Ze keek hem aan. ‘Is dat wetenschappelijk bewezen?’
‘Nee.’ Zijn mond vertrok. ‘Dat heb ik zelf bedacht. Ik weet hoe je ernaar verlangt hen in je armen te houden.’
Ik hou van je, Andreas Simonides.
Om Nikos beter te kunnen bekijken ging ze met hem op schoot op een stoel onder het afdak zitten. Andreas trok ook een stoel bij en ging met Kris op schoot zitten. Ze pakten de handjes van de kinderen en speelden handjeklap met elkaar. Het duurde niet lang of ze lachten uit volle borst.
‘Misschien moeten we ze niet storen, Estelle. Ze hebben zoveel plezier.’
Toen Gabi de onbekende vrouwenstem hoorde, keek ze over haar schouder. Er stonden twee vrouwen, elk met een flesje in de hand. De oudste was in werkkleding maar de jongste was een modieus geklede, adembenemend mooie, zwartharige, Griekse vrouw. De laatste stevende regelrecht op Andreas af.
‘Irena!’ riep Andreas uit.
Gabi wilde dat ze haar niet had gezien. Sinds Deline over haar had verteld, had ze zich afgevraagd waar ze zich verborgen hield. Nu Gabi haar zag, vond ze het moeilijker dan gedacht haar te ontmoeten. Ze drukte Nikos tegen zich aan.
In haar hart wenste ze dat het beeld van deze ongelooflijk mooie vrouw niet voorgoed in haar hoofd geëtst zou staan. Haar wenkbrauwen leken wel fluweel. Het initiatief nemend zei Gabi: ‘Jullie storen niet. Ik ben Gabi Turner, de tante van de jongens.’
‘Hoe maak je het?’
‘Jullie komen net op tijd om Andreas te helpen met hun flesjes. Ik kan niet blijven. Mijn ouders verwachten me op Kreta.’
Ze stond op en gebaarde naar Irena dat ze moest gaan zitten zodat ze haar Nikos kon geven. Andreas’ gesluierde ogen volgden haar bewegingen. Uit zijn raadselachtige uitdrukking kon ze niet opmaken wat hij dacht. Estelle gaf hem het andere flesje.
Nadat ze Nikos een kusje had gegeven, zei ze tegen Andreas: ‘Toen de piloot me vanmorgen hierheen bracht, heb ik hem gevraagd te wachten om me later naar Heraklion te brengen. Ik hoop dat je daar geen bezwaar tegen hebt?’
‘Natuurlijk niet,’ antwoordde hij nonchalant.
Misschien had ze iets gedaan wat ze niet had mogen doen maar dat kon haar niet schelen. Deze ene keer had ze een vluchtweg nodig. De helikopter was daar prima geschikt voor. Ze drukte een kus op Kris’ wangetje.
‘Tot in het ziekenhuis, schatje.’ Even kwam ze in de verleiding haar mond op de sensuele lippen van Andreas te drukken maar ze bood weerstand aan haar impuls. ‘Ik weet de weg.’
Terwijl ze zich naar de helikopter haastte, hoorde ze dat Kris begon te huilen. Even later volgde Nikos. Dat deed haar plezier maar ook verdriet. Over een paar minuten zouden ze haar vergeten zijn en genieten van de aandacht van Andreas en zijn vriendin.
Zij zou er echter nooit overheen komen. Het liefst had ze nog harder gehuild dan de jongens maar ze moest zich inhouden tot ze in Heraklion was.
Als verlamd zag Andreas de helikopter met Gabi aan boord opstijgen en wegvliegen. Intussen waren de jongens weer gekalmeerd en dronken gulzig hun flesjes leeg.
Irena klopte Nikos op zijn ruggetje om hem te laten boeren en daarna zette ze hem terug in zijn zitje. Ze keek naar Andreas. ‘Sorry dat ik zomaar bij jou en Gabi ben komen binnen vallen, Andreas. Ik wist niet dat je hier was.’
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Leon zei al dat je kon komen om de baby’s te zien.’
Ze knikte. ‘Deline had gelijk. Leons kinderen zijn beeldschoon. Wat een tragische situatie.’
Andreas drukte een kus op Kris’ hoofdje. ‘Het is een moeilijke tijd voor iedereen die erbij betrokken is – ook voor jou, Irena. De hemel weet dat ik je nooit heb willen kwetsen.’
‘Ik kom er wel overheen.’
Dat wilde hij maar al te graag geloven. ‘Ik heb begrepen dat je naar Italië gaat.’
‘Ja, maar ik ben blij dat ik eerst hierheen ben gekomen en jou nog even heb gezien. De afgelopen maand ben je zo drastisch veranderd dat ik je niet meer herken. Toen ik je hier zag met haar, voelde ik de energie tussen jullie. Het leek wel of er een vuur in je brandde. Nu begrijp ik alles. Zo’n liefde zou ik ook willen.’
Hij stond op. ‘Je bent een bijzondere vrouw. Je verdient het gelukkig te worden. Hoelang denk je in Italië te blijven?’
‘Waarom vraag je dat?’
‘Omdat ik me zorgen maak om je.’
‘Dat hoeft niet. Dat je de moed had het uit te maken heeft me de ogen geopend voor bepaalde dingen over mezelf die ik al die tijd heb onderdrukt. Om je vraag te beantwoorden, ik blijf zo lang het nodig is in Italië.’
Haar cryptische woorden verrasten hem. ‘Irena?’
‘Zeg maar niets meer. Thuis hebben we alles al besproken. Loop alsjeblieft niet mee naar de auto maar blijf bij je neefjes. Adio, Andreas.’