Snel liepen ze door de gang naar de zusterspost. ‘Dit is Mrs. Simonides,’ begon Gabi. ‘Ze is net aangekomen. Haar man is op de kinderverkoeverkamer bij Kris die net geopereerd is. Mag ze erheen?’
‘Ja, natuurlijk. In tijden als deze heeft een baby zijn moeder nodig.’ Gabi noch Deline namen de moeite de vrouw te corrigeren. ‘Ik pak even een jas en een masker voor je.’
Toen Deline klaar was, zei de vrouw: ‘Kom maar mee.’
In een andere gang stond Andreas voor een deur. De jaloezieën waren dicht dus je kon niets zien binnen.
Lijntjes markeerden zijn markante gezicht en hij leek ouder dan zijn drieëndertig jaar. Toen hij hen zag, werden zijn ogen groot van verbazing.
De verpleegster liet Deline binnen en liep weer weg.
Andreas greep Gabi bij haar arm. Hij was zo emotioneel dat hij geen idee had van zijn kracht. ‘Wat gebeurt er?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Deline kwam naar de wachtkamer om Leon te zoeken en toen vertelde je moeder haar dat Kris problemen heeft. Ik was bang dat Deline ter plekke zou flauwvallen dus ik heb haar meegenomen om hen te zoeken.’
Zonder een woord te zeggen sloeg hij zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan. Ze begreep precies wat er in hem omging.
Al vanaf de eerste dag dat hij van het bestaan van de tweeling had gehoord, was de toestand zo emotioneel dat hij niet wist waar hij met zijn gevoelens heen moest. Net zomin als zij. Ze klampte zich aan hem vast, voor één keer Irena vergetend. Tenslotte was zij niet van het begin af aan bij deze situatie betrokken geweest.
‘Deline zou vanmorgen niet gekomen zijn als ze niet van Leon hield,’ fluisterde hij in haar zijdezachte, blonde haar. ‘Ze wist van de operatie. Dat ze vandaag opduikt, heeft iets te betekenen, denk je niet?’
Nooit eerder had hij zo kwetsbaar geklonken. Het was een openbaring. ‘Ja, dat denk ik ook.’
‘O, Gabi, ik hoop –’
‘Dat alles weer goed komt?’ maakte ze af wat hij wilde zeggen.
‘Ja,’ riep hij zacht, en hij drukte een kus op haar voorhoofd en op haar wangen.
‘Mijn moeder zegt dat we vertrouwen moeten hebben.’ Ze begroef haar gezicht in zijn hals. ‘Kris moet het halen, Andreas. Als hij dat niet doet, heeft niets meer zin.’
In zijn armen verloor ze alle notie van tijd. Deze fantastische man klampte zich aan haar vast alsof zijn leven ervanaf hing. Hij streelde haar rug en zijn handen gleden naar haar nek om met haar krulletjes te spelen. Bevend van genot nestelde ze zich nog dichter tegen hem aan. Hij bood haar een gevoel van veiligheid en troost. Dat had ze nooit eerder ervaren.
Toen een verpleegster de kinderverkoeverkamer uitkwam, kostte het Gabi moeite zich uit zijn armen los te maken. Ze was nog niet toe aan een abrupte scheiding. Toch was het goed dat de verpleegster naar buiten was gekomen, anders was ze eeuwig zo blijven staan en dan had Andreas ontdekt wat er werkelijk aan de hand was.
‘Ik ga de anderen vertellen dat er nog geen nieuws is over Kris.’ Beschaamd dat ze zich zo zwak had getoond liep ze weg. In een paar passen had hij haar ingehaald.
‘We gaan samen. Niemand weet hoelang Leon en Deline daar nog blijven. Wat er ook met Kris gebeurt, mijn broer heeft de vrouw bij zich van wie hij houdt en die hij het hardst nodig heeft nu. Wij zijn te veel.’
Toen ze de wachtkamer binnen kwamen, keek iedereen gespannen op. Andreas nam het woord. ‘We weten nog niets over Kris.’
‘Is Deline bij hem?’ vroeg zijn moeder bezorgd.
‘Ja.’
Niemand durfde verder zijn mond open te doen. ‘De verpleegster heeft haar een schort en een mondkapje gegeven en toen mocht ze naar Leon.’ Gabi zag dat men veelbetekenende blikken wisselde.
Andreas had het ook gezien. ‘Van Deline weten we één ding zeker. Ze zou nooit op zo’n precair moment hier opduiken om Leon te kwetsen. Integendeel, zou ik zeggen.’ Hij verdedigde zijn schoonzusje. Alles wat hij zei of deed was goed en Gabi hield nog meer van hem.
Terwijl hij met zijn familie praatte, liep Gabi naar de hare, nog nagenietend van het gevoel van zijn sterke armen. Al die kracht gebundeld in één man. Hij was niet alleen bezorgd om zijn familie maar hij had ook nog de kracht om de zwaarste lasten te dragen voor degenen die professioneel van hem afhankelijk waren.
Voor de zoveelste keer keek ze op haar horloge. Weer was er een halfuur verstreken zonder nieuws over Kris. Geen goed teken. Eén blik op haar ouders maakte duidelijk dat zij hetzelfde dachten. Het was rustig geworden in de wachtkamer. Iedereen vocht om niet in te storten en iedereen deed in stilte een schietgebedje.
Ineens hoorde ze Leons stem. ‘Goed nieuws.’ In zijn grijze ogen schitterde een nieuw licht. ‘Kris is bij kennis en ademt zelfstandig. Alles komt goed.’