‘Pas goed op jezelf,’ riep Gabi haar na.
O, Deline…
Hoofdstuk 6
Met een neerslachtig gevoel deed Gabi de deur dicht. Nadat ze de baby’s te eten had gegeven, bracht ze hen naar bed voor hun middagdutje en keek op haar horloge. Tien over twee. Ze belde haar moeder maar kreeg de voicemail. Ze liet een boodschap achter dat ze zonder de kinderen naar Heraklion terugkwam.
Terwijl ze wachtte tot Leon de kinderen kwam halen, bekeek ze de vluchten en de veerboten naar Kreta. De eerstvolgende vlucht was pas morgen maar om halfzes was er een veerboot naar Kimolos. Daarvandaan kon ze met een andere veerboot door naar Heraklion.
Dan had ze nog een dag nodig voor haar ouders en om te pakken. Dan moest ze naar Athene vliegen en vandaar naar Washington DC. Nu ze niet langer de zorg voor de tweeling had, was het noodzakelijk een oceaan tussen haar en Andreas te hebben.
Haar gedachten werden onderbroken door een klop op de deur. ‘Gabi? Ben je daar?’
Leons stem. Ze haastte zich naar de deur. Hij zag er nog slechter uit dan Deline, alsof hij in dagen niet had geslapen. ‘Kom binnen. Je vrouw zei al dat je zou komen.’
Hij volgde haar naar de woonkamer. ‘Ik heb geen vrouw meer.’
Er was niets wat ze kon zeggen om hem te troosten. Gelukkig was hij zo beleefd om geen vragen te stellen over hun gesprek want uit respect voor Deline wilde ze niet antwoorden. ‘Maar je hebt wel twee baby’s die hun vader nodig hebben. Wat zijn je plannen?’
‘Om te beginnen neem ik ze mee naar mijn villa hier. Estelle, de huishoudster, zal voor hen zorgen tot ik een nanny heb gevonden. Mijn moeder helpt ook. De hele familie is momenteel bezig een van de slaapkamers in een kinderkamer te veranderen. Iedereen wil me helpen hen te installeren. Mijn ouders kunnen niet wachten om hun nieuwe kleinkinderen te zien.’
‘Dat geloof ik direct.’
‘Gabi?’ Zijn bloeddoorlopen ogen werden vochtig. ‘Ik weet hoeveel jij en je ouders van de baby’s houden. Dit moet heel moeilijk zijn voor jullie.’
‘Dat is het ook. Dat zal ik niet ontkennen. Maar ze zijn jouw eigen vlees en bloed. Jou hebben ze harder nodig dan mij of mijn ouders. Hoe eerder je het overneemt, hoe eerder ze van jou zullen zijn, met hart en ziel.’
‘Mijn huis staat altijd voor je open.’
‘Dat weet ik. Over twee maanden kom ik een weekje naar Kreta om mijn ouders op te zoeken. Dan is Kris hopelijk zover van zijn operatie hersteld dat ik hem weer kan knuffelen.’
‘Daar verheug ik me nu al op. We organiseren een familiefeest, dan kan iedereen elkaar leren kennen.’
Hoe moest ze verder leven in de tijd tot ze de tweeling en Andreas zou terugzien? ‘Als je je broer ziet, wil je hem dan bedanken voor alles wat hij voor me heeft gedaan? Ik heb een heerlijke vakantie gehad.’
‘Andreas is de beste vriend die ik me kan wensen.’
Ze pakten de spulletjes van de kinderen in en legden alles in zijn auto. Op de achterbank waren al twee kinderzitjes geïnstalleerd. Toen kwam het moment dat ze de kinderen naar de auto moesten brengen.
Ze sliepen gewoon door en ze hadden geen idee dat ze de volgende keer wakker zouden worden in het huis van hun vader. Daar zouden ze opgroeien. En Andreas zou altijd een liefhebbende oom voor hen zijn…
Als zonen van een Simonides zouden ze een heerlijk leven krijgen!
Dat was fantastisch. Wat haarzelf betrof, door zoveel verliezen op één dag had ze het gevoel beetje bij beetje vanbinnen te sterven. Geef het nog niet op, Gabi. Vergeet niet waarom je Andreas hebt opgezocht.
Leon omhelsde haar stevig. ‘Je bent al die tijd hun beschermengel geweest. Dat zal ik nooit vergeten. We moeten onze nummers nog uitwisselen want ik ben bang dat ik je vaak zal bellen voordat ik weet hoe ik een echte vader voor hen kan zijn. De kinderen zullen je ook missen.’
‘Eén of twee dagen hoogstens.’
Ze liep naar binnen om haar mobieltje te halen. Nadat ze hun nummers hadden uitgewisseld, hield niets hem meer tegen. Hij stapte in en zij sloot het portier. Na een laatste kneepje in haar hand startte hij.
Ga nu maar voor mijn schatjes hun oogjes opendoen.
Ze bleef zwaaien tot ze uit het zicht verdwenen waren.
De helikopter stond nog niet aan de grond achter de villa op Milos of Andreas sprong er al uit. Hij was bij Irena geweest en had haar alles verteld over de tweeling en de vreemde omstandigheden die Gabi in zijn leven hadden gebracht. Dat had ze verdiend.
Hoewel Irena gekwetst was, was ze bij het afscheid toch beleefd gebleven. Nu wilde hij zo snel mogelijk zijn broer spreken. Iedereen zat natuurlijk bij het zwembad te eten. Na het eten wilde hij zijn broer apart nemen.
Even later hoorde hij zijn familie al praten. Het klonk geanimeerder dan anders en hij was nieuwsgierig naar de reden daarvan. Toen hij de laatste treden afliep, zag hij dat de hele clan rondom Leon en zijn ouders stond. Ze hielden Nikos en Kris in hun armen maar de baby’s leken niet blij.