‘Dank je dat je deze ontmoeting mogelijk hebt gemaakt, Gabi.’
Het klonk als een afscheid. Leon had natuurlijk gezegd dat hij de situatie niet aankon. Welke man kon dat wel? Een nachtje in de armen van een onbekende zou niet op deze manier mogen eindigen. Hij zou niet de eerste vader zijn die zijn verantwoordelijkheid niet wilde nemen.
Ze had medelijden met Andreas. Het was duidelijk dat hij van zijn broer hield en alles zou doen om hem te helpen. ‘Dat is niet meer dan normaal. Ik ben degene die contact heeft gezocht met jou. Dankzij jou zal ik nooit tegen de kinderen hoeven te liegen.’
Even schraapte ze haar keel en vervolgde: ‘Zodra ik terug ben in Virginia, laat ik de telefoon weer aansluiten. Ik laat het nummer wel op je voicemail achter. Als je broer contact wil opnemen, kun je hem beide nummers geven. Nog één ding. Zeg alsjeblieft tegen hem dat ik hem nooit over wat dan ook zal lastigvallen.’
Zijn ogen keken verbaasd. ‘Wanneer ga je weg?’ vroeg hij met rauwe stem.
‘Overmorgen.’ Om het onvermijdelijke niet nog langer uit te stellen stak ze haar hand uit. ‘Tot ziens, Mr. Simonides.’
Toen ze dinsdagavond de laatste babykleertjes aan het inpakken was, kreeg ze een sms’je. Haar ouders waren in de kinderkamer met de tweeling aan het spelen, hun laatste avond samen voor minstens twee maanden. Het was bijna bedtijd. Haar vader wilde hen instoppen.
Sinds ze de vorige dag Andreas en zijn broer had gesproken, had ze haar uiterste best gedaan de hele zaak uit haar hoofd te zetten. Het was haar aardig gelukt haar gevoelens voor haar ouders verborgen te houden. Als ze al iets van pijn hadden gezien, zouden ze dat wijten aan haar vertrek met de baby’s de volgende dag.
Haar ouders hadden geen idee dat ze de vader van de jongens had ontmoet. Ze was teleurgesteld dat hij niets had gedaan om te voorkomen dat ze met zijn kinderen het land verliet, weg bij hem.
Het deed haar pijn voor zijn zoons.
De pijn was bijna onverdraaglijk maar ze moest ermee leren leven want dat had ze met Andreas afgesproken. Ze zou hun afspraak nakomen, ook al wilde ze liever wat anders.
Met een gekwelde zucht pakte ze de telefoon van de commode. Jasmin, haar beste vriendin, wist dat ze terugvloog en ze wilde waarschijnlijk weten hoe laat en met welke vlucht ze kwam. Toen ze echter zag van wie het bericht was, kreeg ze een stoot adrenaline en haar hart sloeg op hol.
Ik ben net in Heraklion gearriveerd. Kom naar het park zodra je de tweeling in bed hebt gelegd. Als het moet, wacht ik tot morgen want we moeten praten. A.
Ze onderdrukte een kreet van vreugde. Dit betekende dat Leon er nog eens over had nagedacht en zijn kinderen niet weg wilde laten gaan zonder afspraken te maken om hen terug te zien. Het betekende ook dat ze Andreas nog een keer zou zien. Haar hart bonsde en de gedachten tolden door haar hoofd.
Nadat ze de koffer had dichtgedaan, liep ze naar haar slaapkamer om zich om te kleden. Ze trok haar T-shirt en jeans uit en pakte de bruine broek en het groene topje dat ze morgen in het vliegtuig aan wilde doen.
Nadat ze haar haar had geborsteld en lippenstift had opgedaan, stak ze haar hoofd om de deur van de kinderkamer. Haar ouders waren helemaal verdiept in de kinderen en hadden nauwelijks aandacht voor haar. ‘Ik moet nog even weg.’
‘Maak het niet te laat,’ zei haar vader voor hij weer voor Nikos begon te zingen. Een vertederende scène.
‘Nee, ik ben zo terug.’
Ze ging naar buiten, zwaaide tegen de wacht, en liep richting park. In de schemering kwam de schoonheid van het Griekse eiland nog beter tot zijn recht, die avond al helemaal. Dat kwam door Andreas. De wetenschap dat hij op haar wachtte, maakte het moment magisch.
Misschien had Thea dat ook zo gevoeld toen ze Leon aan boord van dat jacht had ontmoet, alsof de hemel heel dichtbij was en een van de goden van de Olympus naar beneden was afgedaald zodat een mens hem kon aanraken.
Hij was inderdaad heel dichtbij gekomen, zo dichtbij dat hij haar had aangeraakt, en haar twee kleine stervelingen had geschonken. Nu was de machtige god Andreas hier om een deal te sluiten tussen die twee werelden. Bij die gedachte maakten de sterretjes uit haar ogen weer plaats voor haar gezonde verstand.
Deze avond zag hij er niet uit als een god. Hij stond bij de fontein en droeg een crèmekleurig sporthemd en een kaki broek. Er was niemand anders. In plaats van dure, handgemaakte, leren schoenen droeg hij sandalen.
Hij zag haar aankomen maar maakte geen aanstalten haar tegemoet te komen. ‘Yassou, Gabi.’
‘Hoi!’ Hou het luchtig. ‘Toen ik je bericht kreeg, ben ik direct gekomen. Moeder en ik vliegen morgen al vroeg naar Athene.’
‘Dat weet ik.’ Wat was hij stoer zoals hij daar stond. ‘Voor je weggaat, wil ik eerst nog iets met je bespreken.’