En daarom ga je vanavond gewoon. Om te kijken, te verkennen, om te nemen wat jij nodig hebt. Dit zou de eerste grote stap in het proces zijn, en als ze eenmaal deze verandering had aanvaard, dit verlangen te zijn wie ze echt was, dan zou ze nooit meer omkijken.
Ze legde een stapel contracten netjes neer op haar bureau en zuchtte. Ze logde in en klikte een e-mail open van Damon, de man die haar afspraak bij The House had afgehandeld.
Ze hadden elkaar sinds haar telefoontje een paar avonden geleden zelfs een aantal keer gemaild. Hij had haar op haar gemak gesteld met zijn vriendelijke, open houding. Hij had haar aangemoedigd vragen te stellen en had haar in ruil daarvoor een enorme hoeveelheid informatie gegeven over wat er in The House gebeurde en wat ze van haar rondleiding kon verwachten.
Op een van haar minder doordachte momenten, nadat ze vijf uur lang naar foto’s van extravagante in leer gehulde figuren had gekeken, had ze Damon gemaild met de vraag wat ze moest aantrekken. Want als ze verwachtten dat ze zich in een zwart rubberen pak zou hijsen met gaten bij borsten en billen, dan konden ze het rustig schudden. Serieus.
Ze las het mailtje nog snel een keer door, en glimlachte bij het stukje waarin ze werd gewaarschuwd dat de omgeving waarin ze zich vanavond zou begeven rauw en onvervalst erotisch zou zijn. Er liep een rilling over haar rug. Ze was redelijk voorbereid op haar bezoek aan The House. Dat dacht ze tenminste. Ze had talloze sites bekeken op internet, had alle links nagetrokken die Damon haar had gestuurd, en ze had zelfs al haar moed verzameld om Micahs appartement in te sluipen en zijn pornoverzameling te plunderen. Dat was absoluut leerzaam geweest. Kennelijk kende Micah het woord softporno niet.
Ze grijnsde terwijl ze in gedachten haar lijstje naliep van situaties en standjes die ze wilde proberen. Het enige wat ze nu nog nodig had was een gewillige partner, en misschien een beter begrip van de behoefte die de aanleiding van dit alles was geweest. Ze hoopte dat Damon en deze avond daar licht op konden schijnen.
Ze draaide een rondje op haar bureaustoel. Ze was opgewonden, maar voelde zich ook een beetje belachelijk. Ze sloeg met haar hand op het bureau om de stoel tot stilstand te brengen toen de telefoon rinkelde. Ze onderdrukte haar gegiechel en nam op. ‘Malone,’ zei ze ademloos.
‘Faith, we moeten praten.’ Haar moeders schelle stem had hetzelfde effect op Faith als nagels op een schoolbord. ‘Ik heb geld nodig. Ik heb je hulp nodig. Je moet me helpen!’
Er was niets te bespeuren van het bekende gesmeek en gezeur.
Faith greep de telefoon steviger vast en probeerde haar afwijzing niet eens te verzachten. ‘Ik heb je gevraagd me niet meer te bellen.’
Ze wilde bijna ophangen toen een geluid op de achtergrond haar aandacht trok. Ze bracht de telefoon weer naar haar oor en luisterde gespannen.
‘…vertel die trut dat ze dat geld moet halen, anders zullen jullie het allebei berouwen.’
‘Mam, wie was dat?’ vroeg Faith.
‘Niemand,’ zei Celia met bevende stem. ‘Daar hoef jij je niet druk om te maken.’
Een bekende droefheid maakte zich van Faith meester. Celia zou nooit veranderen, dat had ze geaccepteerd, maar dat maakte het niet makkelijker om te erkennen.
‘Ik zal dit nog één keer heel helder verwoorden,’ zei Faith met haperende stem. ‘Bel me niet meer.’ Haar stem werd sterker en vaster naarmate ze haar woede de ruimte gaf. ‘Ik heb je niets te zeggen. Ik kan je niet helpen. Ik wil je niet helpen. Duidelijker kan ik het niet maken.’
Ze ademde onregelmatig. ‘Ik hou van je, mam.’ Haar stem brak, en ze veegde met de rug van haar hand haar tranen weg. ‘Maar ik haat wat er van je is geworden – wat je altijd bent geweest. Ik wil helemaal niets van mijn oude leven terug, van mijn leven met jou. Ik ben nu gelukkig. Het spijt me, maar ik wil op geen enkele manier met jou in contact staan of me weer door jou laten gebruiken.’
Ze hoorde een snik en wist niet of die van haar kwam of van haar moeder. Ze hing met bevende handen op en begroef haar gezicht tegen haar armen die ze op het bureaublad had gevouwen, en haar hete tranen drupten op haar huid. Haar schouders schokten. Toen de telefoon weer rinkelde pakte ze het koord vast, rukte ze de stekker uit het stopcontact en smeet die weg. Ze liet haar hoofd weer zakken en huilde. Haar hele lichaam schokte door het rauwe gesnik. Er zat zo veel verdriet, woede en verraad in haar dat ze erdoor werd overweldigd.
Waarom gaf ze haar moeder zo veel macht? Waarom gaf ze Celia de mogelijkheid haar zo makkelijk te kwetsen?
Ze voelde opeens een harde hand op haar schouder en verstijfde.
‘Faith, wat is er?’ Grays dringende vraag drong door de waas van ellende heen.
Langzaam hief ze haar hoofd. Opeens voelde ze zich belachelijk vanwege haar emotionele uitbarsting. Wat had ze moeten doen als Pop of Connor binnen waren komen lopen? Hoe had ze dan moeten verklaren waarom ze achter haar bureau zat te janken?