‘Andreas!’ riep ze bijna boos. ‘Waar gaat het nu echt om?’
‘Ik wil niet dat je Griekenland verlaat voor we weten of de hartoperatie van Kris geslaagd is. Als er complicaties optreden, moet je er natuurlijk bij zijn.’
Aan die mogelijkheid wilde ze niet denken. ‘Ik bid dat alles goed gaat maar als dat niet het geval mocht zijn, dan neem ik het eerste vliegtuig naar Griekenland.’
‘Dat is niet genoeg.’
Wat ging er in hem om? Hij vroeg het niet om persoonlijke redenen. Afgezien van zijn vriendin waren er legioenen vrouwen die op een avontuurtje met hem uit waren. ‘Waarom niet?’
Hij leek gefascineerd door de kloppende ader in haar hals. ‘Ik ben bij mijn familie geweest. De baby’s waren niet kalm te krijgen. Het is duidelijk dat ze jou zochten.’ Echt? ‘Eerlijk gezegd, met de operatie in zicht heeft Leon je nodig. Dat weet ik zeker.’
Met een zucht boog ze het hoofd. ‘Over een paar dagen zijn ze over mijn vertrek heen en dan komt alles goed.’
‘Dat geloof jij net zomin als ik.’ Hij boog naar haar toe. ‘Dit heeft tijd nodig. Ik weet hoeveel je van de jongens houdt. Geef maar toe dat je vanbinnen bijna sterft omdat je hen hier moet achterlaten.’
‘Natuurlijk doe ik dat.’ De tranen sprongen haar in de ogen en ze sloeg de handen voor haar gezicht.
‘Gabi…’ fluisterde hij hartstochtelijk.
‘Toen Thea me vroeg een stel te vinden dat de jongens wil adopteren, vond ik dat vreselijk want ik wilde voor hen zorgen. Ze wist niet dat ik bereid was voor hen mijn carrière op te geven. Helaas werd ik door de wet gedwongen contact met jou op te nemen.’
‘De hemel zij dank!’ Hij trok haar in zijn armen. Aanvankelijk hield ze zich stijf maar toen brak haar verdediging en uiteindelijk snikte ze het uit tegen zijn brede schouder.
‘Ik weet hoeveel je van ze houdt,’ mompelde hij in haar zijdezachte krullen. ‘Daarom wil ik ook dat je hier blijft. Kom voor mij werken tot Kris helemaal van zijn operatie is hersteld. We kunnen de tweeling om de paar dagen na het werk gaan opzoeken. Op die manier is iedereen gelukkig en je verhindert niet dat ze zich aan hun vader binden.’
Toen ze besefte dat ze voor eeuwig zo tegen hem aan wilde blijven staan, deed ze een stap achteruit en veegde met de rug van haar hand over haar ogen.
Vanuit haar ooghoek wierp ze hem een blik toe. Ze had nooit geweten dat grijze ogen zo warm konden zijn. Die doorschijnende glans werd veroorzaakt door zijn liefde voor de tweeling. ‘Alleen een Andreas Simonides kan alles zo simpel en redelijk laten klinken, ook al is het dat niet.’
‘Meer hoef ik niet te horen. Dat is dus geregeld.’
Nee, dat is het niet. ‘Nee, dat is het niet. Ik moet eerst met mijn baas bellen of die promotie nog op me wacht als ik later dan gepland terugkom.’
‘Ik ken je nu een week en ik kan je garanderen dat hij bergen zal verzetten om aan je verzoek te voldoen, als hij je maar terugkrijgt.’
Andreas zei altijd precies dat wat nodig was om zijn doel te bereiken. Daarom stond hij ook aan het hoofd van het familiebedrijf. Er restte nog één probleem. Welk doel had hij? Dat hij van de tweeling hield, wist ze, maar er was nog iets anders.
‘Vertel eens wat de werkelijke reden is dat je wilt dat ik tijdelijk voor je kom werken. Dan pas weet ik of je de waarheid spreekt of niet.’
‘Je bent niet zomaar iemand. Je bent de tante van de tweeling. Er is geen reden waarom je hen niet af en toe zou bezoeken. Dat gaat moeilijk als je aan de andere kant van de oceaan woont.’ Er verscheen een glimlach op zijn knappe gezicht. ‘Bovendien wil ik ze samen met jou bezoeken.’
Andreas…
‘Dat is het verkeerde antwoord,’ zei ze met grote ogen.
‘Een ander antwoord heb ik niet,’ antwoordde hij kalm.
‘Je bedoelt dat dat het enige antwoord is dat je me wilt geven. Als ik niet de waarheid hoor, ben ik niet bereid in Griekenland te blijven. Zelfs niet als mijn baas me langer vrij geeft.’
Zijn glimlach verdween. ‘Ik weet niet wat ik je meer kan vertellen behalve dat het mijn schuld is.’
Ze knipperde. ‘Wat?’
Indringend keek hij haar aan. ‘Alles. Het is mijn schuld dat het huwelijk van mijn broer kapot is. Als ik na jouw vertrek uit mijn kantoor geen actie had ondernomen, zouden ze nu niet in scheiding liggen en dan zouden de tweeling bij jou in Virginia wonen, volkomen tevreden met hun leventjes.’
‘Behalve dat ik ze niet had kunnen adopteren.’
‘Ze zouden nog steeds bij jou zijn geweest, Gabi.’
‘En als ze opgroeien en naar hun vader vragen, wat dan? Als ik zeg dat ik zijn naam al die tijd heb geweten, vergeven ze me dat misschien nooit.’