Met bonkend hart zochten zijn ogen Gabi. Hij had het gevoel of het weken geleden was in plaats van uren dat hij haar voor het laatst had gezien. Ze was nergens te bekennen.
Leon ving zijn blik op en kwam naar hem toe. Hij nam zijn broer mee naar een plekje waar ze ongestoord konden praten.
‘Zoals je ziet is het niet langer een geheim. De familie weet alles.’
Andreas was opgelucht. Nu hoefde hij de last niet langer alleen te dragen. ‘Heeft Deline de tweeling gezien?’
‘Ja, vanmiddag. Daarna is ze naar Athene gevlogen. Binnenkort kan ik de scheidingspapieren verwachten.’
Daar was hij al bang voor geweest. ‘Waar is Gabi?’
‘Op weg naar huis.’
Het bleek dat Andreas haar net had gemist. ‘Je bedoelt naar het vakantiehuisje?’
‘Nee, naar de States. Over twee maanden komt ze terug om haar ouders te bezoeken. Dan wil ik onze twee families samenbrengen.’
Twee maanden?
Hij bevroor. ‘Bedoel je dat ze Milos heeft verlaten?’
Verbaasd keek Leon hem aan. ‘Ja, voor zover ik weet wel.’
‘En je hebt haar niet tegengehouden?’
Zijn broer knipperde. ‘Rustig, Andreas. Waarom zou ik?’
‘Waarom niet?’ vuurde hij terug. ‘De afgelopen drie maanden is zij hun moeder geweest. Ze moet kapot zijn van verdriet.’
‘Ja, dat is wel waar, maar we vonden allebei dat dit de beste manier was, dan kan ik een band opbouwen met mijn zoons. Vanaf nu zijn de baby’s voor alles van mij afhankelijk. Een complete breuk was nodig.’
Daar viel niets tegenin te brengen maar na de intieme momenten die Gabi en hij hadden gedeeld, bezorgde de wetenschap dat ze Griekenland had verlaten hem het gevoel alsof hij geamputeerd was.
‘Ze vroeg me je te bedanken voor het tochtje naar Apollonia.’
Hij wreef over zijn nek en dacht aan haar reactie op het strand en bij de deur gisteren… Betekende het dan helemaal niets voor haar?
‘Broer?’ zei Leon zacht. ‘Heb je gehoord wat ik zei?’
Ja, Andreas had hem gehoord maar hij mocht geen tijd verliezen. ‘Leon? Doe me een plezier en excuseer me bij de familie. Ik moet even naar binnen, ik ben zo weer terug.’
Zijn broer perplex achterlatend racete Andreas de trap op. Zodra hij uit het zicht was, belde hij het resort. ‘Met Andreas Simonides, is Lena daar?’
‘Een ogenblikje alstublieft.’ Ongeduldig liep hij heen en weer tot hij haar stem hoorde. ‘Kyrie Simonides? Wat kan ik voor je doen?’
‘Ik heb begrepen dat Ms. Turner vandaag heeft uitgecheckt. Heb je een auto voor haar besteld om haar naar de luchthaven te brengen?’
‘Nee, niet naar de luchthaven. Ze wilde naar de pier om de veerboot te nemen.’
Die veerboot ging alleen naar Kimolos.
Hij kreeg een stoot adrenaline. ‘Dank je. Dat is alles wat ik wilde weten.’
Snel hing hij op. Gabi moest vannacht daar blijven en morgen een andere veerboot naar Athene nemen. Dat gaf hem de tijd om plannen te maken.
Met bonzend hart voegde hij zich weer bij zijn familie. Twee huilende baby’s gingen van de ene arm naar de andere. De mooie engeltjes waren niet op hun gemak bij de onbekende familie Simonides.
Niemand, zijn zusjes noch zijn moeder noch Estelle, lukte het hen te kalmeren. Zelfs toen Leon hen overnam, bleven ze huilen. Andreas wist dat Gabi zich nog verdrietiger voelde dan de tweeling.
Zijn moeder wierp hem een nieuwsgierige blik toe. ‘Waar ben je geweest? Waarom is Irena niet meegekomen?’
Het was nu niet het moment om te vertellen over het hoe en waarom van de breuk. ‘Ze kon niet. Ik moest een belangrijk telefoontje plegen.’
‘Heb je al gegeten?’
‘Ik heb geen honger.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Je broer heeft ons het hele verhaal van de tweeling verteld en de rol die jij en Gabriella Turner daarin hebben gespeeld. Je bent een bijzonder mens, Andreas. Ik hou van je mijn zoon.’
‘Deline heeft alles weer kapotgemaakt.’
Zijn moeder knikte. ‘Ik vrees dat ze de baby’s niet kan accepteren, vooral niet omdat ze zelf zo vurig naar een kind verlangt.’ Haar ogen vulden zich met tranen. ‘De jongens zijn zo lief. Het is bijna griezelig zoals ze op jou en Leon lijken toen jullie die leeftijd hadden.’
‘Ze lijken ook op hun moeder. Op het consulaat heb ik foto’s van haar gezien.’
‘De familie Turner moet kapot zijn van hun verlies. Je vader en ik willen hen graag leren kennen.’
‘Dat kan geregeld worden.’ Zodra ik Gabi heb ingehaald.
Gabi kreunde toen ze het vlekkerige gezicht met de gezwollen ogen zag dat haar vanuit de spiegel aankeek. Hopelijk waren alle sporen van de afgelopen nacht verdwenen als ze straks de veerboot naar Heraklion nam.
Ze trok een jeans en een witte, mouwloze blouse aan. Haar nog natte haar krulde. Bij deze hitte zou het in een mum van tijd droog zijn. Nadat ze wat koraalrode lippenstift had opgedaan, voelde ze zich iets beter.