‘Ja. Ze zijn drie maanden oud.’
‘Drie maanden?’ Geschokt vormden zijn lippen de woorden. ‘Heeft Ms. Paulos contact met je opgenomen?’
‘Nee, dat heeft ze niet gedaan. Helaas voor de kinderen is ze tijdens de geboorte gestorven.’
‘Ze is dood?’ Als een man in trance herhaalde hij alles wat Andreas zei.
‘Haar halfzusje, Gabi Turner, kwam gisteren op mijn kantoor. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik de jongens vandaag kon zien in een park vlak bij het consulaat.’
Als een getergde leeuw sprong zijn broer op.
‘Kalm aan, Leon. Ik weet wat je denkt maar je hebt het mis. Om te beginnen denkt zij dat ik de vader ben.’
Leon draaide zich om. ‘Heb je haar dan niet verteld dat ik het ben die op die foto staat?’
‘Nee.’
De ogen van zijn broer werden groot. ‘Hoeveel geld wil ze hebben om het stil te houden?’ vroeg hij op gedempte toon.
Die vraag was gerechtvaardigd, hij was ook bij Andreas opgekomen toen ze hem de foto had laten zien. ‘Ze wil me niet chanteren. Het gaat om iets heel anders.’
‘En jij gelooft haar?’ riep Leon uit, en hij greep hem bij de schouders.
Gabi kon natuurlijk liegen. Als dat het geval was… Even zag hij zwart maar toen kwam zijn gezonde verstand weer terug.
‘Ik durf er alles onder te verwedden dat ze alleen bij me is gekomen om me te laten weten dat ik twee zoons heb. Binnenkort verlaat ze Griekenland.’
‘Waarom zou ze dat doen?’
Hij haalde diep adem. ‘Omdat ze vindt dat de kinderen het verdienen bij hun echte vader op te groeien.’
Leon wierp hem een vermoeide blik toe. ‘Het kan een tactische zet zijn. Waar gaat ze heen?’
‘Naar Alexandria in Virginia.’ Naar haar huis en haar leven. ‘Haar vader is daar zijn diplomatieke carrière begonnen. Dat heb ik laten natrekken.’
Terwijl Leon bleef zwijgen, ging het mobieltje van Andreas. Hij keek wie er belde en nam op. ‘Moeder?’
‘Waar ben je?’
‘Thuis.’ Hij keek naar zijn broer. ‘Leon is bij me.’
‘Kunnen jullie niet voor één avond ophouden met over zaken te praten?’
‘Ja. We komen eraan.’
‘Mooi zo. Iedereen vraagt waar jullie blijven. Deline zoekt jullie overal. We gaan wat familiefilms bekijken.’
‘We komen eraan,’ riep Leon luid genoeg om door haar te worden gehoord voor zijn broer de verbinding verbrak.
Andreas liep naar de studeerkamer en legde de enveloppe in zijn bureau. Daarna keek hij naar zijn broer. ‘Gabi denkt dat ik de vader ben, dat wil ik voorlopig zo laten.’
Leon gaf hem de prop papier. Hij legde hem in een asbak en stak hem aan. Toen het bewijs verdwenen was, hief hij zijn hoofd op. ‘Voor je een besluit neemt, moet je eerst zelf de tweeling zien.’
Zijn broer maakte een vreemd geluid.
‘Ik zal Gabi bellen om een afspraak te maken voor maandag. Tegen de familie zeggen we dat we dringend voor zaken weg moeten. We blijven niet lang weg.’
Leon begroef zijn gezicht in zijn handen. ‘Hoe kan ik al die tijd doen alsof er niets aan de hand is?’
Andreas huiverde. ‘Daar moeten we allebei een manier voor vinden.’
Leon hief zijn donkere hoofd op. ‘Als Deline erachter komt… Ik zweer dat ik er alles aan heb gedaan om ons huwelijk te redden. Het is maar één keer gebeurd, Andreas. Het zal nooit meer gebeuren. Ik hou van Deline.’ Zijn stem trilde.
‘Ik geloof je.’
‘Je weet waarom we die twee maanden uit elkaar zijn geweest. We hadden ruzie omdat ik zoveel werk. Ze begon er weer over dat ik met jou getrouwd was in plaats van met haar. Ze zei dat ze het zat was verwaarloosd te worden en dat het mijn schuld was dat we nog niet zwanger waren.
‘Toen ze zei dat ze even weg wilde om na te denken, ging ik door een hel. Nadat ik wekenlang had geprobeerd haar te spreken te krijgen, zei ze dat ze overwoog de scheiding permanent te maken. Ik was zo gekwetst dat ik naar het jacht ben gegaan. Een paar vrienden gingen mee, ze brachten wat vrouwen mee. We dronken te veel. Het was nooit mijn bedoeling mijn hoofd te verliezen.’
Dat wist Andreas al. Hij had gezien hoe bang zijn broer was en dit nieuwtje maakte het allemaal nog erger.
Leon bleef voor zijn broer staan. ‘Ik weet dat dat geen excuus is voor de grootste vergissing van mijn leven.’ Hij kneep zijn lippen op elkaar. ‘Sorry dat jij bij deze ellende betrokken bent geraakt.’ Er viel een lange stilte. ‘Het is niet jouw probleem maar het mijne maar ik weet nog niet wat ik eraan moet doen.’
Leon erkende tenminste zijn verantwoordelijkheid. ‘Als je de baby’s hebt gezien, krijg je wel een idee.’ Dat kon hij nu wel zeggen maar hij wist niet wat zijn broer zou voelen als hij hen zag. ‘Nu kun je niets doen. Ga maar vast naar Deline. Ik kom zo.’