‘Wat? Fuck!’
‘Ik heb geruchten gehoord, Gray. Het lijkt erop dat iedereen denkt dat Alex zonder enige aanleiding heeft gehandeld, en dat zijn dood de betreurenswaardige bijkomstigheid is van zijn eigen daden. De woorden “overduidelijk geval van plichtsverzuim” kwamen meerdere keren voorbij.’
Gray staarde Mick ongelovig aan. ‘Dat meen je niet. Ik was erbij. Ik heb mijn verslag gedaan.’
‘Jij zou alles zeggen om je partner te beschermen.’
Gray trok zijn bovenlip iets op.
Mick stak zijn hand op. ‘Dat is wat zij zullen zeggen. Ik niet.’
Gray leunde naar achteren. Hij ademde diep in en uit om zijn ziedende woede tot bedaren te brengen. Hij nam Mick eens goed in zich op. Zat hij hem op te naaien? Probeerde hij hem zo kwaad te maken dat hij met elk voorstel akkoord zou gaan? De Mick die hij kende was eerlijk, maar door het verlies van een zoon zou hij wel eens minder snel last van zijn geweten kunnen hebben.
Mick zette zijn ellebogen op tafel en leunde naar voren terwijl hij Gray diep in de ogen keek. ‘Ga maar naar je evaluatiegesprek, jongen. Praat met Billings. Als je na een paar uur op het hoofdbureau denkt dat ik onzin verkondig, dan moet je vooral weer aan het werk gaan, en dan vergeten we dit gesprek gewoon. Maar als je erachter komt dat ik gelijk heb, dan kun je me vanmiddag bellen. Dan kom ik naar je toe zodat we kunnen bespreken hoe we die hufter te grazen nemen die mijn zoon heeft vermoord. Jouw partner. Je broer.’
Mick stond op, gooide een aantal verkreukelde bankbiljetten op tafel en beende naar de uitgang.
Het was moeilijk geweest om heel kalm om verlof te vragen terwijl hij een gat in de muur had willen beuken. Gray had even overwogen om de psychologische evaluatie opzettelijk te verknallen, maar dat zou hij dan de komende twintig jaar, de rest van zijn carrière bij de politie, met zich mee moeten dragen.
Hij ijsbeerde door zijn woonkamer, te opgefokt om te gaan zitten terwijl hij op Mick wachtte. De ouwe had totaal niet verrast geklonken toen Gray hem had gebeld. Hij vroeg niet eens wat er op het hoofdbureau werd gezegd.
Maar hij wist het natuurlijk al. Hij had het Gray verteld, maar Gray had hem niet geloofd. Gray was naar het bureau gegaan met het voornemen Micks verzoek te negeren. Hij wilde juist aan het onderzoek meewerken, en niet aan een of andere waardeloze speurtocht. Maar Billings had zijn poot stijf gehouden. Gray mocht zich op geen enkele manier met het onderzoek bemoeien. Hij was er te zeer bij betrokken, en meer van dat soort gelul. Alsof hij behoefte had aan een hoop psychologische shit terwijl de moordenaar van zijn partner nog op vrije voeten was. Toen hij de man recht voor zijn raap naar de geruchten vroeg die de ronde deden, dat het Alex’ schuld zou zijn, had Billings dat ronduit ontkend. Hij had gezegd dat het onderzoek nog in volle gang was, en dat de afdeling alles zou doen om de dader op te pakken. Gray had ook naar Samuel gevraagd en zijn mogelijke betrokkenheid bij de moord, maar Billings had geweigerd daarop te reageren.
Gray had gefrustreerd zijn kantoor verlaten om vervolgens te worden geconfronteerd met talloze meelevende blikken van collega’s. Velen van hen mompelden dat Alex nooit iets verkeerd zou hebben gedaan. Maar het feit dat ze dat moesten zeggen, maakte Gray woest. Dat zou niet eens nodig moeten zijn. Het had voor hem vragen opgeroepen over welke richting het onderzoek opging.
Mick kwam binnen zonder te kloppen. Gray keek hem aan en zag de vastberaden blik in zijn ogen.
‘Zo, nu weet je het,’ zei Mick zacht. ‘En, ga je me helpen?’
‘Ik heb de komende zes maanden verlof,’ zei Gray kortaf. ‘Vertel me alles wat je weet zodat we deze klootzak te pakken kunnen krijgen.’
Mick liep naar de bank en ging zitten. Hij nam Gray nauwlettend in zich op. ‘Je moet naar Houston.’
‘En wat is er in Houston?’
‘Faith Malone.’
Gray vouwde zijn armen over elkaar. ‘Wat heeft zij met Eric Samuels te maken?’
‘Misschien niets. Maar zij is het enige aanknopingspunt dat ik op het moment heb.’
‘Wat is er dan met haar? Wie is ze?’
Mick krabde zich in zijn nek. ‘Eric Samuels had in de periode rond de schietpartij iets met haar moeder. Die twee zijn een paar dagen na de dood van Alex verdwenen. Niemand weet waar ze zijn. Ik heb de moeder laten natrekken. Bijna net zo’n blindganger als Samuels. Ze raakt de ene na de andere baan kwijt en heeft een drugsverleden. Haar dochter werkt voor William Malone, de man die haar heeft geadopteerd. Hij is de eigenaar van Malone & Sons Security. Geweldig bedrijf. Hij kleurt ook iets buiten de lijntjes. Je vindt hem vast aardig.’
Gray wachtte ongeduldig tot Mitch ter zake kwam. Het deed er niet veel toe of hij Malone aardig zou vinden of niet. Het enige wat belangrijk was, was of zijn dochter hen al dan niet naar de moordenaar van Alex kon leiden.