‘Je bedoelt hoe we deze plek hebben ingewijd?’ fluisterde ze in zijn hals.
‘Ja.’
‘Op dit zand had ik je bijna aangerand.’
‘En ik had je bijna je gang laten gaan,’ bekende ze. ‘Je weet niet half hoe ik toen naar je verlangde.’
Hij slaakte een zucht. ‘Ik was toen niet zeker van je. Irena zei dat de passie tussen ons zichtbaar was.’
‘Andreas –’ Ze drukte hem nog dichter tegen zich aan. ‘Ik lig hier met jou, met jou alleen – ik heb je helemaal voor mezelf – en toch wil ik nog meer. Misschien ben ik ziek dat ik zoveel van je hou.’
Hij kuste haar trillende onderlip. ‘Als dat zo is, dan wil ik niet dat je ooit beter wordt.’
‘Dit is een betoverende nacht. Konden we de tijd maar tegenhouden. Voor we het weten, is het weer ochtend.’
‘De ochtend heeft ook zijn betovering, liefste, omdat we, waar we ook zijn, altijd samen wakker zullen worden.’
‘Dat moet je me beloven,’ riep ze uit.
Zijn aanbiddelijke vrouw hield net zoveel van hem als hij van haar. Voor zijn hart het begaf van zoveel geluk, moest hij haar ervan zien te overtuigen dat dit slechts het begin was.
Korte inhoud
Thema: Playboy wordt papa
Italiaans geluk
REBECCA WINTERS
Twee maanden geleden brachten Vincenzo en Irena een zinderende week samen door. Maar bij die ene week bleef het, want ze was verloofd. Als Vincenzo hoort dat ze haar verloving verbroken heeft én zwanger is, biedt hij haar een plek in zijn palazzo… en in zijn hart.
Niets lijkt hun geluk in de weg te staan, maar dan doet Irena een schokkende ontdekking: het is de knappe Italiaan helemaal niet om háár te doen!
Hoofdstuk 1
DRIEËNDERTIG JAAR OUDE GRIEKSE CEO VAN DE SIMONIDES CORPORATION LAAT DE ZAKENWERELD PAF STAAN DOOR OP MILOS TE TROUWEN MET DE ONBEKENDE, ZESENTWINTIGJARIGE AMERIKAANSE GABRIELLA TURNER
Bij het lezen van de kop in de augustuseditie van de Corriere della Sera hield Vincenzo Antonello zijn adem in. Voordat hij was gaan lunchen in de stad, had hij nietsvermoedend een krant gekocht. Dit bericht had hij in zijn stoutste dromen niet verwacht. Onwillekeurig greep hij de opengeslagen pagina’s van de krant zo stevig beet dat die in het midden begon te scheuren.
‘Papa? Ben je boos?’ Zijn zesjarige zoon stopte met eten en staarde zijn vader aan.
‘Nee.’ Vincenzo herstelde zich. ‘De krant is per ongeluk gescheurd.’