Alex.
Die naam bracht een golf van verdriet met zich mee, en dat gevoel had hij sinds de begrafenis geprobeerd te mijden, maar de laatste tijd lukte hem dat niet.
Gray deed zijn ogen dicht. Alleen al het idee dat Alex’ moordenaar zijn straf ontliep... Gray had gedurende zijn jeugd in de aftandse buurt waar hij woonde vaak genoeg meegemaakt dat de criminelen wonnen. Dat zou hij deze keer niet laten gebeuren. Het was nu persoonlijk.
‘Eh, Gray?’
Hij keek op en zag Faith in de deuropening staan. Hij liet zijn blik over de dunne coltrui glijden die haar welvingen benadrukte en haar lange benen die gehuld waren in een strakke spijkerbroek.
Hij ging ongemakkelijk verzitten op zijn stoel en dwong zich aan iets anders te denken.
‘Wat is er?’ vroeg hij, en hij hoopte maar dat hij nonchalant genoeg klonk.
‘Pop belde. Hij gaat met de mannen bij Cattleman’s lunchen en vraagt of jij daar ook naartoe komt.’
Gray schoof zijn hand in zijn broekzak om zijn sleutels te pakken. ‘Dank je. Ik ga meteen. Zal ik iets voor je meebrengen?’
Ze schudde haar hoofd en wendde blozend haar blik af.
God, ze zag er zo zacht en vrouwelijk uit. Hij kwam bijna in de verleiding haar lange blonde haar aan te raken om te voelen of het echt zo zijdezacht was als het eruitzag. Net zo zacht als haar huid.
Hij dwong zich zijn blik ergens anders op te richten, maar keek toch op toen hij haar weg hoorde lopen om naar haar mooie, stevige achterwerk te staren.
Hij voelde zich tot haar aangetrokken. Shit, welke rechtgeaarde man zou haar niet aantrekkelijk vinden? Maar ze was op zoveel vlakken fout dat hij ze niet eens allemaal kon opnoemen. Ze was absoluut geen meisje om mee te spelen. Nee, ze straalde blijvertje uit, en hij kon het zich niet veroorloven bij haar betrokken te raken. Ze zou zich trouwens toch kapot schrikken.
Hij schudde zijn hoofd, gooide het sleutelbosje van zijn ene naar zijn andere hand en liep naar zijn truck. Hij moest later, als iedereen weg was, de kans grijpen om een tap te plaatsen op de hoofdlijn. Als de moeder van Faith vandaag inderdaad had gebeld, dan had dat duidelijk niet het gewenste resultaat opgeleverd. En dat betekende dat ze terug zou bellen.
3
Gray leunde tegen de stenen muur van het appartementencomplex en keek toe terwijl Faith met moeite twee grote boodschappentassen achter uit haar auto pakte en met haar heup het portier dicht duwde. Hij liep naar haar toe en wilde ze uit haar armen plukken.
Ze keek geschrokken naar hem op met haar grote groene ogen.
‘Hier, ik help je wel,’ zei hij.
Ze liet ze los, maar keek hem nog steeds verrast aan.
Hoewel ze hier allebei woonden – Pop was de eigenaar van het gebouw, en Connor, Nathan en Micah woonden hier ook – waren Faith en hij elkaar nog niet tegengekomen sinds hij er was komen wonen.
Hij liep naar haar voordeur en wachtte tot ze die opendeed. Ze hield haar hoofd even schuin.
‘Hoe weet je waar ik woon?’
‘Dat heeft je broer me verteld,’ zei hij schouderophalend.
Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Connor is altijd zo gesloten. Het verbaast me een beetje dat hij het je heeft verteld. Ik had gedacht dat hij bang zou zijn dat je bij me zou inbreken en me in mijn slaap zou vermoorden.’
Gray grinnikte. ‘Probeer je zo te vertellen dat hij een beetje overbezorgd is?’
‘Nee, hij is gewoon voorzichtig,’ zei ze terwijl ze de sleutel in het slot stak. ‘En heel erg op zichzelf. Het is niets voor hem om persoonlijke informatie met iemand te delen.’ Ze deed de deur open en gebaarde hem naar binnen te gaan.
‘Vind je het vervelend dat hij het me heeft verteld?’ vroeg hij in het voorbijgaan. ‘Ik heb hem aangeboden een oogje in het zeil te houden aangezien ik vlakbij woon.’
Ze volgde hem en deed de deur dicht. ‘Nee hoor.’
‘Mooi, nu we dat hebben opgelost… Waar moeten deze boodschappen heen?’
Ze wees naar de keuken. ‘Op het aanrecht, alsjeblieft. Ik ruim ze later wel op.’
Hij liep op zijn gemak door de woonkamer en keek nieuwsgierig om zich heen. Hij had pasteltinten verwacht, roze of misschien geel, vrouwelijke kleuren en een vrouwelijke inrichting. Een heleboel ruches, en meer van dat soort shit. Hij zat er compleet naast.
In het appartement waren rijke, donkere tinten gebruikt: donkerrood, donkerblauw en verschillende tinten groen. Het geheel voelde vrij mannelijk aan. De donkerbruine leren bank en loveseat zagen er zelfs comfortabel uit, alsof ze er niet alleen ter versiering stonden, maar ook echt werden gebruikt. Faith was een interessante mix van tegenstellingen – en dat intrigeerde hem.
Hij zette de boodschappen neer en keek even naar de telefoon – standaardaansluiting. Een eitje om af te luisteren, maar hij zou moeten wachten tot ze er niet was en ervoor moeten zorgen dat ze er nooit achter zou komen. Hij was via Micah en Nathan te weten gekomen dat haar komen en gaan behoorlijk routinematig was. Ze bleef door de week ’s avonds meestal thuis. De vrijdag- en zaterdagavond bracht ze over het algemeen door met haar huidige vriend, en op zondag ging ze bijna altijd naar Pop. Af en toe ging ze op bezoek bij Connor, Micah of Nathan, maar ze leek verder erg op zichzelf.