Zijn verblindend witte glimlach had een domino-effect, alle botten in haar lichaam leken langzaam weg te smelten. ‘Als je uitgezwommen bent, kun je via het trapje in de boot klimmen, dan neem ik je mee voor een tochtje. Terwijl Leon met de baby’s kennismaakt, gaan wij genieten van een picknick op het water.’
‘Dat klinkt goed. Ik heb honger.’ Het was al halfvier. Ze had de tijd helemaal vergeten.
‘Ik ook.’ Zijn hese stem bezorgde haar een rilling.
Toen de mannen in het huisje waren, pakte zij snel uit haar slaapkamer een kort zonnejurkje met spaghettibandjes. Dat was voldoende om straks over haar bikini aan te trekken.
Daarna liep ze terug naar het strand, schudde de handdoek uit, liep het water in, en gooide haar spullen achterin de boot voor ze er zelf inklom. Tegen de tijd dat Andreas het huis uit kwam, was ze presentabel genoeg om zich op haar gemak te voelen met hem.
Hij duwde de boot het water in en sprong moeiteloos aan boord. Voor hij de motor startte, wierp hij haar een keurende blik toe. ‘We gaan naar Kimolos.’ Hij knikte naar een eiland ongeveer anderhalve kilometer verderop. ‘Het dorpje Psathi is de moeite van een bezoekje waard.’
Halverwege zette hij de motor af en kwam bij haar op de achtersteven zitten om te eten. In de koeltas zaten sapjes, fruit en zelfgemaakte broodjes. Nooit had een lunch lekkerder gesmaakt.
‘Dank je voor deze heerlijke lunch, voor het hele tochtje eigenlijk.’
Kauwend op een appel keek hij haar aan. ‘Jij bedankt dat je bij mijn secretaresse bleef aandringen op een afspraak.’
Ze fronste. ‘Misschien was het beter geweest als ze geen medelijden met me had gehad.’
Er verschenen lijntjes in zijn knappe gezicht. ‘Dat mag je nooit meer zeggen. Ik wil er zelfs niet aan denken.’
Zij ook niet. Een wereld zonder Andreas kon ze zich niet meer voorstellen. Ze dronk haar cola op. ‘Hoe denkt Leon er nu over?’
Hij slaakte een diepe zucht en ging met gesloten ogen op de bank liggen om van de zon te genieten. Zijn gebruinde lichaam met het donkere borsthaar en zijn uitgesproken profiel waren te veel voor haar. Ze draaide haar hoofd om en staarde in de verte.
‘Als de tweeling Leon niet hadden geraakt toen hij hen voor het eerst zag, zou hij niet hebben ingestemd met mijn plan jou hier te brengen. Toen ik vertelde dat Kris volgende maand een hartoperatie moet ondergaan, drong de situatie pas werkelijk tot hem door maar hij is doodsbenauwd. Hij houdt van Deline. Hij is bang haar te verliezen als ze de waarheid hoort.’
‘Ik zou niet graag in zijn schoenen staan.’
Na een stilte: ‘Als jij Deline was, zou jij er dan mee kunnen leven?’
Ernstig keek ze hem aan. ‘Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Ze heeft hem dat wat een jaar geleden is gebeurd vergeven maar nu er ook nog kinderen in het spel zijn…’
Ze boog haar hoofd. ‘Als ik ontzettend veel van hem hield, misschien wel. Hij wist niet dat hij mijn zusje zwanger had gemaakt maar ik ben Deline niet. Houden ze zoveel van elkaar dat ze het aan zouden kunnen?’
Hij ging zitten. Zijn ogen hadden een gekwelde blik. ‘Ik denk dat ze er pas achter komen hoe hecht hun huwelijk is als hij het haar heeft verteld.’
Rusteloos ging ze verzitten. ‘Dat moet hij gauw doen. Elke dag die voorbijgaat zonder dat hij het vertelt maakt het voor haar moeilijker hem te vertrouwen.’
‘Dat heb ik ook tegen hem gezegd nadat hij de kinderen in het park had gezien.’
‘Andreas – hoe graag ik vanmiddag ook met je wil gaan varen om hem wat meer tijd te geven met de tweeling, ik denk toch dat we beter terug kunnen gaan. Als hij nog een dag wacht, is het misschien te laat om Deline nog te overtuigen. Dat moet je hem duidelijk maken.’
‘Dat ben ik met je eens,’ zei hij schor.
‘Het is een kwestie van vertrouwen. Als Leon wil bewijzen dat hij van haar houdt, dan moet hij het haar nu vertellen.’
Hij knikte. ‘Niet alleen dat, als hij niet bij zijn zoontjes is, wordt het moeilijk een band met hen op te bouwen.’ Hij sprong overeind. ‘Kom, laten we teruggaan.’
De zee was kalm en binnen de kortste keren waren ze terug op het strand. Met haar handdoek boven haar hoofd sprong ze in het ondiepe water en holde voor Andreas uit naar de voordeur.
Leon lag met de kinderen op een plaid op de grond in de woonkamer. Het was ontroerend om te zien. Nikos lag naast zijn papa en die hield Kris in de lucht en kuste zijn buikje om hem aan het lachen te maken.
Andreas’ ogen schitterden verdacht en hij wierp haar een veelbetekenende blik toe. Zij bleef staan om hen niet te storen maar hij tilde Nikos op en knuffelde hem.
Leon stond op met Kris in zijn armen. ‘Ik kan nog niet geloven dat ze van mij zijn,’ mompelde hij in de zachte haartjes van de baby. Hij ging op een volkomen natuurlijke manier met de baby’s om.