Zonder op antwoord te wachten liep ze naar haar hut. Nadat ze gekeken had of de baby nog sliep, nam ze een douche, trok de badjas aan, en ging naar bed. Verrassend genoeg sliep ze door tot Nikos haar om zes uur wakker maakte voor zijn flesje.
Ze kleedde zich aan en deed hem in bad. Hij was gek op water en wilde spelen. Daarna kleedde ze hem aan en zette hem in zijn zitje. Uit de koelkast in de kombuis pakte ze zijn flesje en daarna nam ze hem mee aan dek.
Verbaasd zag ze dat het jacht aangemeerd lag bij een stuk onbekend strand. In het vroege ochtendlicht baadden de heuvels in een paarse gloed.
Op de top van de eerste heuvel stak een klein, wit kerkje scherp af tegen de hemel. Het was zo mooi dat ze haar blik er niet van kon losmaken. Het was een bijna buitenaards plekje. Een glimp van de Olympus?
‘’s Morgens vroeg is dit mijn favoriete plekje op Milos,’ zei een geliefde stem. ‘Voor je naar huis gaat, wilde ik je dit bij zonsopgang laten zien.’
Ze keek hem aan. ‘Ik begrijp waarom. Dit kun je niet beschrijven. Het is iets wat je zelf moet ervaren.’
Andreas keek naar het kerkje. ‘Ik was nog klein toen mijn ouders me voor het eerst mee hiernaartoe namen. Ik dacht dat hier goden woonden.’
‘Geloof het of niet maar toen ik net buitenkwam, dacht ik hetzelfde.’
Zijn ogen vonden de hare. Ze leken iets te willen vragen. ‘Zou je het leuk vinden erheen te gaan? Het is een behoorlijke klim maar het is goed te doen en het is niet ver. Stavros past wel op Nikos.’
In haar hoofd rinkelden belletjes dat ze het niet moest doen maar dit was kennelijk zo belangrijk voor hem dat ze het niet kon weigeren. Ze wist dat hij dit plekje maar aan weinig mensen liet zien.
Wat voelde ze zich vereerd. Ook al zou deze man nooit van haar houden, hij respecteerde haar wel en daar moest ze tevreden mee zijn. ‘Ja, dat zou leuk zijn.’
Hij pakte zijn mobieltje en zei tegen Stavros dat ze even aan land gingen. Even later kwam de oude man glimlachend de stuurhut uit.
‘Ik zal goed voor de kleine zorgen.’
Gabi bedankte hem voor de heerlijke maaltijd en ook dat hij op Nikos wilde passen. ‘We blijven niet lang weg,’ verzekerde ze hem.
‘Zullen we gaan?’ Andreas ging haar voor de pier op. Vandaag droeg hij een witte broek en een zachtblauw sporthemd. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden.
Terwijl ze het pad volgden, stelde ze zich hem voor als klein jongetje. Ze betreurde het dat ze hem pas zo kort kende. Al die jaren dat ze hem niet had gekend. Ook de jaren die kwamen zou ze nooit leren kennen…
Een pijnscheut deed haar naar adem snakken. Halverwege het pad bleef ze staan om op adem te komen. Eindelijk bereikten ze de top. Het uitzicht op de Egeïsche Zee ruim drie honderd meter lager was adembenemend.
Ernstig keek hij haar aan. ‘En, wat vind je ervan?’
‘Dat hoef je niet te vragen.’
De glimlach die op zijn gezicht verscheen was zo mooi dat haar adem stokte. ‘Vroeger kwamen stelletjes uit het dorp aan de andere kant van het eiland hierheen om te trouwen maar die traditie is verdwenen omdat de gasten het te zwaar vinden om naar boven te klimmen.’
Ze lachte. ‘Nu zouden het de zeldzame stelletjes zijn die…’ Ze maakte haar zin niet af. Waarom was hij erover begonnen? Het was niet aardig van hem haar hierheen te brengen. Dat was natuurlijk niet zijn bedoeling geweest maar ze kon er niet meer tegen.
‘I-Ik denk dat we beter terug kunnen gaan naar Nikos.’
‘We zijn er net.’ Hij had gelijk. Door zijn onverstoorbare manier van doen lukte het haar zich ook wat te ontspannen. Hij kwam naar haar toe. ‘Kom, dan gaan we naar binnen. De priester is extra vroeg gekomen om speciaal voor ons het kerkje te openen. Hij wil je heel graag ontmoeten.’
Ze knipperde. ‘Dat begrijp ik niet.’
‘Misschien helpt dit.’ Voor ze het wist, trok hij haar in zijn armen en drukte zijn mond op de hare. Zijn kus vol intens verlangen zette haar in vuur en vlam. Het duurde eeuwig, dieper en langer en zo opwindend dat ze op haar benen stond te trillen.
‘Gabi Turner, ik hou van je met elke vezel van mijn lichaam. Ik wil je als mijn vrouw en ik heb de priester gevraagd ons te trouwen. Alles is geregeld.’
‘Maar ik dacht –’
‘Je denkt te veel. Ik wil dit al sinds de dag dat ik je voor het eerst heb gezien.’
Zijn opgewonden toon en het vuur in zijn ogen raakten haar diep. Ze hoorde hem praten maar ze kon niet geloven dat dit echt gebeurde.
‘Ik had er geen idee van dat je weg zou gaan zodra je wist dat Kris de operatie had overleefd. Je houdt toch ook van mij, is het niet? Zeg het alsjeblieft, ik kan niet wachten het uit jouw mond te horen.’
‘Ik had het al weken geleden willen zeggen,’ riep ze uit, en ze sloeg haar armen om zijn hals en bedekte zijn gezicht met kussen. ‘Ik ben verliefd op je, liefste. Dit heb ik altijd gewild.’