Hij kreunde. ‘Je hebt de vinger op mijn grootste nachtmerrie gelegd. Als ik, wetend dat Leon en zijn vrouw geen kinderen kunnen krijgen, het geheim van de tweeling voor me had gehouden, zou ik het mezelf nooit hebben vergeven.’
Nu was het haar beurt om te kreunen.
Hij greep haar handen. ‘De waarheid is dat jij en ik tot onze nek in de problemen zitten. Leon heeft onze hulp nog wat langer nodig.’
‘Je hebt niet echt een assistente nodig.’ Ze hield haar adem in.
‘Dat heb ik wel. Anna moet die nieuwe knie hebben, nu.’
‘Elke secretaresse uit je bedrijf kan haar vervangen.’
‘Ja, dat kan, maar ik dacht dat één van de redenen dat je Kreta wilde verlaten was dat je ouders het leven weer konden oppakken dat ze leidden voor Thea ziek werd.’
‘Dat klopt,’ gaf ze kalm toe.
‘Tegen de tijd dat je hier weggaat, neem ik een permanente assistente aan.’ Hij kuste de rug van haar handen en liet ze los. De rilling die ze voelde hield aan tot ze in Heraklion arriveerden.
Hoofdstuk 7
Bij de bloedbank van het Atheense ziekenhuis was het zoals gewoonlijk druk. Gabi keek naar Andreas. Ze lagen ieder op een bed om bloed te geven. Ze hadden een dag vrij genomen en dat was maar goed ook want ze hadden minstens een uur moeten wachten voor ze aan de beurt waren.
Om zich op deze dag voor te bereiden had ze stevig ontbeten en voldoende gedronken. Voor Andreas met haar naar het ziekenhuis ging waar Kris geopereerd zou worden, had hij de chauffeur van de limo opdracht gegeven hen naar een beroemd restaurant in de Plaka te brengen voor een lunch. In plaats van de specialiteit van het huis te bestellen hadden ze een ijzerrijke spinaziesalade en een steak gegeten.
Andreas was anders dan anderen. In de korte tijd dat ze voor hem werkte had ze geleerd dat hij alles goed en grondig deed. Daarom hield ze nog meer van hem. Als Kris niet geopereerd moest worden, had Andreas haar nooit gevraagd om te blijven. Dan zou dit allemaal niet zijn gebeurd.
‘Het lijkt wel of we op het strand van Papafragas liggen.’
Dat hij ineens terugdacht aan de avond dat ze zich bijna in zijn armen had laten gaan kwam zo onverwachts dat ze bijna van het bed viel.
‘Het is alleen niet zo warm,’ bromde ze.
‘Nee, en we zijn ook niet alleen. Gelukkig hoeven we straks niet die hele kloof door te zwemmen. We mogen de rest van de dag geen inspannende dingen doen. In geval van nood zou ik je niet kunnen redden.’
Ze moest lachen, ondanks die bitterzoete herinnering. ‘Wat gaan we dan doen?’
‘Ik laat ons terugbrengen naar kantoor, dan kunnen we op ons gemak in jouw appartement tv-kijken.’
‘Als je licht in je hoofd wordt, mag je ook op de bank liggen,’ zei ze sarcastisch maar onmiddellijk had ze spijt van haar woorden. Sinds hij haar het appartement had laten zien, had hij nooit meer gevraagd binnen te mogen komen en ze had hem ook nooit uitgenodigd. Snel vroeg ze: ‘Kijk je wel eens tv?’
‘Ja, heel vaak.’
‘Je maakt een grapje.’
Hij grinnikte. ‘Leon en ik zijn sportfanaten.’
‘Dat geloof ik graag maar wanneer vind je de tijd om te kijken?’
‘Ik kijk op mijn iPhone. Internet heb je overal en als je een beetje technisch bent, kun je alles ontvangen.’
‘Aha! Dus tussen belangrijke telefoontjes en vergaderingen door kijk je naar voetbal?’
‘Ja, of naar basketball of rugby.’
‘Of naar autoraces zoals de Grand Prix?’
‘Ja, ik vind het allemaal even boeiend.’
Ze fronste. ‘En ik dacht nog wel dat je anders was.’
Zijn glimlach was omverwerpend. ‘Waar kijk jij naar?’
‘Als ik in de States ben en tijd heb naar documentaires, kookshows, Britse komedies en detectives. Ik ben ook gek op stierenrijden.’
‘Ben je een fan van rodeo’s?’
‘Toen ik op de middelbare school zat, vroeg een vriendin me tijdens onze vakantie mee naar Austin waar ze vandaan kwam. Daar raakten we aan de praat met een stel cowboys die ons overhaalden er eens heen te gaan. Sindsdien ben ik er dol op.’
Doordringend keek hij haar aan. ‘Was er ook een speciale cowboy?’
‘Een tijd lang wel, ja,’ antwoordde ze eerlijk, ‘maar daar ben ik gelukkig van genezen.’
‘Zijn er veel geweest?’
‘Veel wat?’ Ze wist precies wat hij bedoelde.
‘Ziektes.’
‘Een half dozijn of zo.’ Ze had geen zin om over vroegere vriendjes te praten. Bij hem vergeleken zakte elke man die ze in het verleden had gekend in het niet. ‘Andreas? Over ziekte gesproken, wat heeft Kris’ cardioloog gisteren tijdens het onderzoek tegen Leon gezegd? Jij was erbij maar toen jullie op kantoor terugkwamen, reageerde jij anders dan hij.’