Bang voor alle gevoelens die hij bij haar losmaakte, haastte ze zich het trapje af om naar de tweeling te kijken. Ze lagen in diepe slaap op hun ruggetjes op een plaid op de vloer van de ruime salon, hun handjes tot vuistjes gebald. Hoe zou het zijn…
Andreas was haar gevolgd en hij stond zo dicht bij haar dat ze zijn warmte kon voelen. ‘Hoe zou het zijn zo zorgeloos te slapen? Alleen zoete dromen tot het volgende flesje?’
Hij had haar gedachten gelezen.
‘Laten we naar de achterplecht gaan,’ fluisterde hij. Zijn adem in haar nek bezorgde haar een rilling. ‘Ik heb de intercom aangezet. We kunnen elk geluidje horen.’
Ze had geen excuus nodig om afstand tussen hen te scheppen en ze haastte zich het trapje op. Haar zonnejurkje reikte maar tot halverwege haar bovenbenen.
Ze gingen naar de stuurhut. ‘Maak het je gemakkelijk, ik gooi intussen de touwen los. We gaan naar een eiland dat je nog niet kent.’
Behoedzaam nam ze plaats onder het open zonnedak op de hoge stoel naast die van de kapitein zitten, een ongekende ervaring.
‘Wat denk je?’ vroeg hij toen hij naast haar zat. Zijn arm en bovenbeen raakten haar.
‘Dat ik heer en meester ben over alles wat ik zie.’
Hij moest lachen. ‘Ja, zo voelt het ook.’ Hij startte de motor en even later voeren ze de baai uit naar open water. ‘Toen Leon en ik klein waren, wilde hij een enorm jacht om al zijn vrienden op uit te nodigen en net als Ulysseus de zeven zeeën te bevaren maar ik droomde van een jacht als dit om in mijn eentje op ontdekkingsreis te gaan.’
‘Dat verwondert me niet.’ Ze glimlachte. Andreas en Leon waren een eeneiige tweeling maar Andreas ging altijd zijn eigen gang. ‘Een piraat moet snel kunnen manoeuvreren om aan zijn vijanden te kunnen ontkomen. Jij hebt al je dromen waargemaakt, nu is het de beurt aan onze neefjes om hun dromen te dromen.’
Hij keek haar aan. ‘Denk je echt dat ik al mijn dromen heb waargemaakt?’
Ze wendde haar blik af. ‘Bij wijze van spreken.’
‘Nou, ik ben er nog lang niet.’ Hij doelde natuurlijk op zijn toekomst met Irena. ‘En jij?’
Nu werd het pijnlijk. De enige droom die er werkelijk toe deed was in duigen gevallen toen Deline had verteld dat Andreas naar Athene ging om bij zijn vriendin te zijn.
‘Er zijn er al een paar uitgekomen.’
‘Zoals?’ drong hij aan.
‘Op de lagere school is het me gelukt lid te worden van de Penguin club.’
‘Was dat zo belangrijk?’
‘Ja, want je moest goed kunnen schaatsen.’
‘Bravo.’
Ze lachte.
‘En wat nog meer?’
‘Op de middelbare school wilde ik bij de debatteerclub omdat ik dacht dat die kinderen echt intelligent waren. In het laatste jaar werd ik verkozen.’
‘Was het zoals je had gehoopt?’
‘Nee, absoluut niet. Ik miste een heleboel lessen omdat ik naar vergaderingen moest en mijn intellectuele partner maakte me gek.’
‘Jongen of meisje?’
‘Jongen.’
‘Ik neem aan dat hij niet een van je liefdes is geworden.’
‘Nee, die kwamen later.’
‘Ben je ooit verliefd geweest, Gabi? Ik bedoel echt tot over je oren verliefd, zo verliefd dat je het niet voor mogelijk had gehouden? Een verliefdheid die je maar één keer in je leven meemaakt?’
Dat was precies de situatie waarin ze zich nu bevond. Haar adem stokte. ‘Ja,’ antwoordde ze kalm, en ze stond op. ‘Excuseer me, ik ga even bij de tweeling kijken.’
‘Ze zijn muisstil.’
‘Maar misschien zijn ze wakker. Dan vragen ze zich af waar ze zijn en waarom hun papa er niet is. Ik wil niet dat ze zich in de steek gelaten voelen.’
‘Ze hebben elkaar.’ Hij keek naar haar. De zon scheen op zijn gebruinde huid. ‘Als tweeling ben je nooit alleen, dat is het fijne ervan.’
Hun blikken ontmoetten elkaar. ‘Was het moeilijk in het begin om Leon met Deline te moeten delen?’
Er viel een stilte. ‘Weet je dat jij de eerste bent die dat vraagt?’
Hij zette zijn zonnebril op. ‘Het antwoord is ja, maar het hielp dat Leon en ik op het werk samen waren. Helaas leed Deline er meer onder dat ze hem moest delen. De avond dat hij met vrienden op het jacht was en Thea ontmoette, hadden ze er nog ruzie over.’
Ze kreunde zacht. ‘Na de geboorte van de tweeling heb ik wat boeken over dat onderwerp gelezen. Een van de dingen die ik heb geleerd is dat ik hen verschillend moet kleden en hen niet bij elkaar in de klas moet laten plaatsen. Hen helpen om een individu te worden. Ook las ik dat ze een speciale band hebben, een soort innerlijke radar, en dat je daar niet tussen moet komen.’
‘Dat klopt.’
‘Denk je dat het voor Leon net zo moeilijk zal zijn als jij op een dag trouwt?’