Hij pakte haar bij haar pols vast toen ze langs hem wilde lopen. ‘Dank je,’ zei hij schor.
Haar hele arm voelde warm aan. Ze dacht net als de vorige avond heel even dat hij haar ging zoenen, maar tot haar teleurstelling liet hij haar langzaam weer los.
‘Ik zie je nog wel,’ zei ze en ze liep naar de deur.
7
Faith stapte uit haar auto en liep het gebouw in. Toen ze haar kantoor binnenkwam, zag ze daar tot haar verrassing Connor en Pop zitten met pizza.
‘Hé,’ zei ze blij. ‘Ik dacht dat jullie vandaag buiten de deur zouden lunchen.’
‘Nou, we wilden hier met jou wat eten,’ zei Connor. ‘Maar je was er opeens niet.’
Faith voelde haar wangen warm worden en ze probeerde haar gezicht strak te houden. ‘Ik heb Gray wat te eten gebracht. Ik wilde even kijken hoe het met hem ging.’
‘Lief van je,’ zei Pop met een goedkeurend knikje. ‘En?’
Faith liep naar de opengeklapte doos met pizza en pakte een punt. Ze greep een servetje en ging achter haar bureau zitten. ‘Beter, denk ik. Ik heb hem waarschijnlijk wakker gemaakt, want hij zag er heel slaperig uit.’
‘Hoe gaat het eigenlijk met jou, Faith?’ vroeg Connor recht op de man af.
Ze knipperde verrast met haar ogen, met haar punt pizza halverwege haar mond. Ze legde die weer neer en keek haar broer aan. ‘Prima. Waarom vraag je dat in hemelsnaam?’
‘Pop en ik maken ons zorgen,’ zei Connor. ‘Je komt een beetje teruggetrokken over de laatste tijd.’
Ze dacht koortsachtig na. Had haar moeder gebeld tijdens haar afwezigheid? Wisten ze al dat Celia weer in de penarie zat?
Ze vond dit gedoe verschrikkelijk. Ze wilde niet dat Pop of Connor ooit spijt zouden krijgen dat ze haar in hun leven hadden opgenomen. Het laatste wat ze wilde was hen belasten met de problemen van haar waardeloze moeder. Ze hadden meer dan genoeg gedaan met betrekking tot Celia.
‘Faith? Is alles wel in orde?’ Pops ruwe stem onderbrak haar zwaarmoedige gedachtegang.
‘Ja hoor, prima. Jullie maken je te veel zorgen.’ Ze schonk hen een geruststellende glimlach.
Connor bromde eens. ‘Daar zijn we juist zo goed in.’
Faith richtte haar aandacht op haar pizza. Ze kauwde en slikte op de automatische piloot. Wat moest ze doen als haar moeder belde als zij er niet was? Als Pop of Connor opnam? Zou haar moeder ophangen of juist haar zielige verhaal doen ongeacht wie ze aan de lijn had?
Ze schaamde zich kapot. Waarom nu? Waarom probeerde haar moeder zich na al die tijd weer in haar leven te wurmen? Het enige wat ze wilde was dat Celia ver, heel ver uit haar buurt bleef.
‘Wat vind je van Gray?’ vroeg Pop.
Faith keek verbaasd op. ‘Huh?’
‘Lijkt me wel een goede vent,’ ging Pop verder. ‘Jammer wat er is gebeurd met zijn partner. Ik durf te wedden dat Gray een geweldige smeris was.’
‘Neemt hij dan ontslag?’ vroeg Faith nieuwsgierig. Had Gray besloten permanent bij Pop te komen werken?
Pop schudde zijn hoofd. ‘Nee, voor zover ik weet niet. Dit is bedoeld als adempauze.’
‘O, het klonk alsof hij niet meer terug zou gaan.’ Connor nam zijn laatste hap pizza, kauwde en slikte. ‘Hij lijkt me niet een man die het snel opgeeft.’
Dat was Faith met hem eens.
Pop haalde zijn schouders op. ‘Soms heeft een man gewoon een nieuwe start nodig. Zo denk ik erover.’
De telefoon rinkelde en Faith liet haar stuk pizza vallen. Pop keek haar vragend aan terwijl Connor naar de telefoon reikte. Faith griste die van het bureau.
‘Malone’, zei ze zo vrolijk mogelijk. Ze zuchtte opgelucht toen ze de naam van de beller hoorde en dat hij Pop graag wilde spreken.
Ze stak de telefoon uit naar haar vader. ‘Voor jou. Raymond Jarrell.’
Pop veegde met een servetje zijn handen schoon en pakte de telefoon aan. Faith zag dat Connor haar doordringend aanstaarde. Ze wendde haar blik af, pakte de lege pizzadoos en vluchtte de gang op om die in de grotere afvalbak achter te gooien. Op het moment dat ze die in de grote plastic bak deed, pakte Connor haar bij haar pols.
Ze draaide zich om en zag de bezorgde blik in zijn ogen.
‘Wat is er aan de hand, Faith?’ Hij duwde met zijn andere hand haar kin iets omhoog. ‘Je weet toch dat je me alles kunt vertellen?’
Ze glimlachte en voelde de tranen in haar ogen prikken bij het horen van zijn goedbedoelde bezorgdheid. ‘Ja, dat weet ik, lieve broer. Alles is oké. Echt.’
Hij keek haar twijfelend aan, maar liet zijn hand zakken. ‘Als je er klaar voor bent om erover te praten, dan ben ik er voor je. Denk eraan, hè?’ Hij tikte met zijn vinger tegen haar neus en liep terug naar voren.
Faith zuchtte diep en deed haar ogen dicht. Ze vond het verschrikkelijk om zo tegen hen te liegen, maar ze wilde niet dat ze wisten dat haar moeder weer contact zocht. Ze wist dat Pop haar dan zou willen beschermen. Hij zou haar van de telefoontjes afschermen, zelfs zover gaan om het nummer van de zaak te wijzigen of alle gesprekken te screenen, en dat kon ze niet laten gebeuren. Het werd tijd dat ze voor zichzelf opkwam en niet langer toegaf aan haar manipulatieve moeder.