‘Ik stuur mijn chauffeur naar je toe,’ zei hij.
‘Chauffeur? Ik kan ook zelf rijden.’
‘Het is geen probleem. Hij is er over een uurtje. Zullen we het zo afspreken? Ik ken een goede plek aan de andere kant van de stad waar we in alle privacy kunnen praten.’
‘Ja,’ zei ze uiteindelijk. ‘Dat is goed.’
‘Mooi. Zie ik je dan.’
Ze legde de telefoon neer en hees zich uit het bad om zich af te drogen. Een chauffeur? Wie stuurde er nou een chauffeur? Dat klonk ongelooflijk decadent. Betaalde een baan als clubmanager zo goed? Of hoorde dat bij de baan?
Hij had het over privacy en aan de andere kant van de stad gehad. Dat, in combinatie met de chauffeur, deed haar vermoeden dat het tijd was voor iets wat eleganter was dan een spijkerbroek en gympen.
Precies een uur later liep ze naar de voordeur. Ze had een klassiek zwart jurkje uitgekozen met dunne schouderbandjes met aan haar voeten de superhoge, sexy schoenen die Damon een paar dagen geleden had teruggebracht. Ze had haar haar opgestoken en droeg eenvoudige diamanten hangertjes in haar oren. Ze controleerde nog even in de spiegel in de hal of haar lippenstift goed zat en deed de deur open.
Daar stond een grote man in een sober donker pak. Hij had een donkere zonnebril op, ook al was het al negen uur geweest.
‘Mevrouw Malone?’
‘Ja, dat ben ik,’ zei ze met een voorzichtige glimlach.
Hij glimlachte terug en bood haar zijn arm. ‘Meneer Roche wacht op u. Ik breng u naar uw bestemming.’
Ze zette grote ogen op toen ze de auto in kwestie zag. Ze had misschien iets van een limo verwacht, maar een Bentley? Wie werd er nu rondgereden in een Bentley? Waren seksclubs dan zo lucratief?
De chauffeur hielp haar bij het instappen en deed het portier achter haar dicht. Ze ontspande zich, zonk iets verder weg in het boterzachte leer, en sloot genietend haar ogen. De auto reed weg en ze staarde door de getinte ramen naar Grays truck. Ze zuchtte eens ongelukkig en richtte haar aandacht maar op het interieur van de auto.
Een zachte klassieke melodie klonk om haar heen. Ze staarde weer uit het raam en genoot van de aanblik van de verlichte stad in het donker.
Dertig minuten later kwam de Bentley bij een luifel tot stilstand, waar een portier haar bij het uitstappen hielp.
‘Volgt u mij maar, mevrouw Malone,’ zei hij.
Ze trok haar wenkbrauwen op, verrast en onder de indruk van alle pracht en praal. Ze was nu nieuwsgieriger dan ooit naar Damons status als seksclubmanager.
Ze werd naar een intiem restaurant gebracht, waar gastheer haar na een buiging en een handkus onder zijn hoede nam. Hij hield zijn arm voor haar uit en nam haar verder mee naar binnen.
De aankleding maakte wel duidelijk dat het om een exclusief etablissement ging waar je zeer tijdig moest reserveren. Had ze bij aankomst nou maar beter opgelet! Maar ze had de naam waarschijnlijk toch niet herkend. Het enige restaurant waar ze met enige regelmaat kwam was Cattleman’s – en dat was niet bepaald exclusief.
De gastheer stuurde haar tot haar verrassing voorbij de algemene eetzaal en bracht haar naar een kleinere privékamer achter in het restaurant.
Damon zat aan een tafeltje aan de andere kant van de kamer, en hij stond met een glimlach op. Hij reikte naar haar hand en knikte naar de kelner. ‘Je kunt gaan, Phillip.’
Phillip glimlachte en verliet de kamer.
Damon trok een stoel voor haar naar achteren en gebaarde dat ze kon zitten. Hij ging terug naar zijn eigen stoel. Hij trok zijn stropdas wat losser en knoopte de manchetten van zijn elegante overhemd los. ‘Hopelijk vind je het niet erg als ik het me wat gemakkelijker maak,’ zei hij.
‘Totaal niet,’ mompelde ze.
Hij leunde met zijn arm op tafel en keek haar aan. ‘Je ziet er schitterend uit.’
Ze ging ongemakkelijk even verzitten. Op de een of andere manier had ze het gevoel dat de Damon met wie ze eerder had gesproken, die ze in The House had ontmoet, niet dezelfde man was als degene die nu tegenover haar zat. En ze voelde zich een beetje belachelijk omdat ze hem had gebeld met de vraag of hij met haar wilde praten.
‘Wat wil je drinken?’ vroeg hij. ‘Ze hebben een uitstekende wijnselectie of iets sterkers, als je dat liever hebt.’
Ze zuchtte. ‘Ze hebben hier zeker geen fris?’ Het laatste wat ze nodig had was alcohol. Ze was al genoeg in de war zonder daar drank aan toe te voegen.
Hij lachte en ontblootte zo stralend witte tanden. ‘Dan wordt het fris. Jouw wens is mijn bevel.’
Hij gebaarde naar een kelner die Faith helemaal niet had zien staan. Toen de jongeman naast Damon kwam staan, bestelde Damon een wijn die Faith niet kende en een flesje van hun beste limonade.
Ze grinnikte toen de kelner geen spier vertrok. ‘Ik ben echt hopeloos,’ zei ze ter verontschuldiging tegen Damon.