Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(45)

Gabi keek op haar horloge. Het was pas kwart voor zeven. Kris was gelukkig de eerste patiënt van de hartchirurg. Ze hadden allemaal op deze dag gewacht en de uren afgeteld.

De arts had tegen Leon gezegd dat de operatie dankzij de nieuwste, medische technologie nog geen uur zou duren. Het leven zou snel weer normaal worden, maar daar wilde Gabi nog niet aan denken want dat betekende dat ze Andreas ook niet meer zou zien.

Je kunt er maar beter aan wennen, fluisterde een stemmetje in haar binnenste. Geen opwindende tochtjes meer met de tweeling zoals naar Adamantas. Al zolang ze Leon hielp zijn kinderen te leren kennen, was Andreas erbij geweest. Die dagen waren nu voorbij en nooit zou ze meer die vreugde kennen.

Ze verbrak het oogcontact en omhelsde haar moeder die haar geheim kende. Gabi had behoefte aan haar steun.

De deur ging open en de verpleegster verscheen om Kris mee te nemen voor de narcose. ‘Om de hoek is een ruimte waar jullie kunnen wachten.’

Gabi zag de tranen over Leons bleke wangen lopen toen hij zijn zoon een laatste zoen gaf. Er welde een snik op uit haar keel. Hij had zoveel verdriet, ze bewonderde hem. Andreas stond naast hem toen de verpleegster met de baby de kamer verliet. Ze had het gevoel dat haar hart uit haar borst werd gerukt.

Haar vader gaf een kneepje in haar hand. Langzaam liep iedereen naar de aangewezen wachtruimte. Maar tijd was relatief. Als ze met Andreas lachte en met de tweeling speelde, vloog een uur in een oogwenk voorbij. Dit uur daarentegen zou langer lijken dan een jaar, daarvan was ze overtuigd.

Het verbaasde haar niet dat Andreas degene was die wat te eten en drinken haalde. Even later arriveerden zijn zwagers. De mannen praatten samen en ook de moeders praatten met elkaar. Gus’ vrouw Beril zat naast Gabi. Zachtjes praatten ze over Leon.

‘Sinds hij vader is, is hij ten goede veranderd, Gabi. Helaas heeft het feit dat hij zijn verantwoordelijkheid heeft genomen hem wel zijn huwelijk gekost. Gisteren heb ik Deline nog gesproken. Het is zo verdrietig allemaal.’

Gabi huiverde. ‘Ook al had mijn zusje gedronken, ik kan je verzekeren dat ze nooit had gedaan wat ze heeft gedaan als ze had geweten dat hij getrouwd was. Ze wist niet eens dat Andreas een tweelingbroer had maar nu is het te laat om daar nog over te treuren.’

Troostend sloeg Beril een arm om haar heen. Andreas zag het en kwam naar hen toe. Gabi’s hart sloeg op hol.

‘Je ziet er moe uit,’ zei Beril tegen hem.

‘Dat zijn we allemaal maar Leon stort bijna in elkaar.’

‘Ik heb nog niet de kans gehad om met hem te praten. Excuseer me even, Gabi. Ik ben zo terug.’

Andreas nam Berils plaats in. Hij rook heerlijk. Het zandkleurige pak sloot als een handschoen om zijn gespierde gestalte. Zijn benen raakten de hare. ‘Gaat het?’ Zijn fluwelen stem resoneerde in haar binnenste.

‘Pas als de dokter komt. Het duurt nu al anderhalf uur. Hoe gaat het met jou?’

‘Je hebt Beril gehoord. Moe dus. Maar wat kan ik voor je doen?’

Ze keek naar zijn knappe gezicht. Hij was goed in het verbergen van zijn emoties. Impulsief zei ze: ‘Die vraag kan ik jou beter stellen. Jij bent degene die iedereen heeft bediend.’

‘Bezig blijven helpt.’

Ze knikte. Een van de artsen die bij de operatie had geassisteerd kwam de wachtkamer binnen. Iedereen schoot overeind.

‘Mr. Simonides? De operatie van uw zoon is geslaagd maar hij heeft een beetje moeite om bij te komen uit de narcose.’ Onbewust kneep Gabi in Andreas’ arm. ‘Gaat u maar mee. We hebben hem naar de kinderverkoeverkamer gebracht.’

Leons angst stond op zijn gezicht te lezen en hij keek naar Andreas. ‘Ga mee, broer.’

Na een blik op Gabi volgde hij zijn broer. Nu ze zijn steun moest ontberen, haastte ze zich naar haar ouders. Haar vader sloeg zijn arm om haar heen.

‘Waarom gebeurt dit, pap. Leon moet al zoveel doormaken en nu dit… Arme Krisje. Hij moet wakker worden.’

‘Dat doet hij ook wel, liefje.’

Ze maakte zich los uit zijn armen maar werd onmiddellijk weer omhelsd, dit keer door haar moeder. ‘We moeten erop vertrouwen dat alles goed komt.’

Iedereen in de kamer was verlamd van angst. Ineens zag Gabi vanuit haar ooghoek een donkerharige vrouw binnenkomen. Deline! Nu had iedereen haar gezien.

‘Wat is er? Waar is Leon?’ riep ze gealarmeerd.

Andreas’ moeder liep naar haar toe om alles uit te leggen.

‘Je bedoelt dat Kris het misschien niet redt?’ Delines stem trilde en ze werd doodsbleek.

‘Nee, dat denkt niemand.’

‘Leon wel.’ Het waren de woorden van een vrouw die haar man beter kent dan wie ook. Ze hield nog steeds van hem, dat voelde Gabi. ‘Waar is de kinderverkoeverkamer?’

‘Kom maar mee, Deline,’ antwoordde Gabi voor iemand kon reageren. ‘Dan gaan we hem zoeken.’