‘Dat moet hij eens proberen,’ gromde hij. ‘Je ouders wachten op je. Ik breng je wel even naar huis.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Dat hoeft niet.’
‘Ik sta erop.’
Zonder af te wachten, pakte hij haar bij haar arm. Zodra ze op straat waren, maakte ze zich los en liep snel verder maar met zijn lange stappen hield hij haar gemakkelijk bij.
Bij het gebouw, knikte ze tegen de wachtpost en verwachtte dat Andreas afscheid zou nemen maar hij liep nog steeds achter haar aan.
Plotseling bleef ze staan. ‘Je hoeft me niet helemaal tot aan de voordeur te brengen.’
‘Jawel. Ik wil met je ouders praten.’
Wat? Ze verstijfde. ‘Nee, Andreas! Mijn ouders weten van niets en ik wil dat dat zo blijft. Pas als Leon besluit de kinderen op te eisen, wil ik hun alles vertellen. Als er al over gepraat moet worden, dan is Leon degene die dat moet doen.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘In een ideale wereld zou het zo werken maar daar is hij nog niet aan toe.’
Dat was overduidelijk.
Weer pakte hij haar bij haar arm. Had hij dat maar niet gedaan. Het wekte beangstigende gevoelens op. Zijn aanwezigheid was imponerend.
‘Ik heb een plan dat onmiddellijk een eind maakt aan al onze problemen, Gabi, maar je moet me vertrouwen.’
Haar ogen vulden zich met tranen. ‘Thea vertrouwde mij en kijk nu eens wat er is gebeurd omdat ik mijn belofte aan haar heb verbroken. Haar afschuwelijke scheiding en haar dood hebben mijn ouders al genoeg verdriet gedaan.’ Haar stem beefde. ‘Ga nu alsjeblieft weg.’
Zijn gezicht verstrakte. ‘Dat kan ik niet zolang het probleem niet is opgelost. Je kent het gezegde over gewaarschuwd zijn. Als onze families weten wat er aan de hand is en samenspannen, kan niemand ons iets aandoen. Begrijp je dat dan niet?’
Ja. Het had geen zin te proberen hem op andere gedachten te brengen. Niet voor niets was hij directeur van Simonides Corporation. Het was allemaal haar eigen schuld. Hij had haar gevraagd hem te vertrouwen. Ze had gedacht dat ze dat zou kunnen maar hiermee doorgaan was hetzelfde als blind vliegen.
‘I-Ik weet niet of ze nog op zijn,’ zei ze onzeker.
‘Bel maar even om te zeggen dat je iemand meebrengt.’
Ze boog haar hoofd. ‘Dat kan ik niet.’
‘Dan doe ik het. Ze hebben het recht te weten wat er speelt.’
Er liep een huivering over haar rug. Hij had de vinger op de zere plek gelegd. Ze haatte het dit alles achter de rug van haar ouders om te doen. Verslagen door zijn logica en haar eigen schuldgevoel haalde ze haar mobieltje uit haar tas. Haar moeder nam onmiddellijk op.
‘Hallo, liefje? Waar ben je? Ik dacht dat je al thuis zou zijn.’
Ze keerde Andreas haar rug toe. ‘Ik ben naar buiten gegaan om een man te spreken die ik laatst in Athene heb ontmoet. Hij is nu bij me en hij wil met jou en papa praten. Ik weet dat het nogal vreemd klinkt.’
De stilte aan de andere kant sprak voor zichzelf. ‘Kennen we hem?’
Gabi slikte moeizaam. ‘Nee, maar wel van naam.’ Jullie en iedereen in Griekenland.
‘Hoe heet hij?’
‘Andreas Simonides.’
‘Mijn hemel!’ Als het jacht van de familie Simonides in de haven van Heraklion lag, wist de hele stad dat.
Ze sloot haar ogen. ‘Ik weet dat het al laat is maar dit is belangrijk. Wil je papa even inlichten?’
‘Ja, natuurlijk. De baby’s slapen. We wachten op jullie in de salon.’
‘Dank je, mam. Je bent een schat.’
Andreas zag dat ze haar mobieltje weer in haar tas deed. ‘Als je een baan zoekt, kun je altijd bij mij komen werken als mijn persoonlijke assistente, alleen al vanwege je discretie en je integriteit.’
Uit zijn mond was dat het hoogst mogelijke compliment maar het laatste wat ze wilde was zijn privésecretaresse worden of iets anders waardoor ze in zijn buurt zou moeten verkeren. Geen sprake van dat ze zich emotioneel nog eens zo in gevaar zou brengen.
‘Zullen we naar binnen gaan?’ Ze ging hem voor. Haar ouders zaten alert te wachten in de salon.
Nadat ze hen had voorgesteld, nam Andreas plaats op een stoel tegenover de bank waarop haar ouders zaten. Gabi liet zich in de andere stoel zakken. Ze wist dat haar ouders stierven van nieuwsgierigheid.
‘Ik zie jullie blikken,’ viel Andreas met de deur in huis. ‘Ongetwijfeld is jullie opgevallen dat jullie kleinzoons op mij lijken. Dat komt omdat hun vader Leonidas, mijn broer, is. Wij zijn een eeneiige tweeling. In onze familie komen veel tweelingen voor.’
Terwijl haar ouders dat onverwachte nieuws verwerkten, vervolgde hij: ‘Nikos en Kris hebben een oom, Gus, en twee tantes, Melina en Leila. Voordat Gabi afgelopen vrijdag in mijn kantoor opdook, hadden mijn ouders tien kleinkinderen. Na ons gesprek besefte ik dat dat er nu twaalf zijn.’