Ze zwaaiden als afscheid naar Faith en verlieten haar kantoor. De rust keerde weer in de ruimte. Ze leunde naar achteren en staarde naar het plafond.
Drie jaar. Drie jaar lang had ze een idyllisch leven geleid. Soms vergat ze bijna hoe het was geweest voor Pop en Connor haar waren komen halen. En toen had Pop haar geadopteerd. Ja, natuurlijk, ze was een volwassen vrouw, maar ze was in tranen uitgebarsten toen hij haar had verteld dat hij haar officieel, wettig, tot zijn dochter wilde maken. Dat was de eerste keer dat ze zich ergens echt thuis had gevoeld.
En nu was dat kringetje uitgebreid met Nathan en Micah. Ze voelde zich hier op haar gemak. Eindelijk thuis. Als haar moeder gewoon eens uit haar leven verdween...
Ze staarde naar de telefoon en legde het ding mentaal haar wil op: niet rinkelen.
Ze snoof eens verachtelijk, draaide haar stoel om en stond op. Ze zou niet toestaan dat haar moeder haar dag, week, maand… Oké, zelfs dit jaar zou verpesten.
Ze liep de ruimte uit en maakte een rondje langs de andere kamers om de uitgaande post te verzamelen. Ze kwam terug met een flink stapeltje in haar handen, en dat kwakte ze tot de postbode kwam zolang op het bureau. Vervolgens verdiepte ze zich in nieuwe contracten en gaf met stickertjes aan welke Pop nog moest tekenen.
Rond twaalf uur pakte ze haar lunch, die ze van huis had meegebracht, en at die op tussen de telefoontjes van potentiële klanten door.
Micah belde om te zeggen dat Nathan en hij tot laat buiten de deur zouden werken en die dag niet meer op kantoor kwamen. Daarna belde Pop met de mededeling dat ze vroeg naar huis kon gaan en dat hij later die middag wel zou afsluiten.
Ze hing met een glimlach op. Pop leek het altijd aan te voelen als er iets met haar aan de hand was. Hij stelde nooit lastige vragen, maar hij maakte zich toch zorgen om haar. Dat soort onvoorwaardelijke liefde was onbetaalbaar.
De telefoon ging weer, en ze nam op in de volle verwachting Pop aan de lijn te krijgen. Hij werd tijdens een telefoongesprek meestal afgeleid en vergat dan waar hij eigenlijk voor belde. Dat eerste telefoontje werd dan in negentig procent van de gevallen meteen gevolgd door een tweede.
‘Malone,’ zei ze vrolijk. Ze zou Pop eens flink plagen.
‘Faith, schatje, we moeten praten.’
Faith kneep haar ogen dicht en haar lunch kwam bijna omhoog.
‘Faith, ben je daar? Ik moet met je praten.’
‘Ik ben er,’ zei Faith zwakjes.
‘Ik heb wat geld nodig,’ zei haar moeder. Ze sloeg haar gebruikelijke laffe smoesjes over. ‘Ik zit in een lastig parket, schatje.’
‘Ik kan je dit keer niet helpen,’ beet Faith haar toe. ‘En ik zou het fijn vinden als je me niet meer belt.’
Er viel een geschokte stilte.
‘Faith, dat meen je niet. Ik ben je moeder. Je kunt me niet zomaar uit je leven zetten. Ik heb je hulp nodig. Je kunt me niet in de steek laten, niet na alles wat ik voor je heb gedaan.’
Faith werd witheet van woede. Er leek een waas voor haar ogen te verschijnen. ‘Na alles wat jij voor mij hebt gedaan? Je hebt wel lef, Celia! Wat heb jij voor mij gedaan? Ik ben nu gelukkig. Ik heb een fijn leven. Zonder jou. Ik kan je niet helpen. Ik wíl je niet helpen. Niet meer. Nooit meer. Bel me alsjeblieft niet meer.’
Ze hing met bevende handen op en hijgde van woede. Ze perste haar lippen op elkaar en snoof lucht door haar neus naar binnen, net zolang tot de misselijkheid was gezakt.
Ze stond op, griste haar sleutels en tas mee. Ze had dringend frisse lucht nodig. Ze moest hier weg voor ze met dingen ging gooien.
5
Gray liep Cattleman’s Bar & Grill binnen. Hij had zin in een koud biertje. Connor had hem de plaatselijke pub laten zien, de plek waar hij en de anderen een paar keer per week na het werk bij elkaar kwamen.
Toen hij om de afscheiding tussen het restaurant en de bar heen liep, zag hij tot zijn verrassing Faith in de verte op een hoge kruk zitten. Ze leunde met een elleboog op de toog, roerde met een rietje in haar drankje en liet haar benen bungelen.
Hij liep verder, maar ze keek niet op. Ze leek in haar eigen wereldje op te gaan, en daar was het zo te zien geen vrolijke bedoening. Hij ging op de kruk naast haar zitten en gebaarde naar de barkeeper.
Faith keek verbaasd op terwijl hij een biertje bestelde.
‘We lopen elkaar kennelijk steeds opnieuw tegen het lijf,’ mompelde ze.
Hij glimlachte. ‘Ik volg je niet, als je dat soms denkt. Ik kom hier elke dag na het werk. Dit is de eerste keer dat ik je hier zie.’ Hij zag gefascineerd dat ze een kleur kreeg.
‘Dat bedoelde ik echt niet. Ik weet dat Connor en de anderen hier vaak komen, maar ik dacht dat jullie vandaag allemaal tot laat moesten werken.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘We waren klaar. Pop ging naar kantoor om daar de boel af te sluiten en Connor ging naar huis.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin en keek haar onderzoekend aan. ‘Waarom ben jij hier?’