‘Ik benijd hem niet, hij zit in een moeilijk parket.’
‘Ik ook niet. Hij heeft veel verdriet, mam.’ Neerslachtig slaakte ze een zucht. ‘Als ik ja zeg, stuurt hij vanmorgen nog een helikopter. Ik hoef alleen mijn spullen maar van het appartement op kantoor naar het gastenverblijf op Milos te verhuizen. Hij vroeg ook nog of ik hem na de operatie wil helpen met het zoeken naar een geschikte nanny voor de kinderen.’
‘Dat klinkt redelijk maar wat gebeurt er met je baan bij Andreas?’
‘Leon zei dat ik me geen zorgen moest maken. De secretaresse van hun andere broer wordt zijn nieuwe assistente.’
Dat had hij al geregeld.
Gabi leek wel een hete aardappel… zo heet dat Andreas haar liet gaan zonder het haar zelf te vertellen. Dat was onverdraaglijk.
Haar moeder liep om de tafel heen en knuffelde haar. ‘Als je besluit het te doen, dan maakt het dat voor jou een stuk gemakkelijker om op Milos te blijven.’
Gabi keek haar aan. ‘Gemakkelijker?’
‘O, liefje – zodra Andreas onze woonkamer binnen kwam, wist ik dat je verliefd op hem zou worden. De wetenschap dat hij een vriendin heeft, moet het voor jou heel moeilijk hebben gemaakt voor hem te werken.’
Gabi begroef haar gezicht in haar handen. ‘Was het zo duidelijk zichtbaar?’
‘Alleen voor je vader en mij.’
Ze haalde diep adem en hief haar hoofd op. ‘Ik zal Leon bellen en zeggen dat ik het doe. Met de operatie van Kris in zicht heeft hij alle ondersteuning nodig die hij kan krijgen.’ En dan hoef ik Andreas niet elke dag acht uur lang te zien.
Hoofdstuk 8
Gabi’s vijfde dag op Milos begon met de bekende routine: een badje voor de tweeling gevolgd door een flesje en daarna spelen bij het zwembad. Zoals elke dag was Leon al vroeg naar Athene gevlogen om te werken. Rond vier uur ’s middags kwam hij terug om het van Gabi over te nemen zodat ze wat rust kon nemen. Andreas had ze niet meer gezien maar dat verbaasde haar niet.
Ze liep net met Kris naar het ondiepe deel van het zwembad toen Estelle verscheen. Ze hadden een goede afspraak gemaakt. Gabi hield zich met de tweeling bezig als ze wakker waren en de huishoudster hield een oogje in het zeil als ze sliepen.
‘Leonides heeft net gebeld. Jij en de jongens moeten klaarstaan voor een tochtje met het jacht van Andreas.’
‘Heb je dat gehoord?’ Ze drukte een kus op Kris’ wangetje. ‘Papa komt eraan!’ Overmorgen werd Kris geopereerd. Ze maakte zich zorgen en deze afleiding kwam als geroepen.
‘De meisjes pakken alles in en brengen het naar de pier. Ik pas wel even op de tweeling, dan kun jij je omkleden. Hun flesjes zijn al klaar.’
Ze wikkelde Kris in een handdoek en gaf hem aan Estelle. ‘Ik ben zo terug.’
Ze rende de trap op om een strandjurkje over haar badpak aan te trekken. In een tas deed ze een stel reservekleren, een handdoek, en alles wat ze verder nog nodig kon hebben. Toen ze bij het zwembad terugkwam om de baby’s te halen, zei Estelle dat ze al naar de pier waren gebracht. Terwijl zij pakte, was Leon natuurlijk per helikopter gearriveerd.
‘Tot straks dan.’
Ze haastte zich naar het strand en liep langs de boten van de familie naar het jacht. Van Leon of de baby’s was geen spoor te bekennen. Ze fronste.
‘Hallo? Is daar iemand?’ riep ze.
‘We zijn in de salon.’
Bij het horen van Andreas’ stem schrok ze, en ze draaide zich om. Toen ze zijn lange, welgevormde gestalte zag, stokte haar adem. Hij stond bij de ingang van de kajuit, gekleed in een sweatshirt en een broek. Vanonder het inktzwarte haar gleden zijn zilvergrijze ogen over haar heen. Het leek wel of ze in brand stond.
‘Wat doe jij hier? I-Ik bedoel, ik dacht dat je aan het werk was,’ stotterde ze.
‘Op het laatste moment besloot Leon naar Deline te gaan in de hoop met haar te kunnen praten. Sinds hij weet dat hij opnieuw vader wordt, wil hij niets liever dan bij haar zijn om te zien hoe het met haar gaat. Ik heb gezegd dat hij zich geen zorgen hoeft te maken om de kinderen en ben zo snel ik kon hierheen gevlogen.’
Ze moest nog bijkomen van het feit dat hij zo onverwachts was opgedoken en ze kon geen woord uitbrengen.
Zijn mondhoeken krulden in een glimlach. ‘Zullen we gewoon even opnieuw beginnen? Hallo, Gabi, hoe gaat het? Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien. Met mij gaat het goed. Christine is weliswaar zeer efficiënt maar ik mis toch mijn charmante, Amerikaanse secretaresse.’
Andreas…
Hij keek rond. ‘Een prachtige dag, vind je niet?’
Ademhalen deed pijn. ‘Past Stavros op de kinderen?’
‘Nee,’ zei hij. ‘Vandaag zijn we met z’n tweeën.’
Nee, hè, dat niet.