Ze trok haar neus op. Nou, het kon geen kwaad om daar meer over te lezen. Dan zou ze tenminste beter weten hoe en waar ze dat ongrijpbare wezen zou kunnen vinden: de dominante man.
God, zo klonk het alsof het om een bedreigde diersoort ging. Maar misschien was dat vandaag de dag ook wel zo. Een uitstervende soort, ontmand door een politiek correcte samenleving.
Geweldig. Nu wist ze wat ze in een man zocht, en dan zou natuurlijk blijken dat die man helemaal niet bestond.
Ze klikte tot ze haar vinger niet meer voelde. Ze las tot diep in de nacht, gefascineerd door wat ze aantrof, al grensde het soms aan het bizarre. Ze had er geen idee van gehad dat er zoveel mensen waren met dezelfde verlangens, en dan ook zoveel vrouwen… Vreemd genoeg voelde ze zich daar niet minder alleen door.
Met een zucht bekeek ze weer een zoekresultaat. Net op het moment dat ze het voor die avond wilde opgeven, trok een advertentie op een van de sites haar aandacht.
Ze leunde naar voren. Houston, het adres was in Houston. Het was een exclusieve, besloten club, alleen voor leden. “Gespecialiseerd in onder meer dominantie, bondage en een verscheidenheid aan fetisjen die zelfs de meest ervaren connaisseur zullen bevredigen.”
Ze trok haar wenkbrauwen wat hoger op. Ze hadden kennelijk een hoge pet van zichzelf op.
Ze klikte nieuwsgierig op de advertentie en werd meteen doorgestuurd naar een verrassend geraffineerde website. Dit was niet een of andere vunzige pornosite die erop gebrand was de bezoeker te choqueren.
Het was een rustige, discrete pagina met ingetogen kleuren, waar verschillende bedrijven achter schuil konden gaan. Er waren geen pop-ups of flitsende kleine vlakjes die met koeienletters aankondigden dat je net een iPod had gewonnen.
Haar hart begon sneller te kloppen naarmate ze meer las. Het lidmaatschap was zeer exclusief, en er werden jaarlijks maar enkele nieuwe leden toegelaten. Veiligheid stond voorop, en de ‘club’ was geen opzichtig gebouw met neonreclame in het centrum van Houston. Nee, het was een landhuis in een van de noordelijk gelegen buitenwijken van de stad met een grote, gietijzeren poort en hoge hekken. Niets verried wat er daar achter gesloten deuren plaatsvond. Het was in principe een trefpunt voor gelijkgestemden.
Ze huiverde. Was het dan echt zo eenvoudig? Om de een of andere reden twijfelde ze daaraan. Maar waar moest ze anders haar zoektocht beginnen? Ze liet haar cursor boven het telefoonnummer zweven dat op de site stond vermeld, pakte de draadloze telefoon die ze altijd bij de computer liet liggen en drukte op een knopje. De kiestoon klonk enkele seconden. Het irritant harde gepiep maakt haar duidelijk dat ze nog steeds geen nummer in had getoetst. Ze drukte de telefoon uit en staarde naar het beeldscherm van de computer.
Ze klikte de telefoon weer aan. En uit. En aan.
Help! Het zou toch niet zo erg zijn als ze het nummer belde? Het was niet alsof ze haar door de telefoon de kleren van het lijf konden rukken en haar naakt en vastgebonden op de vloer zouden achterlaten. Hoewel, als de man in kwestie lekker genoeg was, dan zou ze zich daar misschien helemaal niet tegen verzetten. Ze drukte de telefoon tegen haar voorhoofd en deed haar ogen dicht.
Gewoon doen, Faith. Je bent alleen op zoek naar informatie. Ze weten niet eens hoe je heet.
Ze ademde nog eens diep in en toetste snel het nummer in. Ze bracht de telefoon naar haar oor en kneep gespannen haar ogen dicht. Misschien namen ze wel niet op.
Ze schrok toen een uiterst beleefde mannenstem haar begroette.
‘Hallo?’ zei hij nogmaals omdat ze niet meteen reageerde.
‘Eh, hallo,’ perste ze er met moeite uit. ‘Ik wil graag wat informatie. Ik bedoel, ik kwam uw club, eh, bedrijf tegen op internet.’
‘Wat is uw naam?’ vroeg de man opgewekt.
Shit. Moest ze toch haar naam geven. ‘Faith,’ zei ze.
‘Hallo, Faith. Ik ben Damon, en ik beantwoord met alle liefde eventuele vragen.’
Ze ontspande zich een beetje. ‘Nou, weet je, ik weet eigenlijk niet welke vragen ik moet stellen.’
‘Ah. Oké, dan stel ik jou een vraag.’
‘O. Oké. Denk ik.’
‘Wat hoop je hier te vinden?’
‘Om maar meteen met de deur in huis te vallen,’ mompelde ze.
Damon grinnikte. ‘Wees niet verlegen, Faith. Er is niets wat je kunt zeggen waar ik van opkijk. Of waardoor ik je zou veroordelen. Ik kan je niet helpen als je niet open bent.’
Ze kreeg een droge mond. Dit was het dan. Maar hoe moest ze een volslagen vreemde vertellen waar ze naar op zoek was als ze dat zelf niet wist?
‘Ik wil…’ Ze ademde nog eens diep in en begon opnieuw. ‘Ik wil dat een man de leiding neemt. Niet vraagt. Neemt. Op alle vlakken, niet alleen seksueel.’ Ze zweeg, maar Damon wachtte, alsof hij aanvoelde dat ze nog niet was uitgesproken. ‘Ik wil dat er voor me wordt gezorgd,’ zei ze uiteindelijk zacht.