Ze liep met Nikos naar hem toe. ‘Goedemorgen.’
‘Kalimera.’ Zijn stem klonk bijna sloom. Zijn blik gleed van haar naar Nikos en zijn grijze ogen lichtten op. ‘Ken je me nog?’ Hij drukte een kus op het wangetje van de baby.
Nikos knipperde met zijn oogjes. Wat was hij lief.
‘Gabi?’ Zijn ogen, met een zweem van angst erin, zochten de hare. ‘Ik wil graag iemand aan je voorstellen.’
Wie?
De vrouw met wie hij wilde trouwen nu hij het familiebedrijf had overgenomen? Het kostte haar moeite om kalm te blijven. Die vrouw was natuurlijk hopeloos verliefd op hem maar zou ze in staat zijn de kinderen die hij met iemand anders had te accepteren en van hen te houden?
Opeens werd ze heel erg bezitterig. Geen enkele vrouw kon voor hen zorgen zoals zij maar dat was haar zaak niet. Ze had geen enkel recht op de jongens.
Hij gaf een vriendschappelijk kneepje in haar arm. ‘Kalm maar,’ zei hij zacht toen hij merkte hoe stil ze was geworden. ‘Ik vertrouw hem volledig.’
Hem?
Andreas liep weg. Haar hart sloeg op hol. Toen hij binnen twee seconden terug was, dacht ze dat ze scheel keek want ze zag twee Andreassen.
Geschrokken knipperde ze met haar ogen maar haar dubbele zicht werd niet beter. Toen ze dichterbij kwamen, besefte ze dat er niets aan haar ogen mankeerde. Andreas kwam naar haar toe met zijn spiegelbeeld in een bruin kostuum en crèmekleurig hemd, alleen had de laatste geen litteken en zijn haar was langer dan op de krantenfoto.
Stomverbaasd keek ze naar Andreas. ‘Je bent er een van een tweeling!’
‘Dat klopt. Gabrielle Turner, dit is mijn beste vriend en vijf minuten oudere broer, Leonides Simonides.’
‘Hallo, Mr. Simonides,’ zei ze, en ze schudde hem de hand.
‘Leon? Zeg je zoons eens gedag.’
Hoofdstuk 3
Had Thea met Leonides Simonides geslapen en niet met Andreas?
‘Ms. Turner? Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Leon was al net zo stomverbaasd als zij. Met ongelovige blik keek hij naar de jongetjes en het kostte hem moeite om iets te zeggen.
‘Gabi heeft Nikos op de arm,’ zei Andreas. ‘Dat daar is Kris, hij heeft net een dutje gedaan.’
Andreas gaf Gabi een knipoog. Ze werd helemaal warm en ze glimlachte terug, denkend aan de gekke opmerking die ze zaterdag had gemaakt dat de kinderen wel volgegeten poezen leken.
Toch kon ze Leon niet vergeten. Andreas had hem weliswaar van tevoren over de kinderen verteld maar toch moest dit een schok voor hem zijn. Het verbaasde haar niet dat hij zich op de bank liet zakken.
‘Wil je Nikos even vasthouden?’ vroeg ze.
‘Ik zou niet weten wat ik moet doen als hij gaat huilen,’ bromde hij met een asgrauw gezicht.
‘Hij gaat niet huilen.’ Ze gaf hem de baby. Intussen had Andreas Kris opgetild en hij kuste hem in zijn nekje.
Om hun wat privacy te geven wandelde ze naar de andere kant van het park om de biografie over het leven van de Franse chef-kok Julia Child uit te lezen.
In jaren had ze niet zo’n goed boek gelezen. Net als Julia had ook Gabi een zwak voor eten. Dat had ze pas sinds haar vader naar Kreta was overgeplaatst. Nadat ze haar eerste pastitsio had geproefd, was ze onmiddellijk verliefd geworden op de Griekse keuken.
De afgelopen maanden had ze geoefend in de keuken van het consulaat, vastbesloten om de jongens vanwege hun ouders te laten wennen aan Grieks eten. De spanakopita lukte haar al tamelijk goed.
Ineens drong het tot haar door dat ze voor de tiende keer de laatste bladzijde aan het lezen was. Ze sloeg het boek dicht en keek op. De baby’s zaten weer in hun wagentje en de mannen stonden ernaast. Andreas was aan het woord maar ze had geen idee wat hij zei.
Ze durfde hen niet te onderbreken en wachtte tot hij met een ernstig gezicht met het wagentje naar haar toe kwam. Ze deed het boek in haar tas en stond op. Leon was weggelopen.
‘Ik moet me verontschuldigen voor mijn broer,’ zei Andreas abrupt.
‘Dat hoeft niet. Het gebeurt niet elke dag dat een man op deze manier wordt geconfronteerd met zijn vaderschap, al helemaal niet met een tweeling.’ Het blije gevoel van daarstraks toen ze Andreas met de kinderen had gezien was verdwenen. Zelfs in haar stoutste dromen had ze niet kunnen bedenken dat zijn tweelingbroer de vader was!
Ernstig keek Andreas haar aan. ‘Hij is al drie jaar getrouwd.’
Ze slaakte een kreet. Had Thea geweten dat hij getrouwd was of had het hen in de hitte van het moment niet kunnen schelen?
‘Hij heeft tijd nodig,’ mompelde ze.
‘Je toont heel veel begrip. Als hij van de schrik is bekomen, wil hij vast met je praten.’ Zij was er vrij zeker van dat hij dat niet zou willen. Zeker niet als Andreas hem had verteld dat ze de tweeling mee terug wilde nemen naar Virginia om hen daar groot te brengen, maar ze zei niets.