Dat mocht niet weer gebeuren. Nooit meer!
In het halfduister voelde ze zijn blik over zich heen glijden. ‘Gabi?’ zei hij met diepe stem. ‘Kun je me nog iets langer vertrouwen?’
Dat was moeilijk. ‘Aangezien ik het ben die contact heeft opgenomen met jou, kan ik nu moeilijk weigeren. Zijn jouw ouders al op de hoogte?’
‘Nee. Leon wil het hun pas vertellen als hij er klaar voor is.’
‘Dus jij moet ook alles geheimhouden.’
‘Ja, maar dat vind ik niet erg.’
Nee. Ze begon te begrijpen wat voor soort man hij was. ‘Je neemt heel wat op je schouders.’
‘Jij ook. De zorg voor de tweeling is zwaar. Ik wil je daar graag bij helpen. Uiteindelijk zijn ze ook mijn vlees en bloed.’
‘Andreas? Ben je getrouwd?’ Ineens moest ze dat weten. ‘Je draagt geen trouwring maar ik weet dat niet alle mannen dat doen.’
In de stilte die viel was de spanning voelbaar. ‘Nee, ik ben nog single. Je hoeft je geen zorgen te maken dat ik vanwege Leon iets geheimhoud voor een vrouw of haar verwaarloos.’
Single. O nee, nu vertrouwde ze zichzelf al helemaal niet meer. Ze had zich voorgenomen nooit meer een man in haar hart toe te laten maar Andreas had al een ingang gevonden. Toen ze even niet op haar hoede was, was hij ongezien binnengeglipt.
‘W-Waar is dat veilige plekje?’ stamelde ze.
‘Op Mikos, in een dorpje genaamd Apollonia. Ik weet dat je morgen weg wil maar ik hoop dat je nog eens serieus over mijn voorstel nadenkt. Hoe dan ook, ik verwacht vanavond nog een telefoontje van je. Welterusten, despinis.’
Hoofdstuk 4
Andreas moest twee telefoontjes plegen. Vanaf het moment dat Gabi zijn bureau was binnen gekomen, of liever gezegd met haar blonde krullen en azuurblauwe ogen was binnengestormd, had hij geweten dat hij moest bellen.
Gabi’s vrouwelijke rondingen werkten op zijn zintuigen als de Venus van Milo die was opgegraven in de oude stad Milos waar hij als jongetje in de ruïnes had gegraven. Met zijn één meter vijfentachtig had hij zich nooit aangetrokken gevoeld tot kleine of blonde vrouwen, tot nu. Het verraste hem zeer.
Haar eerlijkheid samen met haar kracht intrigeerde hem. Als hij alles wat hij fascinerend en vertederend aan haar vond sinds hij haar met de tweeling had gezien moest opnoemen, zou de lijst eindeloos worden.
Er overkwam hem iets vreemds. Hij voelde zich een ander mens. Hij besefte dat hij met Irena moest breken.
Het was niet fair tegenover haar zulke gevoelens voor een andere vrouw te koesteren. Hij had het niet gepland. Het was gewoon gebeurd…
Misschien betekenden die gevoelens voor Gabi wel helemaal niets, maar op dit moment wilde hij precies weten wat het was want nooit eerder had een vrouw hem zo opgewonden. Diep in zijn hart wist hij dat Gabi ook wat voor hem voelde. Gabi zou hem niet hebben gevraagd of hij getrouwd was als haar gevoelens niet ook in het spel waren.
Vanavond, toen ze buiten voor het consulaat stonden, had het hem de grootste moeite gekost haar niet in zijn armen te nemen om haar te kussen.
Nadat hij had gedoucht, knoopte hij een handdoek om zijn heupen en pakte zijn mobieltje. Irena nam niet op maar hij kreeg haar voicemail. Gefrustreerd omdat dit iets was wat hij liever niet per telefoon had willen afhandelen, wilde hij ophangen toen ze toch nog opnam.
‘Andreas – niet ophangen. Ik was in de kamer hiernaast. Ik verwachtte niet meer dat je zou bellen vanavond. Ik heb je gemist.’
Hij voelde zich schuldig. Vrijdag had hij haar voor het laatst gesproken. Nu was het dinsdagavond en hij had haar totaal niet gemist. Zijn gedachten waren bij een andere vrouw. Hoe was dat mogelijk?
‘Irena? Vergeef me.’
‘Je weet dat ik dat doe.’
Ja, dat wist hij.
‘Er is iets aan de hand. Je klinkt zo anders.’
Ja, zijn hele wereld stond op zijn kop. ‘Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen maar ik wil eerlijk zijn, dat verdien je. Tot afgelopen vrijdag was jij de enige vrouw in mijn leven.’
Er volgde een lange stilte. ‘Probeer je me te vertellen dat er een ander is?’
Hij liet zijn hoofd zakken. ‘Laten we zeggen dat ik iemand heb leren kennen.’ Niet te geloven dat hij dat zei tegen de vrouw van wie hij had gehouden en die hij ten huwelijk had willen vragen. De grip die Gabi op hem had was veel sterker dan hij had beseft. ‘Ik zweer dat ik nooit had gedacht dat ik je dit zou moeten vertellen.’
Weer een stilte. ‘Koestert zij ook gevoelens voor jou?’ vroeg Irena eindelijk zacht. Ze werd niet boos. Dat lag niet in haar aard. Werd ze maar kwaad op hem maar in plaats daarvan was daar deze kalmte die haar pijn nog eens extra duidelijk maakte.
‘Ik denk dat ik haar niet onverschillig laat maar ik heb mijn gevoelens nog niet laten blijken.’