De koele, onverstoorbare directeur van het Simonides-imperium die ze op zijn kantoor had ontmoet leek zo Anders dan de ontspannen man die de boot bestuurde, dat het haar moeite kostte die twee met elkaar in verbinding te brengen. Binnen de kortste keren voeren ze met hoge snelheid naar open zee.
‘Wanneer vertel je me wat de echte reden van je komst naar de haven is geweest?’
Hij deed niet alsof hij het niet begreep. ‘Zometeen.’ Hij greep de versnellingspook en de boot ging er als een torpedo vandoor.
Met die reactie moest ze blij zijn. Ze was ook blij. Blij dat ze bij hem was al wist hij niet wat het betekende trouw te zijn aan één vrouw. Liet het haar maar onverschillig en kon ze maar toegeven aan haar verlangen zonder aan de prijs te denken.
Deline was een veel beter mens dan zij. Zij had Leon zijn onenightstand met Thea vergeven. Tot ze achter het bestaan van de tweeling was gekomen…
Zich in haar lot schikkend – althans tot ze in Heraklion waren – genoot ze van de zon op haar gezicht. Elke keer dat de boot over een golf sprong, voelde ze een regen van fijne druppeltjes. Met gesloten ogen probeerde ze het gevoel van blijdschap te onderdrukken.
Ze was onherroepelijk verliefd op Andreas. Een diepe, intense verliefdheid die nooit meer zou overgaan maar ze had besloten dat hij nooit te weten mocht komen dat hij de liefde van haar leven was. Ze zou het nooit hardop zeggen. Een gewone sterveling die naar het onbereikbare reikt, wekt de spotlust van de goden op.
‘Zeg eens eerlijk, Gabi. Wil je echt zo graag terug naar je oude baan?’
Zijn vraag bracht haar in één klap terug in de werkelijkheid. Ze ging zitten en keek hem met samengeknepen ogen aan. ‘Ja, heel graag. Het geeft me niet alleen voldoening, het bezorgt me ook een comfortabel leven en de belofte aan grote dingen in de toekomst. Waarom vraag je dat?’
Hij zette de motor af. In de stilte die viel hoorde ze het klotsen van het water tegen de romp. Hij stond op om wat blikjes limonade uit de koelbox te halen. Nadat hij haar er een had gegeven, ging hij weer zitten, zijn gebeeldhouwde lijf naar haar toegewend.
‘Dank je. Ik had niet gemerkt dat ik dorst had.’
Over de rand van zijn blikje fris keken zijn nu metaalgrijze ogen haar aan. ‘Ik weet wat je bedoelt.’ Er was een kleine nuance in zijn stem. Bedoelde hij iets anders? Herinneringen aan hun tweeën, op de meest primaire manier communicerend op dat strand. Bevend wendde ze haar blik af.
‘Wat herinner je je van mijn secretaresse?’
De vraag was zo vreemd dat ze dacht dat ze hem niet goed had verstaan maar hij zei of deed nooit iets zonder reden. ‘Ik vond haar doortastend maar ook eerlijk… vriendelijk zelfs, op een bepaalde manier.’
‘Een prima beschrijving,’ bromde hij. ‘Anna wordt binnenkort zeventig. Ze heeft vijfenveertig jaar voor mijn vader gewerkt en is nooit getrouwd.’
‘Dan moeten ze goed met elkaar overweg hebben gekund dat ze zo lang bij hem in dienst is gebleven.’ De oude dame was natuurlijk vreselijk verliefd geweest op Simonides senior. Als hij ook maar één tiende van de uitstraling en de vitaliteit van zijn zoon had bezeten, was dat volkomen begrijpelijk.
‘Toen hij met pensioen ging, heb ik haar gehouden met de bedoeling haar te vragen een nieuwe secretaresse in te werken maar na één dag besefte ik al welke schat ik in huis had. Ik wilde niemand anders meer.’
Gulzig dronk ze haar limonade op. ‘Dankzij haar hoeft de tweeling niet zonder vader op te groeien. Alleen daarom al mag ik haar, ook al ken ik haar nauwelijks.’
Hij haalde diep adem. ‘Secretaresse zijn is maar één van Anna’s taken. Zij zorgt dat alles in goede banen word geleidt. Begrijp je wat ik bedoel?’
‘Dat geloof ik wel,’ zei ze. ‘Ze bezit alle goede eigenschappen die jij zo bewondert.’
Ernstig knikte hij. ‘Maar ze moet nodig met pensioen. Ze moet aan haar knie worden geopereerd, dat stelt ze steeds maar uit.’
‘Ik heb gezien dat ze mank loopt.’
‘Ja, het wordt steeds erger. Ik had het bijna opgegeven iemand van haar kaliber te vinden. Tot ik jou ontmoette.’ Zijn doordringende blik herinnerde haar aan iets wat hij een week geleden had gezegd.
Als jij een baan zou zoeken, zou ik je alleen al vanwege je discretie en integriteit onmiddellijk aannemen als mijn persoonlijke assistente.
De ergste nachtmerrie die ze zich kon voorstellen lag op de loer. Ze wist precies waar dit gesprek op uit zou lopen en ze schudde haar hoofd.
‘Voor je weigert,’ zei hij, ‘wil ik voorstellen dat je me alleen helpt terwijl ik binnen het bedrijf naar de juiste persoon zoek om haar te vervangen. Dat kan een paar maanden duren. Je krijgt je eigen gemeubileerde appartement op de etage onder mijn kantoor. Nog een etage lager ligt het restaurant voor de staf.’