‘Irena verwacht elke dag een huwelijksaanzoek. Dat is zijn vriendin en tevens mijn beste vriendin. Haar familie bezit een van de grootste kranten van Griekenland. Zij leidt de afdeling reizen.’
Opeens moest Gabi steun zoeken bij de dichtstbijzijnde stoel en ze liet zich erop zakken. Ze slikte moeizaam en vroeg: ‘Gaan ze binnenkort trouwen?’
‘Irena hoopt van wel. Dit weekend is hij bij haar in Athene.’
Gabi moest vechten om niet hysterisch te worden. Andreas en Leon hadden meer gemeen dan Deline dacht.
Gisteravond had Andreas haar hartstochtelijk gekust. Als ze hem niet had weggeduwd, zou ze dezelfde fout hebben begaan als Thea. Hij had weliswaar gezegd dat hij geen vrouw had maar ze had gedacht dat hij bedoelde dat hij momenteel geen romantische relatie had. Wat een naïeve dwaas was ze geweest!
Maar dat had niets te betekenen vergeleken bij dat wat Deline doormaakte. Het was heel egoïstisch om op een moment als dit aan zichzelf te denken.
‘Kan ik je helpen, Deline? Dat zou ik heel graag doen.’
Ze keek naar de kinderen. ‘Nee. Ik hou al mijn hele leven van Leon en ik heb altijd naar een kind van hem verlangd maar dat is nooit gebeurd. Nu ga ik van hem scheiden en zal er nooit meer een mogelijkheid zijn. Het leven is niet eerlijk.’ Haar lichaam schokte van het snikken.
Het hart zonk Gabi in de schoenen. ‘Daar ben ik het mee eens. Mijn vader heeft zijn dochter veel te vroeg verloren en Thea heeft niet lang genoeg geleefd om haar baby’s op te zien groeien. Als ze geen hartproblemen had gekregen, had ze me nooit iets verteld, daarvan ben ik overtuigd, en dan zou deze situatie nooit zijn ontstaan.’
‘Maar het is wel gebeurd,’ zei Deline toonloos, ‘en Leon wil zijn zoons hebben, dat is niet meer dan normaal. Hij heeft het zijn familie al verteld.’ Ze stond op. ‘Vanmorgen is hij naar het huis van mijn ouders gekomen om me te smeken hierheen te vliegen om de kinderen te zien voor ik een besluit nam.
‘Ik weet waar hij op hoopt maar hij begrijpt het niet. Zelfs als ik bij hem zou blijven en ons huwelijk nog een kans zou geven, ik herken niets van mezelf in hen.’ Haar stem brak. ‘Ik ben bang dat ik altijd haar zal zien en het hen kwalijk zal nemen, ook al kunnen zij er niets aan doen.’
Gabi’s hart kromp ineen. Ze stond op en sloeg haar armen om Deline heen. ‘Ik bewonder je eerlijkheid,’ zei ze zacht. ‘Je weet niet half hoe erg ik het vind.’
Deline beantwoordde haar knuffel en na een tijdje vroeg ze: ‘Wat ben je nu van plan?’
‘Zodra Leon de kinderen heeft opgehaald, ga ik naar Kreta en vandaar terug naar Amerika. Mijn werk wacht op me.’
‘Wat doe je?’
‘Ik ben manager van een pr-bureau. Het is een fascinerende business en ik doe het met plezier.’ In het belang van de tweeling moest ze wel zo opgewekt doen. Als ze nu instortte, zou ze nooit meer op kunnen krabbelen. ‘Werk jij?’
‘Nog niet, maar een vriend heeft me een baan aangeboden in de cadeauwinkel van een hotel. Ik denk dat ik het doe, al is het maar om niet in te storten.’
Goed van haar! Deline was niet alleen mooi, ze had ook ruggengraat. ‘Ik wens je het allerbeste, dat meen ik oprecht.’
Terwijl ze aan het praten waren, begon Kris zachtjes te dreinen. Gabi tilde hem op om hem te troosten.
Deline veegde de tranen uit haar gezicht en keek naar Gabi. ‘Ik had gedacht dat ik je niet aardig zou vinden maar nu ik je heb leren kennen, is dat onmogelijk.’
Weer sprongen de tranen Gabi in de ogen. Leon verloor een fantastische vrouw. Wat verdrietig dat Thea en hij elkaar ooit hadden ontmoet. Door de zwangerschap was Thea niet meer in leven. Maar als ze elkaar nooit hadden ontmoet, waren de baby’s er ook niet geweest. Dan zou ze Andreas nooit hebben leren kennen. Hoeveel pijn het ook deed, een leven zonder die drie kon ze zich niet meer voorstellen.
Ze liep met Deline naar de deur. ‘Ben je komen vliegen?’
‘Ja, met Leon in de helikopter. Hij is naar de villa. Zodra ik weer weg ben, komt hij hierheen.’
Alles ging nu heel snel. ‘Ik hoop dat je een goede vlucht hebt.’
Voor Deline kon reageren, hikte de baby en dat leidde haar af. Ze bestudeerde zijn gezichtje. ‘Wie is hij?’
‘Kris.’
‘Degene die de hartoperatie moet ondergaan?’
‘Ja.’
‘Hij ziet er gezond uit.’
‘Ja, dat weet ik, maar hij wordt sneller moe en hij is nerveuzer dan Nikos. Hij is ook iets kleiner. Hij blijft waarschijnlijk een paar centimeter kleiner dan zijn broertje. Volgens de arts maakt deze eerste operatie al een groot verschil.’
Haar onderlip trilde. ‘H-Hij is zo lief.’ Haar stem haperde en ze draaide zich abrupt om. ‘Ik moet gaan.’ Ze haastte zich weg.